Running Away from the Billionaire (LOB series #4)

Chapter 20

5 years ago

I lightly scratched my nose when I felt something touched it. Pagkatapos sa pisnge ko naman. Dahan dahan kong binuklat ang mga mata ng makarinig ako ng mahinang tawa.

"Morning Babe." Nakangiting bungad sa akin ni Klaus. Napabangon ako nang mapagtanto ko na nasa kama ako at kasama si Klaus.

"H-ha?" I looked around. Nakita ko ang mga damit namin na nagkalat sa sahig. Agad akong tumingin sa katawan ko.

"What's wrong?" Nag aalalang tanong niya. Na realize yata niya na nagulat ako.

Nagulat nga ako pero hindi ako ganon ka lasing para makalimutan ang nangyari kagabi, but the look on his face made me want to tease him. I love teasing Klaus.

"May nangyari?"

"Oh come on." Napatakip si Klaus sa mukha niya. I bit my inner cheek to prevent myself from laughing. "You were drunk! Fuck! I knew you were fucking drunk!"

I started to burst out laughing. Hindi ko na napigilan dahil parang gusto niyang magwala sa sobrang inis. Akala niya yata pinagsamantalahan niya ako kagabi dahil may nangyari sa amin habang lasing ako. Tinanggal niya ang braso niya sa mga mata at tinitigan ako ng masama.

"Joke lang." Natatawang sabi ko. Nakahinga naman siya ng maluwag at agad akong niyakap at hinila pahiga ng kama. I can't help but to giggle.

"Don't do that again." Seryosong sabi niya habang nakatitig sa mga mata. "I seriously thought I abused you. God, I wanted to kill my self at that moment."

"Sabi ko naman sayo, hindi ako ganon ka lasing kagabi." I said rolling my eyes. His lips lifted to one side.

"And you have the guts to roll your eyes at me?" He said with an amused look on his face. He rolled on top of me at nakaramdam na kaagad ako ng tumutusok sa may puson ko.

"Klaus, wala ka bang kapaguran? Jusko naman." He laughed before he leaned down and captured my lips.

Being with Klaus feels surreal. It has been months and I continued being with him.

Kinuha ko ang ibang mga gamit ko at tumira sa bahay niya. Hindi ko akalain na magiging ganito kaming dalawa. Palaging sinasabi ko na kaibigan lang ang tingin ko sa kanya, pero hindi ko alam kung bakit but being with him, like this, feels so right.

I'm not sure if I feel the same way he does about me but one thing I know is for sure, I care about him. A lot. And no one makes me feel so happy the same way he does.

"Ah maam hindi ka po pwedeng pumasok muna." Kumunot ang noo ko sa secretary ni Klaus ng pigilan niya akong makapasok ng opisina ni Klaus. Kilala niya ako at alam niya ang relasyon namin ni Klaus.

"Why? Is he on a meeting?" Tumingin ako sa relo ko. "Pero may usapan kami ngayon. Ang sabi niya wala na siyang meeting ng ganitong oras."

"U-uhm biglaang meeting po." The secretary is already fidgety kaya hindi ko mapigilan ang magtaka.

"Sinong kausap niya sa loob? May dapat ba akong malaman?" Mas lalo siyang hindi mapakali nang tanungin ko. Dapat siguro ang tinanong ko ay kung may dapat ba akong hindi malaman.

Her reaction was enough to make me think that there is something going on so I walked towards his office ignoring her pleads. Nang buksan ko ang pinto, hindi ko nakita si Klaus pero napansin ko na bukas ng kaunti ang kwarto sa office niya kaya agad akong pumasok. I was about to go out when someone came out from the bathroom.