Ya şimdi ne olacaktı? Biz diye bir şey yoktu artık.Başımdan geçen olaylardan en güzeliydi heralde.Kim istemezdi ki sevdiği adamdan çocukları olsun!? Benim öyküm buraya kadarmıydı? Hayır...Hayır burada bitmemeliydi.Benim hikayem daha yeni başlıyordu...
Sabah kendimi Mete'nin kollarının arasında bulunca yüzümde hafif bir tebessüm olmuştu.Yataktan kalkacağım sırada midem bulanmaya başladı.Lavaboya girdim ve kusmaya başladım.Arkamda duran Mete'yı görünce afalladım.Ne zaman uyandı bu adam?
"G-günaydın sevgilim."
"İrem sen titriyorsun gel buraya."
Üzerime kalın bir hırka verdikten sonra kahvaltımızı etmek üzere aşağıya indik.
"Kahvaltıdan sonra hastaneye gidelim."
'Hastaneye gidelim' ben hastaneleri hiç sevmezdimki! Hem...hamile olmaktan korkuyordum.Neden mi derseniz çünkü hazır değilim.Ya onlarada bakamazsam?
"Ben gitmek istemiyorum"
Mete kafasını olumsuzca salladı ve tam o konuşacaktı ki lafa ben girdim.
Masadan kalktım ve koşmaya başladım.
"Bak ben iyiyim.Birşeyim yok"
Üzerimdeki hırkayıda çıkardım ve yere attım
"Ve titremiyorumda."
Hızlıca odama girdim ve kapımı kilitleyip yatağa uzandım.
"Güzelim açarmısın şu kapıyı?"
"İrem hadi ama..."
"Mete git"
Kapıyı kırdı ve yanıma oturdu.
"O kapıyı yaptıracaksın."
"Hastaneye gideceğiz giyin hadi zorlama istersen İrem."
"Peki." diyebildim sadece.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Üzerime salaş gri elbisemi giydim.Çantamıda elime alıp odamdan çıkıp evin önünde beklemeye başladım.
"Hadi bin bakalım."
》》》》》》》》》》
"Mete ne zaman gelecek bize sıra? Ayaklarım yoruldu zate yer yok."
"Kucağımamı alayım aşkım zaten sıkışıyoruz şurada."
Kan tahlili yaptıktan sonra doktorun odasına girdik.
"Sonuçlara göre hamilesiniz İrem hanım."
"N-ne? Hamilemiyim?"
Mete beni kucağına aldı ve hastane koridorlarında koşturuyordu.Daha doğrusu koşturuyorduk.Arabaya doğru ilerlerken
"Sen artık ön koltuğa oturmuyorsun.Bebeğimiz için tehlikeli."
"Uf"
Nereye gidiyorduk bilmiyordum ancak Mete'ye her an birşey sorsam ya da söylesem panik olurdu.Mete buydu.Sevdiğim adam... Sahi bir imkansızımı gerçekleştirdik? Zorla evlendirilmiştik oysaki...Alışmıştık birbirimize...sevmiştik birbirimizi....
》》》》》》》》》》
Eve geldiğimizde üzerime pandalı pijamalarımı giydim ve Mete'nin odasına girdim.Odasına baktığımda odasında yoktu.Her taraf dağınıktı.Yerdeki kağıtları toplarken kağıt parçalarının arasındakı boşanma evrağını gördüm.Ne yani boşanıyormuyduk? Kağıdı okuyacağım sırada içeriye Mete girdi ve bana bakakaldı.
"Güzelim birşeymi oldu?"
Elimdeki evrağı ona uzattım.
"Boşanıyormuşuz benim haberim yok..."
"İ-irem güzelim otur bi sana herşeyi anlatayım."
"Ne anlatması ya?! Herşey besbelli ortada."
Elindeki kağıdı parçalamaya başladi ve çöp kutusuna attı.
"Öyle birşey yok...olmasıda imkansız güzelim."
"P-peki o evrağın odanda ne işi var?"
"Kağıda dikkatlice baksan anlardın.Annem ve babamın boşanma belgesi.Zaten boşanmışlardı önceden sadece ben yinede elimde tutuyordum.Tarihede baksaydın anlardın be sevgilim."
Kollarını açtı ve ona doğru koşarak sarıldım.
"Öyle şeyleri aklından bile geçirme.Ben seni hiç bırakmayacağım.Hele ki şu karnındaki bebeğimizle."
"Biliyormusun Mete...Aslında...biz imkansızı başardık.Aile zoruyla evlendirildik ve onların zoru olmadan birbirimizi sevdik...alıştık...öptük...e nolsun daha ikizlerimiz bile o-olmuştu.Ama onlar yok artık pislik bir herifin yüzünden yok...bizim yüzümüzden yok.Biz onlara iyi bir anne baba olamadık.Ama biz hiçbir zaman imkansızı imkansız olarak bırakmadık.İmkansızı başardık sevgilim..."
İmkansızı başardılar...Onlar için imkansız olan hiçbirşey yoktu.Beraber üstesinden gelip başa çıkabilirlerdi...Başardılarda.Onların yapamayacağı hiçbirşey yok...Peki ya onların? Onlar başa çıkabileceklermiydi bu zorluklarla? Üstelerinden gelebileceklermiydi...Sezon finali...Final değil...Daha hikayeleri yeni başlıyordu.Aksine bitmiyor,yeni başlıyordu! Sevgi ve huzur doluydu içleri.Ancak ne olursa olsun hep onları düşünüyorlardı.Her zaman düşünüp acaba bir yerde hatamı yaptık diye tekrar tekrar düşünüyorlardı.İmkansız onlar için imkansız değildi...Üstesinden gelebilirlerdi...
Sezon finali! Biliyorum sizi ağlatmış olabilirim bu sahnede.Sizleri seviyorum.Biliyorum sizin beklemeyeceğinizi.Sabredin azıcık yahu! Sizleri sevdiğimi milyonlarca, trilyonlarca ve katmilyonlarca kez söyleyebilirim.Sizi seviyorum güzel ailem.Merak etmeyin en yakın zamanda geri döneceğiz...Sadece sabredin...💓😘
