Okul çıkışında Ateş ile buluşup birlikte gezecektik.Telefonun çalıyordu bu Ateş'di."Alo Ateş! Neredesin sen bekliyorum yoksun" "Hanımefendi sakin olun , arkadaşınız bir trafik kazası geçirdi ve maalesef...Bütün çabalara rağmen kurtaramadık."
Sevdiklerimjn hepsini ama hepsini trafik kazasıyla kaybediyordum...Ateş yapma bana bunu.Ateş'e küstüğüm zaman evimizin yakınlarındaki uçuruma gider,Ateş'de beni bulur,barışırdık.Beni orada bulur ümidiyle sessizliğime sessizlik katan yere gittim,uçuruma...
"Ateş!S-sen ölmemişsin.Yaşıyorsun."
"İrem ben seninle konuşmak istemiyorum,görüşmekte ya sen git buradan ya da ben..."
"Ateş b-ben özür dilerim her ne yaptıysam."
"İrem özür dileme!.Özür dileme benden!"
"Bağırma!Bağırma bana.Beni unut gitsin şimdi yapacağımıda!"
"Unutacağım zaten siktirgit geber!"
O an ki Ateş'e olan sinirimle uçurumdan aşağıya atladım bir ses beni anıyordu bu oydu , Ateş'di
"İremmmmmmmm!"
ВЫ ЧИТАЕТЕ
İntihar
Художественная прозаYa şimdi ne olacaktı? Biz diye bir şey yoktu artık.Başımdan geçen olaylardan en güzeliydi heralde.Kim istemezdi ki sevdiği adamdan çocukları olsun!? Benim öyküm buraya kadarmıydı? Hayır...Hayır burada bitmemeliydi.Benim hikayem daha yeni başlıyordu...
