Ece'nin ağzından
14 yıl sonra...
Kardeşim Efe ile 14 yıl sonra ilk defa buluşacaktık...evet doğru duydunuz 14 yıl sonra...babam bana Efe ile artık konuşup,görüşebileceğimi söylemişti.Babam, yani babamız bize hem annelik hem de babalık yapmıştı.Annemiz ise biz bebekken çekip gitmişti.Yataktan kalkıp gardrobumun üzerine geçtim ve mor bluz, siyah şortumu elime alıp giydim.
Babama Efe ile buluşacağımla ilgili konuştuktan sonra evden çıktım ve parka doğru yol almaya başladım.Bankta oturan erkek çocuğunu görmemle hızlıca yanına gittim ve sarıldım.
"Efe!"
"Ece!"
"Canım kardeşim"
"İnanamıyorum biz...buluştuk!"
"Evet öyle."
Bize bakan bir çifti görmemle gözyaşlarımı tutamadım ve ağlamaya başladım.
İrem'in ağzından...
"Mete...bak o çocukların ismide Efe ve Ece.Baksana ikiside çok tatlı.Sanırım ikizler"
"Evet tatlım..."
Ecrin'in ağlayarak yanımıza gelmesiyle bakışlarımızı Ecrin'e doğru çevirdik.
"Anne dizim k-kanıyor"
"Gel bebeğim buraya temizleyelim yaranı..."
Ece'nin ağzından...
"Ece neden ağlıyorsun?"
"Baksana...o çocuğun annesi babası var bir tek bizim annemiz yok..."
"Üzülme belki annemiz birgün çıkıp gelir?"
"Saçmalama Efe.Bunca sene gelmemiş şimdimi gelecek!"
Efe kafasını çevirdi ve bakışlarını o çifte doğru yöneltti.
"Oha Ece! Bu...bu Mete Dinçer ve İrem Dinçer.Gel bir fotoğraf çekinelim onlarla."
"G-gerçektenmi? Nasılda farketmedik."
İrem'in ağzından...
"Şey...merhaba fotoğraf çekilebilirmiyiz sizinle?"
"Tabii ki tatlım ne demek."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İntihar
General FictionYa şimdi ne olacaktı? Biz diye bir şey yoktu artık.Başımdan geçen olaylardan en güzeliydi heralde.Kim istemezdi ki sevdiği adamdan çocukları olsun!? Benim öyküm buraya kadarmıydı? Hayır...Hayır burada bitmemeliydi.Benim hikayem daha yeni başlıyordu...
