12.Mektup

28 1 0
                                    

Yazdıkça farkettim acımın hafiflediğini, sana giden dikenli yollarda. Sevmek ve sevilmek tam olarak neydi. Sana yazdığım bu mektuplarda buldum içimdeki beni. Sanki itelemişte bulmak istememiş gibi. Neylersin sevda sadece benim başımda değil ya. Sonuçta bir ben bilmiyorum bu hissi.

Yaşarken öldürmeyi, severken sonunu görmeyi. Daha nice güzel hayallerimi astım. Astığım hayaller o gergin iplerde ölümü beklerdi. İpler iyice gerginleşince veda ettim o çiçek bahçesini andıran hayallerime. Ettim de gel gör ki o iplerde sadece benim hayallerim değil gençliğim, kalbim ölmüştü sanki. 

Sen bu kalbi yaktın, yıktın, mahvettin. Ben o iplerde yaşama tutunmak için bir neden ararken sen o nedenleri benim boynuma doladın. Bundandır beni sana hissizleştiren. Beni senden soğutan. Beni ölüme her ittiğinde ben tutunmak için bir neden aradım. Ama sen inatla ittin. 

Seni anlatmaya yetmiyor cümlelerim, bende bırakmadın hiç bir his. Tüm cümlelerim sana çıkar bilirsin. O yollara çiçek ekmek vardı, neden yaktın attın o yolları diye sormak istesem kalır cümlelerim boğazımda. Soramam işte anlarsın ya. Hissizleşince insan kalıyor cümleleri boğazında, çünkü yolunda gitmeyen bir şeyler var yaşamında.

Şimdi diğer mektuplarda arayacak seni, kim bilir kaç mektup sonra çıkarsın karşısına. Kaç sene sonra açarsın aynı baharda....

O'na MektuplarWhere stories live. Discover now