Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 24

Yara

Mama zet een kop thee voor me neer op de tafel. Ze komt tegenover me zitten met een kop thee voor haarzelf en kijkt me afwachtend aan.

Ik heb besloten haar nu te vertellen over de zwangerschap. Er komt geen ander moment waarop het nieuws minder kut is. Ik kan beter nu een boze en teleurgestelde moeder hebben, dan een boze en teleurgestelde moeder als mijn buik begint te groeien.

Max zei afgelopen week tegen me dat ik het nog niet eens aan mijn ouders had verteld. Ik weet niet of hij hiermee wilde aangeven of het daar nu tijd voor was, maar het lijkt me van wel.

"Waar wilde je over praten?" vraagt ze.

"Over vorige week," zeg ik.

"De poging?" vraagt ze. Zelfmoord durft ze er niet voor te zetten. Het is altijd de poging of het ongeluk, nooit de zelfmoordpoging.

"Ja," zeg ik. "Ik wil je uitleggen waarom ik het heb gedaan."

"Oké, vertel maar," zegt ze.

"Ik weet dat je het niet leuk gaat vinden en je hebt al het recht om boos en teleurgesteld in me te zijn, maar houdt alsjeblieft in gedachten dat ik dat al op en in mezelf ben. Ik haat mezelf en meer teleurstelling heb ik nog nooit in iemand gehad dat in mezelf."

"Vertel het gewoon, Yara. Je maakt me nu bang."

"Vlak voordat de school begon heb ik iemand ontmoet," zeg ik. Mijn moeder kijkt nog normaal. "Ik heb bij hem geslapen en we hebben seks gehad." Mijn moeders gezichtsuitdrukking begint al te veranderen. Niet verbaast over het seksgedeelte, maar bang voor wat ik ieder moment kan gaan uitspreken. "We hebben meerdere keren seks gehad en niet veilig."

"Ben je zwanger?" vraagt mijn moeder. Ik knik en begin direct te huilen. Hoewel ik zelf al ruim twee weken weet dat ik zwanger ben is het toch nog steeds een beangstigend gevoel. Dit is de tweede keer dat ik het aan iemand vertel. De eerste keer was het Max, de vader van het kindje. De tweede keer is het mijn moeder, die zelf nog bezig is met het opvoeden van mij.

Mijn moeder staat op van haar stoel en loopt naar me toe. Ze komt achter me staan en slaat haar armen om me heen. Ze rilt. Ik leg mijn hoofd tegen haar aan en huil harder.

"Ik weet niet wat ik moet doen, mama," huil ik.

"Kalmeer eerst," zegt mijn moeder met een brok in haar keel. Ze komt naast me zitten. Ik kijk haar aan en zie dat ook zij tranen in haar ogen heeft.

"Ik-"

"Rustig, Yaar," zegt mijn moeder die haar tranen wegveegt. Ik veeg ook mijn eigen tranen weg en snik nog wat na.

Na een paar minuten ben ik een stuk kalmer. Mijn moeder heeft haar hand op mijn been gelegd en kijkt me aan.

"Vertel me eerst wat meer over de vader," zegt mijn moeder.

"Dat wil ik niet, mama," zeg ik. "Dat is bijna even erg als het nieuws van de zwangerschap."

"Vertel het toch maar," zegt mijn moeder. "Ik denk dat ik namelijk al een vermoeden heb."

"Wie denk je?" vraag ik.

"Ik denk die Max. Je docent." Mijn moeder wacht mijn knikje af. Ik knik en voel weer een traan over mijn wang lopen. "Ik merkte al aan de manier waarop je in het ziekenhuis vroeg waar hij was en dat je hem moest zien, dat hij meer dan je docent was."

"Ben je niet boos?" vraag ik.

"Je geeft net aan dat je hem voor het schooljaar ontmoette toch?"

"Ja, maar we hebben wel dingen gedaan toen we al wisten dat we docent en leerling waren," zeg ik.

"Ik ben niet boos. Ik vind het wel onverstandig, net als het hebben van onveilig seks."

"Wat moet ik doen, mam?" vraag ik.

"Heb je er met Max over gepraat?" vraagt mijn moeder. Ik knik en begin weer te snikken.

"Hij wilt dat ik het kind weg laat halen," zeg ik.

"En wat wil jij?"

"Ik wil het niet weghalen. Ik wil het ook niet krijgen, maar abortus plegen wil ik echt niet."

"Yaar, ik snap dat je abortus misschien niet wilt, maar dat is misschien wel het slimste." Ik zucht.

"Dat weet ik, maar ik kan het niet."

"Wat heb je met Max besloten?"

"We wachten tot de acht weken echo zodat we het kindje in ieder geval een keertje kunnen zien. Dan maakt Max de keuze."

"En als zijn keuze op abortus valt, doe je dat dan?"

"Dan heb ik weinig keus. Ik kan een kindje niet alleen opvoeden. Financieel en met school red ik dat niet. Ik kan het kindje eigenlijk alleen houden als Max het ook wilt." Mijn moeder zucht.

"Het is wel een klote situatie, Yara," zegt mijn moeder. "Wanneer wil je het je vader vertellen?" vraagt ze.

"Ik hoopte eigenlijk dat dat niet nodig was," zeg ik.

"Ik denk dat je vader wel het recht heeft om het te weten," zegt mijn moeder.

"Wil je het samen met mij vertellen?" vraag ik. Mijn moeder knikt.

"Ik moet het nog wel allemaal even laten bezinken. Het is nogal wat. Wil je mijn advies nog?"

"Jij vindt dat ik abortus moet doen, dat weet ik."

"Ik vind dat je moet doen wat goed voelt. Je bent een vrij zelfstandige vrouw, Yara. Je bent emotioneel wel in staat om voor een kindje te zorgen. Financieel en met school lijkt het mij inderdaad wel het slimste om abortus te overwegen."

"Maar je bent echt niet boos?"

"Ik ben niet enorm blij, maar ik ben niet boos. Mijn moeder kreeg mij toen ze 17 was en mijn jeugd is perfect geweest. Ik moedig het niet aan om nu een kind te krijgen, maar je bent nu zwanger en als je besluit het kindje te houden dan kan je altijd bij mij en oma terecht." Ik voel mijn moeders armen om me heen en leg mijn hoofd op haar schouder.

"Sorry mama."

"Geen sorry zeggen. Je bent niet slim geweest om het onveilig te doen en daar ga ik nog vaak op terugkomen, maar voor nu moeten we ons bezighouden met het kindje en wat je ermee wilt doen."