"İrem ablacım ne işin var burada Ateş'le?"
"Canımız sıkılınca bizde kahvaltı yapmaya buraya geldik olamaz mı?"
"İyi.Peki dün öğlen neredeydin küçük hanım?"
"Sana hesap verecek değilim abla.Ve arkadaşlarımın yanında yapma bunu rahatsız ediyorsun.Ve artık benim reşit olduğumuda umarım biliyorsundur."
"Peki, evde görüşürüz."
"Eve gelmiyeceğim için artık görüşemiyeceğiz."
O arada ablamın elinin benim yanağıma doğru yanaştığında tokat atacağını düşünerek elini tutarak sıktım ve o anki hırsımla çantamı sırtıma takıp,Ateş'inde elini tutup arabaya doğru yöneldik.
"İrem ablana ayıp etmedi mi?"
"O bana herkesin içinde tokat atmaya kalkışırken onunkisi ayıp olmuyorda benimkisimi ayıp oluyor Ateş?!"
Sinirle arabanın kapısını hızlıca kapatıp taksi durağına doğru ilerledim.O da arabadan inip beni yakalamaya başlıyordu.Geçti,artık taksiye binmiştim,
"Hanımefendi nereye?"
"Nişantaşına..."
Nişantaşında bir evim vardı 10 yıllık harçlıklarımı biriktirip almıştım.Kimse bilmiyordu yerimi yine yalnızlık benim üstüme bir örtü gibi bürünmüştü...Ve o anda kapı çalmıştı.
"Selam İrem!"Bu deli dolu arkadaşım Onur'du ayrıca Ateş ile en yakın arkadaştı.
"Selam Onur.Hangi rüzgar attı seni buraya?"
"Aşk rüzgarı..."
"Aşk rüzgarı mı?Onur ne demek istiyorsun?"
"Aşk rüzgarı eşittir Ateş ve sen diyorum."
"Onur!Sendemi ya?Demek o seni yolladı buraya"
"Evet .O bilmiyordu nerede olduğunu beni gönderdi hayatıma!"
"Yiaaa Onur yerim seni."
Ve o anda zil çalar
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İntihar
General FictionYa şimdi ne olacaktı? Biz diye bir şey yoktu artık.Başımdan geçen olaylardan en güzeliydi heralde.Kim istemezdi ki sevdiği adamdan çocukları olsun!? Benim öyküm buraya kadarmıydı? Hayır...Hayır burada bitmemeliydi.Benim hikayem daha yeni başlıyordu...
