Ξυπνάω με μια αίσθηση πως κάτι μου λείπει. Είμαι ακόμα στην αγκαλιά του, ακόμα νιώθω τους χτύπους του στο μάγουλό μου, τότε τι συμβαίνει; Γιατί σηκώθηκα;
Ξαφνικά καταλαβαίνω, το χέρι μου βρίσκεται στη στύση του και έχω έναν αφόρητο πόνο ανάμεσα στα πόδια, ένα πόνο γνωστό.
Είμαι ερεθισμένη… υγρή. Το κορμί μου έχει πάρει φωτιά. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνομαι έτσι μαζί του. Με αφυπνίζει μ’ ένα μαγικό τρόπο. Και μόνο που είναι δίπλα μου, τον θέλω.
Είμαι διχασμένη ανάμεσα στο φόβο μου και στο πόθο μου για εκείνον. Ανασηκώνομαι ελάχιστα και στηρίζομαι στον αγκώνα μου. Μόλις κοιτάζω το πρόσωπό του, κάθε φόβος εξατμίζεται. Τον χαϊδεύω στη κοιλιά στο στήθος κι εκείνος αναστενάζει. Σκύβω και τον φιλάω.
«Νεράιδα», ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και ανταποκρίνεται αμέσως. Τα στόματα μας τρίβονται το ένα πάνω στο άλλο. Δίνουμε μικρά πεταχτά φιλιά μέχρι που χωρίζουν και οι γλώσσες μας αγγίζονται.
Στην αρχή εξερευνεί η μια την άλλη, μέχρι που αρχίζουν να κάνουν κύκλους και να με ρουφάει. Το χέρι του ανεβαίνει στον αυχένα μου και με πιέζει ελαφρά. Παίρνει το κάτω χείλος μου ανάμεσα στα δόντια του, το πιπιλάει.
Το χέρι του κατεβαίνει στη πλάτη μου, στη μέση μου, στους γλουτούς μου, με χουφτώνει φουντώνοντας κι άλλο το πόθο μου για εκείνον.
«Αααχ Άρη».
Βγάζει ένα γρύλισμα, με δαγκώνει και πριν το καταλάβω βρίσκομαι από κάτω του. Δεν συγκρατιέται πλέον για να μην με πληγώσει. Έχει αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο και μ’ αρέσει τρελά από τη μία. Από την άλλη μεριά, το βάρος του στο κορμί μου φέρνει άσχημες αναμνήσεις, αλλά δεν το βάζω κάτω, είμαι πολύ ερεθισμένη πρώτον κι έχω ανάγκη να νικήσω το πόνο μου δεύτερον.
Πιέζει τη λεκάνη του πάνω μου, ενώ ταυτόχρονα το χέρι του σφίγγει το στήθος μου.
«Φύγεεεε», ουρλιάζω καθώς τον σπρώχνω από πάνω μου.
Εκείνος ανακάθεται και κρύβει το πρόσωπό του, εντελώς ξύπνιος πια. Εγώ έχω μαζευτεί σε μια γωνία.
Πότε; Ως πότε θα με βασανίζει αυτό που έζησα; Δεν του αξίζει αυτό του Άρη, δεν του αξίζει να τον μπερδεύω με το Μίλτο, όχι όταν είμαι τόσο τρελή από έρωτα για εκείνον. Αφήνω ένα λυγμό και ξεσπάω σε κλάματα.
«Μελίνα…», με πλησιάζει και σηκώνω το χέρι μου για να μην μ’ αγγίξει.
«Μελίνα μωρό μου συγνώμη, συγνώμη. Δεν θα ξαναγίνει στο υπόσχομαι κορίτσι μου. Δεν ήθελα, δεν ήθελα να σε πληγώσω!»
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
ספרות נוער«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
