«Πού είσαι; Άρη;»
Ξαφνικά χτυπάει το κινητό που κρατάω στο χέρι μου. Είναι εκείνος... το σηκώνω αμέσως.
«Πού είσαι;»
«Χρόνια μας πολλά κορίτσι μου γλυκό!»
«Είσαι εδώ... σε νιώθω... πού είσαι Άρη;»
Ακούω το γέλιο του και μου λύνονται τα πόδια. Τον βλέπω να στέκεται στη μπαλκονόπορτα. Είναι τόσο όμορφος, τόσο όμορφος.
Φοράει ένα καλοκαιρινό μπεζ παντελόνι και από πάνω λευκό πουκάμισο. Είναι ένας κούκλος κι εγώ αγουροξυπνημένη φορώντας μόνο το πουκάμισό του. Θεέ μου θα δείχνω γελοία σ' ένα τόσο όμορφο σκηνικό, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Παρατάω τα πάντα και τρέχω προς το μέρος του.
Με σηκώνει στην αγκαλιά του και με γυρνάει γύρω γύρω. Χαμογελάω τρισευτυχισμένη. «Είσαι εδώ... είσαι εδώ...».
Μ' αφήνει να πατήσω κάτω και πιάνει το πρόσωπό μου στις παλάμες του. Με φιλάει ρουφηχτά στα χείλη και με κοιτάζει στα μάτια.
«Δεν μπορούσα να φύγω! Δεν γινόταν να περάσουμε χώρια την επέτειό μας. Την ώρα που ήταν να επιβιβαστούμε, έκανα αναστροφή κι έφυγα. Ο Λευτέρης μου φώναζε να γυρίσω πίσω κι εγώ του ορκίστηκα πως αύριο θα είμαι εκεί. Σήμερα όμως είχα την ανάγκη να είμαι μαζί σου. Η βαλίτσα και τα πράγματά μου είναι ήδη στα Χανιά, εγώ όμως είμαι εδώ.. μαζί σου μέχρι αύριο μωρό μου!»
Σηκώνομαι στις μύτες και τον αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ.
«Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ!!!!»
Σκύβει και με φιλάει στα χείλη. Κολλάμε ο ένας πάνω στον άλλο και αφηνόμαστε στο πάθος και τον έρωτα μας.
«Είσαι η αγάπη της ζωής μου. Θέλω να κοιτάζω τα μάτια σου μέχρι την τελευταία μου αναπνοή. Μαζί σου ζω, μαζί σου υπάρχω... μαζί σου γελάω...». Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια μου. «Πριν δυο χρόνια τέτοια ώρα γινόσουν γυναίκα μου. Είσαι κομμάτι μου, σάρκα από τη σάρκα μου... η καρδιά μου σου ανήκει, στο έχω ξαναπεί άπειρες φορές και θα στο πω άλλες τόσες».
«Ποτέ δεν θα βαρεθώ να το ακούω αυτό!»
«Αν μπορούσα να την βγάλω και να στην δώσω θα το έκανα στο ορκίζομαι... επειδή όμως δεν μπορώ...», βάζει το χέρι στη τσέπη του παντελονιού και βγάζει μια αλυσίδα που από πάνω της κρέμεται μια καρδιά από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιά.
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
