Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 11

Yara

(Twee weken later)

Ik kijk naar Max die achter zijn bureau zit en glimlach. Ook al hebben we officieel geen relatie, de afgelopen drie weken voelden vrij serieus. We zagen elkaar genoeg buiten school en hadden het dan leuk als stelletje, maar op school was het zakelijk met af en toe een knipoog of glimlach. Ik verdwaal in gedachten.

"Yara?" Ik kijk naar Mira.

"Ja," zeg ik.

"Meneer Willemsen vroeg je wat," zegt ze. Ik kijk weer naar Max.

"Wat was de vraag?"

"Wat het overheersende allel is. Blauw of bruine ogen?"

"Bruin," zeg ik. Max glimlacht.

"Goed," zegt hij. "Kan je uit je hoofd uitrekenen hoe groot de kans is dat een vader met een bruin en blauw allel en een moeder met twee blauwe allelen een kind krijgen met bruine ogen?"

"50%," zeg ik. "Toch?"

"Zeker," zegt Max. "En Milan, stel het is een vader met bruin en blauw allel en voor de moeder idem?"

"Uhm, wacht even," zegt Milan die begint te rekenen. "75%?"

"Ja," zegt Max. "Dat klopt. En Jasmijn, hoe werkt het met haarkleur?"

"Volgens mij zijn lichte kleuren recessief en donkere kleuren dominant. Dus een moeder met twee zwarte allelen en een vader met twee blonde, krijgen sowieso een kind met zwart haar."

Max gaat verder met zijn uitleg. Af en toe maken we oogcontact, maar wederom, op school zijn we zakelijk. Ik vind het wel moeilijk dat ik niet kan delen dat ik een vriendje heb. Dat Mira het niet mag weten vind ik ook moeilijk, maar ik weet dat zij degene is die zich het snelste zou verspreken en het voor mij en Max zal verpesten.

-

Ik loop aan het einde van mijn schooldag weer naar Max zijn lokaal toe. Wanneer het lokaal in zicht is zie ik een groep leerlingen het lokaal inlopen. Ik besluit toch naar Max toe te lopen.

"Meneer Willemsen," zeg ik als ik in het lokaal ben en bij zijn bureau sta. De leerlingen in de klas zijn allemaal nog druk aan het praten.

"Yara," zegt Max verbaasd. "Wat is er?"

"Ik heb nog wat vragen over erfelijkheid. Wanneer bent u klaar met les geven?"

"Ik heb deze les nog. Daarna weet je waar je me kan vinden," zegt Max en hij glimlacht.

"Dank u wel," zeg ik en verlaat het lokaal weer. Ik glimlach en bijt op mijn lip terwijl ik over de schoolhal loop. Ik loop richting mijn kluisje. Priscilla, een meisje uit mijn klas, staat bij haar kluisje naast die van mij en glimlacht naar me.

"Hey," zegt ze.

"Hey," zeg ik en open mijn kluisje. Er volgt een ongemakkelijke stilte. Ooit waren Priscilla en ik beste vriendinnen, maar we zijn langzaam uit elkaar gegroeid.

"Misschien een rare vraag, maar zou je het leuk vinden om vrijdagavond bij mij te logeren? We zijn minder close dan twee jaar terug. Misschien is een girls night wel even gezellig." Ik ben verrast door de vraag, maar voel wel direct enthousiasme voor haar plan. We zijn uit elkaar gegroeid zonder een echte reden. Het was niet alsof we elke keer ruzie hadden en zo uit elkaar zijn gegroeid.

"Lijkt me wel leuk ja," zeg ik. "Ik ga even vragen aan mijn ouders of zij geen plannen hadden en dan laat ik het weten."

"Gezellig," zegt Priscilla. "Ik zie je morgen weer op school."