O'na Mektuplar

11.Mektup

Bana dokunduğun ellerin ile başkasına nasıl dokunuyorsun?

Sızlamıyor mu vicdanın, aklına gelmiyor muyum hiç?

Koskoca kalbinde hiç yer edinememişim. Düşündükçe acı veriyor. Verdiği acı beni ayakta tutuyor. Kendime getiriyor adeta.

Yazdığım şiirlerin satırlarında buluyorum seni, fazla güzelsin satıra dokunmadan geçiyorum. En sevdiğim yeri şiirin.

Dokunsam tekrar özlerim diye çok korkuyorum. O yüzden dokunamıyorum. Bırakıyorum acımı içime, canımı yakan herşeye sabretmeyi biliyorum. Bilmediğin o derin anlamların içinde benim için kayboluyorsun. 

Kayboldukça hatıralarımdan siliniyor, hafızamdan siliniyorsun. Yüzün ezberimden düşüyor sanki, senin her anın ezberimde oysaki. gittikçe uzaklaşıyor sanki iyi günler benden. Koskoca bir kalabalığın içinde kendini yalnız hisseder ya insan. Tarifi yok bu mutsuzluğun. 

Gökyüzünün renklerini bilmeyen insana gökyüzünde kaç renk var diye sormuşlar, oda cevap vermemiş, susmuş. Bilmeyen insan susar, acısı olan susar, canı yanan susar. Daha birçok insan susar. 

Susan insan yazar, yazan insan hissetmiştir. Sen beni bu döngünün içinde bir başıma bıraktın. Anlatamadıklarım içinde bir başıma bıraktın. Bıraktıkların emin ol beni güçlü yapıyor.

Ben yaralarımla daha güçlü durmanın bir kadına nasıl yakıştığını biliyorum. Yoluma bu mektupları belki yakarak, belki yazarak devam ederim.

Ama yoluma devam edeceğim...