Steal thy heart (PUBLISHED BY BOOKWARE)

Chapter 19

Natalie

Makailang beses akong napalunok bago ako nagkaron ng lakas ng loob para pindutin ang door bell ni Caleb. Jusko, Natalie! Si Caleb lang 'yan! Bakit ba uber ang kaba mo? Hindi si Obama 'yan, hindi rin si Pnoy! Relax ka lang! Nakipagpalitan ka na nga halos ng saliva sa kanya, kung kabahan ka, para kang nasa isang graded recitation!

I bit my lower lip. Iyon na nga ang problema! Naghalikan kami. Hindi ko magawang itatak sa isip ko na wala lang ang halik na 'yon kase nga para sa’kin, may meaning! Tagos sa laman, hanggang lalamunan!

Kaya lang, miss na miss ko na siya. 

Oo, sobrang namimiss ko ang sometimes masungit, sometimes alaskador na si Caleb. Umaabot pa sa punto na hindi na 'ko makatulog sa gabi kakaisip ko sa kanya ang sa mga labi niyang mapanghalina.

Matagal bago bumukas ang pinto. Kase naman ke aga aga ko nanamang nambulahaw. Malamang tulog pa 'yon! O baka naman wala sya sa bahay? Baka may night out sya kagabi. O baka may kasama siyang babae? 

Shit! Bakit di ko naisip yon? Papaano nga kung may kasama pala si Caleb tapos istorbo ako ngayon dito? Papaano kung yung babae niya ang magbukas ng pinto? Isang half naked na babae? Paano ako magrereact?

Goodness gracious, Natalie! You're over thinking! Malay mo naman kung nasa banyo lang siya?

Noon biglang bumukas ang pinto at iniluwa ang halatang kagigising lang na si Caleb. He was wearing a white shirt and green striped pajamas. Trumiple ang bilis ng tibok ng puso ko. Jusme. Ganito ba ang mga elite na utaw? Kahit kagigising lang, mukha nang yummy? Ang unfair non! Kase ako, siguradong mukhang tungaw pagkagising sa umaga, tipong may muta muta at kung minsan may tulo laway pa.

Pero si Caleb, heto at ke aga aga, itsurang greek god na. Kahit di pa nakapagtooth brush at hilamos, pwede nang ipanglaban agad sa Mr. Pogi!

Tila hindi rin makapaniwala si Caleb na nasa harapan niya ako ngayon. Kumurap kurap siya at kinusot ang mata niya.

Good! Dahil at least hindi nya napansin ang paghagod ko ng tingin sa kabuuan niya. Nangangati pa nga ang kamay ko para haplusin ang dibdib niya. Syet, ang macho kase!

Ang tagal bago natauhan ni Caleb. Napanguso ako. "Bakit para ka namang nakakita ng multo?" Akala siguro niya namatay na 'ko dahil nga ang tagal kong hindi nagparamdam. Ang totoo niyan, hindi ko na lang kase napigilan ang pagkamiss ko sa kanya. Kinokonsensya pa 'ko ng hitad na Libby na 'yon. Matapos daw ng lahat ng ginawa para saakin ni Caleb, ganon na lang daw ang igaganti ko. Anong klase daw ba 'ko?

Sadyang napaka user ko daw ba talaga at hindi man lang marunong tumanaw ng utang na loob.

"W-what are you doing here?"

’Ta mo 'tong lalaking 'to? Parang ayaw na talaga akong makita! Sabi ko na hindi tama 'to eh!

But I won't back down. I have to ease my conscience, even just a bit!

"Babawi lang ako sa pagiging MIA ko," dinakma ko ang malaki niyang..kamay. "Tara!"

Ako na ang nagsara ng pinto dahil hanggang ngayon tila hindi pa nakakarecover si Caleb sa shock niya. Para lang siyang robot na sumusunod sa sasabihin ko.

"Where are we going?" he asked, finally.

Nilingon ko siya at nginitian. Sa wakas naman at natauhan na siya. Nananaginip pa ata ang lalaking ito! "Dyan lang sa baba, I'll treat you breakfast. Masarap naman siguro yung pagkain doon, ano?"

He looked at me horrified. "What?! I can't go down there looking like this!"

"What's wrong?" pinasadahan ko siya ng tingin. "You look okay to me." Okay is actually an understatement. He looked perfect even in his PJs.