Ostatnie możliwe miejsce

Część 1. Jesień 2018

Nienawidzi pogrzebów. W zbyt wielu ostatnio uczestniczył. Jest już w tym wieku, że takie wydarzenia pozostawiają po sobie niezatarty ślad, odbierają mu cząstkę radości, która stara się czerpać z życia pomimo przekroczonej siedemdziesiątki. Od lat stara się dbać o zdrowie i kondycję, ale zegar tyka nieubłaganie. Ile czasu mu pozostało?

Stoi z boku, ale na tyle blisko, by widzieć ją wyraźnie.

Przyszła sama, bo śniadego bruneta po trzydziestce, który stoi w pobliżu, od razu identyfikuje jako jej brata. Są jak dwie krople wody i fakt, że ona farbuje włosy na platynowy blond niczego nie zmienia.

Nigdy nie gustował w tym typie urody, choć obiektywnie musi przyznać, że jest ładna i ma niezłą figurę. Nie wygląda też na bardzo zrozpaczoną, nie zasłania zapuchniętych oczu ciemnymi okularami. Ostatecznie, chowa dziś swoją teściową i nawet jeśli były w tak przyjacielskich stosunkach, jak opisywała to jego siostra, po teściowej się nie płacze.

Z prochu powstałeś i w proch się zamienisz...

Po skończonej ceremonii tłum żałobników rzednie.

Podchodzi bliżej.

Jego uwagę przyciąga kopczyk ziemi wykopanej z grobu.

Sięga dłonią w skórzanej rękawiczce w tamtym kierunku.

Prostuje się.

Sucha grudka ziemi przelatuje między palcami i spada u jego stóp, brudząc starannie wyglansowane, eleganckie buty. Pochyla się, bierze kolejną grudkę i przesypuję z ręki do ręki. Patrzy, jak drobinki ziemi wymykają mu się pomiędzy palcami.

Zatem ten proch, to nasz początek i koniec. Niczym czas, przeciekający pomiędzy palcami. Czas, który mu pozostał, by pozamykać i uporządkować wszystkie sprawy. Wreszcie odzyskać spokój.

Wie, że teraz to ona go obserwuje. Jego zachowanie różni się od pozostałych żałobników. Nie śpieszno mu, by podejść i złożyć kondolencje. Właściwie to on powinien je odbierać, a nie ona. Stracił siostrę. Ostatnią żyjącą osobę z rodziny. Zerwana została ostatnia więź.

W końcu decyduje się podnieść na nią wzrok, uśmiechnąć się. Ten uśmiech ją dezorientuje.

Z bliska widać, że jest już niemłoda. Kobiety o południowej urodzie starzeją się szybciej. Pomimo, że ma na sobie prostą, czarną sukienkę, wygląda dość wulgarnie. Zbyt mocno się maluje i zupełnie niepotrzebnie farbuje włosy na ten ohydny kolor. Ale większość kobiet pozbawionych jest gustu i samokrytycyzmu.

Robi krok do przodu, a ona ściąga brwi. Chociaż nigdy dotąd się nie spotkali, z pewnością go rozpoznaje. Widziała zdjęcia. Może nawet to, na którym przed laty, w ataku furii, zamazał twarz swojego ojca.

- Dzień dobry, pani Julio – odzywa się pierwszy i zamiast się przedstawić, zawiesza głos.

- Dzień dobry – odpowiada ona powoli, nosowo. - Czy my się znamy?

- Nie mieliśmy dotąd okazji, nad czym szczerze ubolewam. Nazywam się Peter Geist – mówi.

Powinien nie zachowywać się jak dzikus i pójść na stypę, zamiast siedzieć teraz w samochodzie pod jej domem jak jakiś gówniarz, stalker.

Powinien spotkać się z nią, wyłożyć sprawę jasno i wprost. Prawdopodobnie by się zgodziła, może nawet udało by mu się dobić targu za całkiem przystępną cenę. Zamiast pójść drogą na skróty, niepotrzebnie komplikuje sobie życie.