O'na Mektuplar

7.Mektup

Anlayamıyorum
Dokunmak istiyorum dediğim insana bakamamayı anlamıyorum.
Belki büyürsem anlarım ama şuan anlayamıyorum.
Anlayamıyorum işte.
Bir şeyler yarım kalıyor kalbimde,
Boğazımda söyleyemediklerim düğüm oluyor,
Onu gördüğümde aynı hızla atıyor kalp,
Gel gör ki ben anlayamıyorum.

Tam dokunmak istiyorum, sonra vazgeçiyorum.
Vazgeçmek kelimesini ilk öğrendiğim yer burası.

Bir kitap açıyorum bakıyorum şiirlerine,
Sonra diyorum bu mutluluk değil.

Ne ile mutlu olmam gerekir bilmiyorum,
Mutluluk kelimesinin anlamını bilmiyorum.

Kelimeleri sıraya düşen şiirler arasında kendimi anlatan bir cümle arıyorum.

Sessizliğin bir sonu yok mu düşünüyorum,
Yok galiba derken içimdeki fırtınalar geliyor aklıma.

Tam olarak ne yaşadığımı anlamıyorum,
Sessizlik deniliyor, ama ben ses olsun istiyorum.

Karanlıklarda bir başıma deli gibi yürümek istiyorum,
Kim ne derse desin takmamayı öğreniyorum.

Anlayamıyorum.

İnsan sevince çok mu hata yapar,
Düşer mi dipsiz kuyuya,
Kör mü olur gözleri,
Düğümler mi oluşur boğazda,
Kalp neden çarpar,
İçinde neden fırtınalar kopar,
Dünyalar neden dar gelir.

Anlayamıyorum işte.

Çoğu şey anlamakta güçlük çekiyorum,
Büyüyor içimde tufan,
İçimde ne fırtınalar kopuyor
Ama bilmiyor o bunları.

Sonra anlıyorum ki,
Vazgeçmek götürmüyor insandan birşey,
Öğreniyorsun vazgeçmeyi.
Öğrenmeden önce vazgeçmen gerekiyor.

Sonra anlıyorsun bu hayatta en değerli şeyin kendin olduğunu,
En büyük dersin hayattan öğrenildiğini.

Ama bazı şeyleri hala eksik anlıyor insan.
Hala bazı şeyler eksik...