Phase 19
Primiel tried to help but I refused it, I can't really let him lay money on our financial problem but this man won't just stop. Every weekend he'd come back with grocery supplies for me! Palagi akong gulat doon dahil ayaw ko talaga ng ginagawa niya, hiyang-hiya ako. Maybe, I shouldn't have told him about it. Hindi na ako ulit magbabanggit ng problema namin sa pinansyal simula ngayon.
I took a part time job on Zoren's shop, I told him about my problem and he immediately accepted me as one of his helper. I know how to operate normal cars and how to paint it, kaya ganoon ang gawain ko lalo na kapag minor lang ang kailangan gawin. Noong una gusto lang akong tulungan ni Zoren pero gaya ng alok ni Primiel ay hindi ko tinanggap iyon, I want to earn it from my own sweat because I know how hard to earn these days. Kung magmumula sa pinaghirapan at sariling gawa ay mas maayos akong makakatulong at maluwag sa dibdib, tuwing uwian sa alas tres hanggang alas nuwebe ng gabi ay nasa shop ako ni Zoren para roon. I am earning for Lola's daughter, Ate Ivy.
"Salamat, Sovie." ani Lola nang maipadala niya ang perang binigay ko para sa pang araw-araw nila Ate Ivy at ng mga anak niya sa loob ng isang linggo.
Iyon pa lang ang nakayanan ng kinita ko, sana ayos lang at magkasya.
Tumango lang ako kay Lola at ngumiti, nag-umpisa siyang magsalita sa cellphone dahil tinawagan niya si Ate Ivy upang tanungin kung natanggap ang pera.
"Nakuha mo na ba sa Palawan Ivy?"
"Oo, Ma. Pero kulang ito, ipapasok ko na sa eskwelahan si Aira sa linggong 'to."
Nagkatinginan kami ni Lola, nakinig lang ako dahil alam kong kulang pa talaga pero binigay ko na para makakain sila. Walang-wala raw kasing pera si Ate Ivy kaya hindi pa nakakapananghalian hanggang ngayon, iyon ang mas naisip ko. Hindi ko pa naisip na mag-aaral na si Aira.
"Ganoon ba? O, sige. Magpapadala ako agad kapag nakabale na kay Ma'am Nadia, nahihiya na kasi akong magsabi."
"Uunahin niyo pa po ba ang hiya kesa sa buhay namin?" ani Ate Ivy.
"Ivy, intindihin mo naman. Nasa ospital ang Kuya mo at hindi ko pa alam kung saan huhugutin ang pera para sa gamot niya roon kaya hindi kita mabigyan."
"Sinabi ko naman sa inyo na wala nang pag-asa si Kuya Jerry, hindi ka na sana nabaon ng utang sa ospital kung hinayaan mo na lang si Kuya sa bahay nila. 'Tsaka hindi ba makakatulong ang pamilya ng asawa niya?"
Namuo ang luha ni Lola habang nagtitimpi ng emosyon. Sumakit ang dibdib ko dahil doon, umiwas ako ng tingin at pinagpatuloy ang paghuhugas ng pinggan.
"Ivy, hindi ko hahayaan ang kapatid mo. Huwag kang magsalita ng ganyan. Sabi ng doktor may pag-asa pa siyang gumaling basta may sapat na gamot at treatment."
"Ewan ko sayo, Ma. Bahala ka, inuuto lang kayo ng mga doktor sa ospital dahil mas malaking kikitain nila pag malala ang pasyente at pinipilit nilang paggalingin kahit walang pag-asa. Sa huli, hindi rin magtatagal si Kuya."
My forehead wrinkled, napabuntong hininga si Lola nang babaan siya ng tawag ni Ate Ivy pagtapos ng sinabi niya.
Hayaan si Kuya Jerry? Parang hindi kaya iyon ng isang ina, lalo pa na si Kuya Jerry ang paborito ni Lola sa mga anak niya. Siya ang nakakatulong kay Lola sa pagsustento sa iba pang apo niya noon dahil may trabaho si Kuya Jerry at may sobrang kita sa pagbabarko. Nagkasakit lang siya kaya nahinto, at ngayon hindi ko sigurado kung makakabalik pa siya sa pagtatrabaho. Malaki ang binawas niya sa timbang at halos hindi na makaupo sa sarili niya kung walang umaalalay na asawa.
I'm always praying for his recovery. Apektado ako sa kalungkutan ni Lola buong araw, nagmamadali siyang umalis matapos makatanggap ng text kanina. Nagpaalam lang siya na may pupuntahang kaibigan, pahihiramin daw siya ng pera. Hindi na ako nagtanong pa pero madalas ko siyang nakikitang balisa at hindi mapakali sa ilang linggo. Tuwing nagagawi siya rito ay parang pasan niya ang lahat-lahat, nag-aalala ako na baka maapektuhan ang mental health niya dahil alam ko kung gaano kahirap ang mamroblema.
