«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου», τα μάτια μου βουρκώνουν και σφίγγω με τόση δύναμη τη γροθιά μου, για να καταφέρω ν’ αντισταθώ.
Τραβάει τα μαλλιά μου στην άκρη και τα δάκτυλά του αγγίζουν φευγαλέα το σβέρκο μου. Οι τρίχες στον αυχένα μου σηκώνονται, όπως και σε κάθε άλλο σημείο του σώματός μου.
Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ’ αγγίζει πουθενά αλλού.
«Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου… αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μελίνα; Τι στο καλό έγινε μεταξύ μας; Τι πήγε τόσο λάθος;»
Κλείνω τα μάτια και τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου. Με άφησες για τη Βέρα, αυτό πήγε τόσο λάθος, λέω από μέσα μου με θυμό. Σπρώχνω τη πόρτα και μπαίνω, χωρίς να τον κοιτάξω καν.
Πάω στο δωμάτιό μου. Πετάω τα παπούτσια και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι και βάζω τα χέρι μέσα από τη μαξιλαροθήκη. Πιάνω το πουγκί και το βγάζω έξω.
Το ανοίγω με απόλυτη ευλάβεια και στη χούφτα μου πέφτουν η αλυσίδα και το δακτυλίδι, τα δώρα του. Τα φέρνω στα χείλη μου και τα φιλάω.
Μην κλάψεις Μελίνα, μην κλάψεις, επαναλαμβάνω στον εαυτό μου καθώς τα δάκρυα κυλούν ποτάμι.
…
Όλη τη Κυριακή τη πέρασα στο κρεβάτι, ανίκανη να σηκωθώ. Η Αγγελική φοβήθηκε για μένα, αλλά ειλικρινά δεν άντεχα.
Της είπα πως είμαι απλά κουρασμένη. Δεν έδειξε να με πιστεύει, αλλά σεβάστηκε την ανάγκη μου για ηρεμία. Δεν είπαμε κουβέντα για την άφιξη του Άρη.
Δευτέρα πρωί έρχεται ο Απόλλωνας και με παίρνει να πάμε μαζί στο στούντιο. Η Αγγελική θα έρθει αργότερα καθώς έχει πιο μετά γύρισμα.
Η διάθεσή μου έχει φτιάξει κατά πολύ, αλλά δεν είμαι καλά. Στη διαδρομή για το στούντιο ο Απόλλωνας μου λέει τ’ αστεία σκηνικά του χθεσινού αγώνα. Ναι, βλέπεις αποφάσισαν οι άντρες από τη σειρά και τη παραγωγή να παίξουν αγώνα ποδοσφαίρου χθες.
Με κάλεσε να πάω κι εγώ να τους δω, αλλά όπως ήμουν δεν ήθελα. Η ουσία είναι πως μέχρι να φτάσουμε έχω ξεκαρδιστεί από τα γέλια.
Μπαίνουμε μέσα πιασμένοι αγκαζέ, ενώ εγώ λιώνω μ’ ένα ακόμα αστείο του.
«Καλημέρα», ακούω τη φωνή του Άρη και κλείνω τα μάτια. Δεν είναι δυνατόν να τον ονειρεύομαι παντού.
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
