იუნგი: პატარავ გაიღვიძე.
ჯიმინი: ცოტაც და ავდგები.
იუნგი: არა, ამდენი ხნის შემდეგ ერთმანეთს შევხვდით, რადროს ძილია.
ჯიმინი: იუნგი, ვიღაც უნდა გაგაცნო.
იუნგი: ვინ?
ჯიმინი: ჩემი მეგობარი ქაი, ის ჩემსავით ანგელოზია და მომაკვდავზე დაქორწინდა.
იუნგი: კარგად არის? როგორ ცხოვრობს?
ჯიმინი: მშვენივრად, თუმცა სახლიდან გამოაძევეს, ძალები წაართვეს, ახლა ისიც ჩვეულებრივი ადამიანია.
იუნგი: აუცილებლად ვნახავთ, მაგრამ სალაპარაკო მაქ.
ჯიმინი: გისმენ.
იუნგი: სერიოზულად მაინტერედებს რა იქნება ამ ყველაფრის ბოლოს, რა მოხდება თუ კი შენს დავალებას შეასრულებ? თუ კი ისევ წასვლას აპირებ, ჯობია ახლავე შევწყვიტო სუნთქვა, ამის გადატანას ვეღარ შევძლებ, ვეღარასოდეს შეგელევი.
ჯიმინი: ნუ ამბობ ამას.
იუნგი: ისე ლაპარაკობ, თითქოს მარტო მე მადარდებდეს, არ მიმატოვო ჯიმინ აღარადროს - ხელები მხრებზე მოხვია და თავი მთელი ძალით მხარზე დაადო. თვალები მოხუჭა საყვარელ სურნელში გაბრუებისგან და ნაზად, შეუმჩნევლად ეფერებოდა თავის ჯიმინს.
ჯიმინი: გინდა დაგპირდე რომ არ წავალ?
იუნგი: მხოლოდ შენ მჭირდები, მომავალში სიმშვიდისთვის, ბედნიერებისთვის.
ჯიმინი: დღეს უკეთ გაქ ფეხი?
იუნგი: ვფიქრობ კი.
ჯიმინი: დაგეხმარები წამოდექი.
იუნგი: გავისეირნოთ?
ჯიმინი: ფეხი!
იუნგი: ჩემს გვერძე სიარული გრცხვენია?
ჯიმინი: ნუ სულელობ, წამოდი, ვიცი სადაც შეიძლება ქაის ნახვა.
რამოდენიმე ქუჩის იქით, ერთ პატარა კაფეში მუშაობდა ქაი.
კაფეც არ ერქვა, აქ მხოლოდ ტკბილეულს, გემრიელ კაპუჩინოს ან ლატეს თუ დააგემოვნებდით, მშვიდი მყუდრო გარემო სრულიად აბედნიერებდათ ორივეს.
შუადღით კაფეს კეტავდნენ, შესვენებაზე კი ქაი და დიო ერთად მიირთმევდნენ ნამცხვრებს, დიო მისთვის ყავას აკეთებდა, ქაი კი ბედნიერებით სავსე თვალებით შესციცინებდა მის ბედნიერებას, რომლისთვისაც დამეთანხმებით ყველა, რომ ყველაფრის დათმობდა ღირდა.
YOU ARE READING
SERENDIPITY •yoonmin•
Fanfictionბევრს წამს ბედისწერის, ის ნამდვილად არსებობს. ნეტავ თუ შეიძლება მისი შეცვლა. მუდამ თან დასდევს თითქოს იმედგაცრუება ჯიმინს, სრულიად გამოუცდელს, ბევრი გრძნობის ერთად გადატანა მოუწია. სუნთქვაც უჭირს, ვერ უძლებს უსამართლობას. როცა მისი სურვილები, სხვას...
