Κοντά στην θάλασσα ένιωθε ελεύθερος. Ένιωθε πως κάθε έγνοια ταξίδευε μακριά, παρασυρμένη από τα ρεύματά της, από τα φουσκωμένα της νερά. Με τα δάχτυλά του, ζωγράφιζε τις εικόνες που είχε δει στον Παράδεισο. Ο αέρας φυσούσε ανακατεύοντας τα καστανόξανθα μαλλιά του και εκείνος, πάλευε να κατανοήσει την περιπλοκότητα των συναισθημάτων. Σαν Αρχάγγελος, ζούσε στον Παράδεισο έχοντας μάθει να δοξολογεί τον Πατέρα και το ιερό Του έργο, αποφεύγοντας να καλλιεργήσει τον συναισθηματικό του κόσμο. Σε αντίθεση με τον σκοτεινό αδερφό του, εκείνος ένιωθε αγάπη για τα δημιουργήματα του Πατέρα, όπως θα αγαπούσε μία μητέρα το παιδί της. Από την ημέρα όμως που ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με εκείνη τη θνητή, κάτι μέσα του είχε αλλάξει. Η εύθραυστη φύση της, που ικέτευε σιωπηλά για προστασία, του είχε ξυπνήσει την ανάγκη να βρίσκεται δίπλα της και ακόμη χειρότερα, να την αγγίζει.
Στο βάθος του ορίζοντα, είδε μία κοπέλα να κάθεται, έχοντας τοποθετήσει τα γυμνά της πόδια στο σημείο που έσκαγε το κύμα. Ο Γαβριήλ κινήθηκε προς το μέρος της και την είδε να υψώνει ντροπαλά το βλέμμα της επάνω του. Στα μάτια της καθρεπτιζόταν μία ανάγκη. Μία ανάγκη να τον δει ξανά και να αποκτήσει λίγο χρώμα η ζωή της. Μπορεί να τροφοδοτούνταν από την πίκρα και το πένθος της. Παρόλα αυτά, ως πλάσμα του Θεού, όφειλε να τη βοηθήσει.
«Ήρθες» του είπε η Αμέλια και δίχως να το σκεφτεί, έμπλεξε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του καθώς εκείνος χαμήλωνε το κορμί του. Αισθανόταν ασφαλής. Η αύρα του το δίχως άλλο εξέπεμπε την καλοσύνη και τη νηνεμία.
Την κοίταξε με προσοχή και φόβο.
«Πάντα θα επιστρέφω» της απάντησε «Ωστόσο, ο πόλεμος είναι προ των πυλών»
«Υποσχέσου μου πως δεν θα πάθεις τίποτα και εσύ» πρόφερε η κοπέλα, μα εκείνος δεν ήταν βέβαιος τώρα πια παρά την αθάνατη φύση του.
«Θέλω να ζήσω, με την ψυχή μου να βγαίνει αλώβητη γιατί σε έχω ανάγκη. Έτσι στα ξαφνικά και δεν γνωρίζω τον λόγο. Μοιάζει σαν να δημιουργήθηκε ένα νήμα αόρατο που με οδηγεί στο πλάι σου και ας μην είμαι ο Φύλακας Άγγελός σου. Όλα αυτά και για μένα φαντάζουν πρωτόγνωρα. Ξαφνικά, έχω ανάγκη απλώς να υπάρχω κοντά σου και να σε προσέχω και να σε ακούω να γελάς. Έχω ανάγκη να με κάνεις να συμπεριφέρομαι σαν παιδί όταν είμαι δίπλα σου και να ξεχνώ για λίγο την θέση μου. Το φορτίο που κουβαλώ μέσα μου είναι βαρύ. Είμαι υπεύθυνος για την δημιουργία αυτού του πλάσματος, που παραλίγο να σου αφαιρέσει τη ζωή. Όλα αυτά δεν τα γνώριζα. Θα έλεγα πως κανένας από εμάς τους Ασώματους, δεν έχει μπλεχτεί ποτέ του με συναισθήματα τέτοιου είδους» ήταν ολοφάνερο πως δυσκολευόταν να δώσει περιγραφή.
YOU ARE READING
Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)
超自然Παγιδευμένο ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο, το Άστρο της Αυγής, θα βρεθεί μπροστά σε μία τεράστια δοκιμασία. Θα κατορθώσει να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του αγγελικού κόσμου ή τελικά θα ενδώσει στα συναισθήματά του, ακολουθώντας έναν πρωτόγνω...
