«Πόσο καιρό το ξέρεις;», την ρωτάω.
Η νύχτα προχωράει, εμείς έχουμε χορτάσει τον έρωτα και τώρα είμαστε γυμνοί στο κρεβάτι, έχω γείρει στο πλάι και το χέρι μου χαϊδεύει το παιδί μας.
«Από όταν με πήγες στο νοσοκομείο για τους εμετούς. Ο γιατρός επέμενε να κάνω μια εξέταση που δείχνει αν είμαι έγκυος γιατί ταίριαζαν τα συμπτώματα. Εγώ φυσικά δεν ήθελα διότι πίστευα πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, λόγω της ανικανότητάς μου, αλλά δεν ήθελα να του εξομολογηθώ το πρόβλημά μου. Έτσι έκανα την εξέταση απρόθυμα και πιστεύοντας πως είναι χάσιμο χρόνου».
«Και τελικά δεν ήταν. Γι’ αυτό δεν με ήθελες μέσα στο ιατρείο μόλις πήγαμε για να πάρουμε τα αποτελέσματα;»
«Ακριβώς, δεν ήθελα να μπεις κι εσύ σ’ αυτή τη ψυχοφθόρα διαδικασία που είχα μπει εγώ».
«Ναι αλλά δεν μου είπες τίποτα όταν το έμαθες όμως. Βγήκες από το γιατρό και είπες πως είναι μια ίωση και με φάρμακα θα περάσει, ψέματα δηλαδή…».
«Συγνώμη, είχα σοκαριστεί, ήμασταν τσακωμένοι κι επίσης δεν ήθελα να σου πω κάτι αν δεν έβλεπα πρώτα το γυναικολόγο. Εκεί που πίστευα πως δεν μπορούσα να κάνω παιδί, βρέθηκα να είμαι έγκυος. Ήθελα να το σιγουρέψω με το γιατρό μου!»
«Ναι αλλά πάλι δεν είπες τίποτα μετά το γυναικολόγο!»
«Ήρθες σπίτι και μου είπες για τη νέα δουλειά και πως θα φύγεις για τρεις μήνες. Αν σου το έλεγα τότε θα την απέρριπτες!»
«Εννοείται πως θα την απέρριπτα Μελίνα!», της λέω θυμωμένος.
«Κι εγώ δεν θα ήξερα αν έμεινες για μένα ή για το παιδί. Ήμασταν τσακωμένοι σου λέω, δέχτηκες τη δουλειά γιατί δεν μπορούσες να με συγχωρήσεις, μου το είπες κιόλας, δεν μπορείς! Εξάλλου δεν στο έκρυψα, απλά ήθελα να ξεκαθαρίσεις μέσα σου. Δεν θα στο κράταγα ποτέ κρυφό».
«Ναι αλλά τώρα πονάω όσο δεν φαντάζεσαι που θα πρέπει να σ’ αφήσω».
«Κι εγώ!», παραδέχεται θλιμμένη.
«Τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα. Ήδη μου ήταν αφόρητο να φύγω μακριά σου, πόσο μάλλον τώρα! Τέλος θα πάρεις τη μαμά σου, την Αγγελική, την μαμά μου να έρθουν να μείνουν μαζί σου για να είμαι πιο ήρεμος όσο θα λείπω».
«Θα κάνω οτιδήποτε χρειαστεί για να κάνεις ανεπηρέαστος τη δουλειά σου και να γυρίσεις πίσω σε μένα. Εντάξει;»
Νιώθω ένα βάρος να πλακώνει το στήθος μου. Πώς θα την αφήσω Θεέ μου; Δεν μπορώ να φύγω… δεν μπορώ να είμαι μακριά από εκείνη και το παιδί μου, ούτε για αστείο. Ξαπλώνω ανάσκελα και αναστενάζω.
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
