İntihar

İNTİHAR|10.BÖLÜM

Onun attığı konuma gelmiştim.Zili çalıp ,çalmama kararı arasında kalmıştım.Zili çalmıştım.Kapıyı ittirdikten sonra merdivenlerden çıkarak onun evinin bulunduğu kata gelmiştim.Kapıyı tıklatmadan kapıyı açıp beni karşılayan birisi vardı.Iıhh,sinir bozucu şey!...

"Naber güzellik?"

"Senin gibi bir pisliğin yanında ne kadar iyi olabilirsem o kadar iyiyimdir."

"Laf sokmalara başlamışız.Ama bu lafları sana teker teker yutturacağım küçük cadı."

"Kesin yutturursun."

Aynı o günki gibi beni kolumdan tutarak içeriye çekmişti.Kulağıma fısıldayarak...

"Unutma,sana neler yapacağını biliyorsundur." demişti.Ama bu sefer bana küçük cadı denemişti,sanırım çok sinirliydi.

"Geç içeri küçük cadı."

"Peki."

"Bak şimdi bizim sevgili olmamız olayına inanmaları için arada sırada sarılıp,öpüşmemiz gerekiyor."

"Yuh! Ben bunu yapamam.Hemde tanımadığım kişiyle!"

"Beni tanımak istemez kimse.Annem ve babam öldü diye bana yetim muamelesi yaparlar.Onlar öldükten sonra hayatım karardı resmen.Kötü işlere başlamıştım.Bağımlısı olmuştum.O gün,havaalanında çarpışmadan önce amcama kötü işlerin peşini bırakacağıma dair yemin etmiştim.Sonra seninle karşılaştım.Hayatımda aniden solan çiçekler senin sayende yeniden açtı.Ben buyum işte Boran Demir."

"S-sen baya bana aşık olmuşsun anladığıma göre."

"Evet."

Ona aniden sarılarak bir şans vermiş gibi olmuştum ona.Sonra o da benim sarılmama karşılık verdikten sonra.Geri çekildim.

"Şey,pardon"

"Önemli değil.Sende biraz kendini tanıtsana."

"Benimde senin gibi bir yaşantım var.Karşıdan baktığında anlarsın zaten.İrem Yılmaz."

"Memnun oldum küçük cadı."

"Konuşmamız bittiyse ben eve geri dönüp okula gideceğim."

"Bitti.Ama istersen ben bırakabilirim."

"Gerek yok."

Kalbim hiç olmadığı kadar hızlı atıyordu.Hayır İrem.Kendine yine çektiremezsin bu acıyı...

Okula gelmiştim.Boran sanırım gelmeme kararı almıştı.Hiç kimse okulda yoktu...