Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 31

Yara

Ik ga op het bed liggen en volg de instructies van Bianca. Omdat het een acht weken echo is zou het eigenlijk geen standaardecho zijn. De acht weken echo word vaak uitgevoerd bij mensen waarvan de vorige zwangerschap niet goed is gegaan of als de vrouw veel buikpijn ervaart. Ik val niet onder die categorieën, maar nadat hij had uitgelegd dat dit ons eerste kindje was en ik pas achttien was, wilden de dokters de echo toch doen.

De acht weken echo kan inwendig of uitwendig, omdat ik niet onder de categorieën val, doen we een uitwendige echo.

Ik trek mijn broek iets naar beneden en mijn shirt iets omhoog en ga op het bed liggen. Bianca legt mij en Max wat dingen uit over de echo.

"Straks spuit ik een koude gel op je buik en ga ik er met dit overheen," zegt ze. Ze laat me een soort stokje zien met een bol uiteinde. "Ik ga eerst het kindje zoeken, een hartslag vinden en kijken of het een eenling of meerlingen zijn en ik kan een foto maken van de baby. Die krijgen jullie op het einde natuurlijk mee."

Max glimlacht en drukt een kus op mijn hand.

De gel word op mijn buik gespoten. Ik trek mijn buik iets naar binnen door de kou en glimlach.

"Koud he," lacht Bianca. "Ik heb zelf twee kinderen, dus ik ben bekend met het gevoel." Bianca gaat met de stok over mijn buik. Ik kijk naar Max die naar Bianca kijkt.

"En?" vraagt hij. Bianca zet het scherm aan.

"Een klein momentje," zegt ze. "Even het kindje zoeken." Ze verplaatst de stok over mijn buik.

"Je ziet het nog niet heel erg goed, want de baby is nog heel erg klein, maar hier zie je de handjes en hier-" Bianca beweegt de stok. "-zie je het hoofdje." Bianca zit aan wat knopjes. "En dit is de hartslag," zegt ze. We horen de hartslag van de baby. Ik kijk naar het scherm en glimlach. "De hartslag is perfect, dus dat is zeer positief."

"En is het er eentje?" vraagt Max.

"Ja, het is er eentje." Max kijkt naar me en glimlacht. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip en kijk naar het scherm. Het is raar om te bevatten dat er een baby'tje in mijn buik groeit.

"Over twee weken kan je al veel meer op de echo zien, want dan is de baby al een stukje groter, maar voor nu krijg je al wel een leuk beeld. De baby is nu ongeveer zo groot als een bosbes," zegt Bianca. "Over twee weken is de baby ongeveer zo groot als een kers en zie je dus al iets meer."

"En het geslacht kan je zien vanaf 20 weken toch?" vraagt Max.

"Ja ongeveer 20 weken. Stel je komt rond de achttien weken hierheen en het kindje ligt er perfect voor dan kan ik het dan ook wel vaststellen." Ik zonder me af van het gesprek van Max en Bianca en kijk naar de baby.

Ik vind het zo'n raar idee. Een zaadje wordt een klein mensje en dat allemaal in mijn lichaam. Ik kijk naar de handjes van de baby en glimlach. Ik merk dat het veel met me doet deze echo. Door al het gedoe van de afgelopen weken heb ik nog niet genoeg stilgestaan bij de mooie dingen aan een zwangerschap.

Pas nu besef ik dat mijn lichaam een heel mensje aan het maken is, dat ik over 32 weken een baby voor het eerst in het wiegje zie liggen, dat ik meer van dit kindje ga houden dan van wie dan ook.

Ik voel een traan uit de zijkant van mijn oog rollen. De traan valt op het kussen. Ik wil dit kindje zo graag.

"Is de baby gezond?" vraag ik.

"Voor zover ik nu kan meten wel. Alle waardes zien er goed uit." Ik glimlach.

-

Ik kijk naar de foto's van de echo. Ik hou nu al zoveel van dit kindje. Het is moeilijk om het gevoel te omschrijven wat door me heengaat.

Gezien de situatie weet ik niet of ik kan zeggen dat ik trots ben. Een kind krijgen met je docent is niet echt iets om heel erg trots op te zijn en ik wilde zelf persoonlijk geen tienermoeder worden, dus ik ben niet trots op het feit dat dat niet is gelukt.

Echter ben ik wel trots op mijn lichaam. Dat mijn lichaam het mooiste kindje ooit aan het maken is. Dat alle armpjes en beentjes eraan zitten. Dat het hartje klopt. Ik voel weer tranen in mijn ogen.

Ik ben zo emotioneel de afgelopen dagen. Misschien door de situatie, misschien door de hormonen, misschien door allebei.

"Gaat het?" vraagt Max. Ik knik.

"Ik vind het gewoon mooi," zeg ik.

"Het is ook mooi." Max pakt mijn hand vast en wrijft erover. "Geef me de foto's eens." Hij laat mijn hand los en pakt de foto's van me aan. Hij legt de foto's op het stuur en kijkt ernaar. Hij glimlacht. "Over 12 weken weten we of het een jongen of een meisje is. Dan kunnen we beginnen met een babykamer maken." Ik glimlach.

"Geen spijt van je keuze?" vraag ik.

"Nee zeker niet."

"Het word nog wel moeilijker dan dit," zeg ik. "Over een paar weken moet ik mijn buik verstoppen op school."

"Dat komt wel goed. We bedenken wel wat."

"Als ik grote truien ga dragen valt het ook nog op," zeg ik.

"Niet de eerste paar weken. Pas vanaf 20 weken moeten we echt oplossingen bedenken. Misschien net als Renée thuis school volgen."

"Maar het is mijn examenjaar," zeg ik.

"Probeer je voor nu te focussen op de positieve dingen, ja?" vraagt Max en hij geeft me de foto's terug. "Over 32 weken ga je dit kindje op de wereld brengen. Ja het word een hele zware weg ernaartoe, maar dit kindje gaat meer voor je betekenen dan wat dan ook."

"Dat weet ik, maar ik wil gewoon dat de situatie makkelijker is."

"Dat zou ik ook willen," zegt Max. Hij pakt mijn hand weer vast. "Ik ga het proberen makkelijker te maken ja?"

"Wat wil je gaan doen?"

"Ik kan ontslag nemen," zegt hij. Ik kijk hem aan.

"Niet doen!" zeg ik. "Dat is het domste wat je kan doen."

"Ik kan werk zoeken op een andere school," zegt Max.

"Nee," zeg ik.

"Dat is toch de beste oplossing?" vraagt Max. Ik kijk naar de foto's in mijn hand en zucht. Hij heeft wel gelijk. Het is de makkelijkste oplossing, maar hij kan het al goed vinden met alle leerlingen en leraren op school en dan moet hij helemaal opnieuw beginnen.

"Ik krijg het kindje pas rond de zomer. Ik ben zwanger geworden in september, dus in juni moet ik ongeveer bevallen. Examen is in mei. Als we het geheim kunnen houden hoef je niet weg van de school."

"Wat ik zeg, Yara. Dat is even latere zorg. Geniet eerst even van het feit dat we het kindje voor de eerste keer hebben gezien." Ik knik en glimlach. Inderdaad. Vandaag heb ik het kindje voor de eerste keer gezien.