Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε όλη την βδομάδα, μέχρι και σήμερα Σάββατο. Ευτυχώς τελειώσαμε το γύρισμα νωρίτερα. Ο Άρης είχε φύγει για τη δουλειά που εξαφανίζεται καθημερινά, πριν τελειώσουμε το γύρισμα.
Έτσι ήρθα στην Αγγελική. Είναι τέλος Οκτώβρη και παρόλο που έχει μπει το φθινόπωρο ο καιρός είναι αρκετά καλός και ζεστός.
Όλη μέρα έχει καυτό ήλιο και το βράδυ δροσερό αεράκι. Κάνω ένα ζεστό μπάνιο και φοράω ένα κολάν κι ένα χαλαρό φούτερ. Βγαίνω στο μπαλκόνι όπου κάθεται η Αγγελική με δυο παγωμένα ποτήρια κρασί. Η ώρα είναι εννιά.
«Μίλησες με τον Άρη;», με ρωτάει μόλις κάθομαι και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας.
«Μου έστειλε πως πάει σπίτι. Θα έρθει αργότερα να με πάρει λέει!»
«Μου λείπεις που δεν κοιμάσαι πια εδώ. Τέλος πάντων μου αρκεί να είσαι ευτυχισμένη. Είσαι;»
«Είμαι…».
«Δεν το λες με σιγουριά όμως… τι τρέχει Μελίνα;»
«Απλά νιώθω πως μου κρύβει πράγματα. Καταρχάς που εξαφανίζεται κάθε μέρα για δυο ώρες τουλάχιστον;»
«Τον ρώτησες;»
«Φυσικά, αλλά απάντησε λέγοντάς μου πως πρέπει να του έχω εμπιστοσύνη».
«Πιστεύεις πως κάνει κάτι άσχημο;», ρωτάει και σκέφτομαι σοβαρά τι να απαντήσω.
«Όχι, όχι δεν πιστεύω πως με κερατώνει ή κάτι τέτοιο. Αλλά το γεγονός ότι δεν μου μιλάει με τρελαίνει. Όταν είμαι μαζί του είμαι ήρεμη, όταν όμως δεν είναι μαζί μου η ζήλια μου τρώει το μυαλό. Επίσης είναι και το άλλο…».
«Ποιο;»
«Δεν με φιλάει, δεν μ’ αγγίζει ερωτικά! Φοβάμαι πως δεν με θέλει Αγγελική πια!»
«Μην ακούω χαζομάρες, αρκεί να κοιτάξεις το βλέμμα του όταν σε κοιτάει για να δεις πως λιώνει από έρωτα για εσένα. Καταρχάς όπου είσαι σ’ ακολουθεί, σε προσέχει, σε παρατηρεί!»
«Και τότε γιατί κρατάει απόσταση από μένα;»
«Ίσως φοβάται ότι δεν είσαι έτοιμη. Είσαι;»
«Έτσι νομίζω, πεθαίνω για το άγγιγμά του Αγγελική, τον χρειάζομαι απελπισμένα. Δεν θ’ αφήσω άλλο αυτό που έγινε να καθορίζει τη ζωή μου. Μόνο εκείνος μπορεί να με σώσει!»
«Τότε τι κάθεσαι; Κλειδιά του σπιτιού του έχεις. Πήγαινε βρες τον. Μίλα του ανοιχτά. Να μιλάτε Μελίνα για όλα, για τα πάντα. Μην αφήνεις το μυαλό σου να πλάθει σενάρια».
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
