SERENDIPITY •yoonmin•

16

იუნგის pov

- თავს როგორ გრძნობ?
იუნგი: დავიღალე, წყალი მომაწოდე.
- აიღე, რას ფიქრობ შემდეგზე?
იუნგი: ჯერ ახლა დავასრულე კონცერტი, რას უნდა ვფიქრობდე, დაღლილი ვარ და გამოძინება, სასვენება მჭირდება, ცოხანით დასვენებას ავიღებ, სადმე წავალ, არ ვიცი სიმშვიდე მჭირდება.
- ხვალ პირდაპირი ეთერი გაქ, ფანებისთვის რამდენიმე სიტყვას იტყვი და შემდეგ შეგიძლია სადაც გინდა წახვიდე.
იუნგი: კარგი, ახლა მივდივარ.

   კიდევ ერთი მორიგი კონცერტი, საკუთარი მეოთხე ალბომი, წარმატების მწვერვალი და არანაირი სიხარული.
მანქანაში ვჯდები და როგორი სასაცილოც არ უნდა იყოს საკუთარ სიმღერას ვრთავ.
Sessaw
თუ კი ჩვენ აღარ გვაქ გრძნობა, ერთმანეთის მიმართ,
თუ ჩვენ აღარ ვფიქრობთ ერთმანეთზე,
ნუთუ ჩვენ მოვიტანდით ( შევინახავდით) ამას აქამდე.

ეს სიტყვები ზუსტადაც რომ ჩემს ანგელოზს ეძღვნება, გულის სიღრმეში მინდა ვიფიქრო, რომ მას კიდე ვახსოვარ, რომ  ის ამ გრძნობას კვლავ ინახავს როგორც მე.

ალბათ ყველაზე ცუდ დროს გამოჩნდა ჯიმინი ჩემს ცხოვრებაში, როცა არაფერი შემეძლო, როცა ჯერ კიდევ სულელი ბავშვი ვიყავი.
ხუთი წელი გავიდა, ნეტავ როგორია, მე პირობა არ შევასრულე, ჩემი თმა ძველებური აღარაა, ნეტავ ის როგორ გამოიყურება ახლა.
ნეტავ როდესმე თუ გამოჩნდება ადამიანი, ვინც მასზე ფიქრს შემაწყვეტინებს, ალბათ არა, ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამომიყვანა.
ქუქი: როგორ ხარ?
იუნგი: კარგად, ვიცი რატომ დამირეკე, არ დამვიწყებია, ვიცი, დღეში ათჯერ არაა საჭირო შემახსენო, რომ თეჰიონთან ერთად ახალ სახლში გადადიხარ.
ქუქი: ძალიანაც კარგი თუ გახსოვს, უნდა ავღნიშნოთ, ვინმე წამოიყვანე.
იუნგი: ამაზე საშინელი ხუმრობა არასდროს გითქვამს.
ქუქი: ეს შენ ხარ ზედმეტად მოსაწყენი, თორე შენს ადგილზე ამდენი ხანი არავინ დაელოდებოდა ვინმეს.
იუნგი: ეს შენ არ გეხება, დამანებე თავი დაღლილი ვარ.
ქუქი: კარგი, მერე დაგირეკავ.
იუნგი: ნუ მირეკავ, თავი მომაბეზრე.
ქუქი: იუნგი გაბრაზდა, რა მეშველება, ნეტა შენ ვინ გაგიძლებს.
იუნგი: კაი