Το Σαββατοκύριακο περνάει σε μια θολούρα. Μόλις φύγαμε από το σπίτι του Άρη, όλα διαλύθηκαν γύρω μου για δεύτερη φορά. Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε ξανά οριστικά. Τότε ήλπιζα και κρατιόμουν ζωντανή για τη μέρα που θα γύριζε.
Τώρα όμως είναι εδώ και μίλησε ξεκάθαρα στο Στράτο όσο κι αν μου υποσχόταν πως θα μείνει δίπλα μου λίγες ώρες πριν. Θα φύγει, θα εξαφανιστεί και δεν θα γυρίσει πίσω ποτέ ξανά.
Όλες αυτές οι σκέψεις σε συνδυασμό με την επίθεση του Μίλτου, τρελαίνουν το μυαλό μου. Παρακάλεσα τον Στράτο να πάρει τη Χαρά να έρθει και να μην πει τίποτα στην Αγγελική και της χαλάσει το ταξίδι.
Ευτυχώς η Χαρά καταφτάνει σπίτι λίγο μετά από εμάς. Κλεινόμαστε στο δωμάτιο μας και αρχίζω να της μιλάω για όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου.
Την Κυριακή όταν επιστρέφει η Αγγελική, είμαι σε καλύτερη κατάσταση. Το παλεύω μέσα μου για εκείνη. Από την άλλη έχω τη δουλειά που με πιέζει.
Η Χαρά βασίζετε στη δουλειά μου για να μην πέσω πάλι σε κατάθλιψη. Βέβαια συνιστά να μείνω να ηρεμήσω λίγες μέρες. Στη δουλειά και γενικότερα όλοι ξέρουν πως δέχτηκα μια επίθεση, αλλά τίποτα περισσότερο.
Όταν επιστρέφω την Τετάρτη το μεσημέρι έχω ηρεμήσει αρκετά. Ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω είναι ο Άρης. Σταματάμε και οι δυο ταυτόχρονα και κοιταζόμαστε στα μάτια.
Οι μαύροι κύκλοι του δηλώνουν πως ούτε εκείνος ξεκουράστηκε αρκετά. Περιμένω να έρθει να μου μιλήσει, να ρωτήσει έστω πως είμαι. Δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο από την ώρα που έφυγα από το σπίτι του. Δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου.
Εκείνος όμως κατεβάζει το βλέμμα και με προσπερνάει. Η στάση του μου ξεκαθαρίζει αυτό που ήδη ήξερα. Πως όλα τελείωσαν…
…
«Άρη ήρθε η ώρα να μιλήσουμε».
Η φωνή του Απόλλωνα με βγάζει από την ονειροπόλησή μου. Πώς με βρήκε εδώ; Μετά το γύρισμα ήρθα για ένα ποτό. Δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου νηφάλιος. Σήμερα την είδα κιόλας.
«Τι θέλεις Απόλλωνα;»
«Να μιλήσουμε για τη Μελίνα!»
«Δεν έχω να πω τίποτα μαζί σου για τη Μελίνα. Δεν ξέρω τι ξέρεις και για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω τι θέλεις από εμένα!»
«Από εσένα τίποτα. Μάλλον όχι, θέλω κάτι. Τη Μελίνα…».
«Λάθος άτομο μεγάλε. Εδώ Άρης. Εγώ πίνω εσύ μεθάς;»
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
