Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 27

Max

Yara loopt zonder me een blik te geven het lokaal in. Dit is pas de eerste keer in de afgelopen 2 weken dat ze weer een keer bij een les van mij is. Ze gaat naast Milan zitten. Hij glimlacht naar haar en pakt haar hand beet.

Hij zegt iets tegen haar, maar ik kan vanaf het bureau niet aflezen van zijn lippen wat dat precies is.

"Meneer Willemsen," zegt Priscilla. Ik kijk haar aan.

"Ja?" vraag ik. Ik probeer de woede in mijn stem te onderdrukken. Als Yara mij laat vallen voor Milan trek ik dat echt niet. Ze was eerder ook al vrij close met James en nu dus ook met Milan.

"Ik vroeg me af of u ook bijles geeft."

"Je hebt geen bijles nodig toch? Je afgelopen cijfer was een negen toch?"

"Wat extra bijles kan geen kwaad toch? Een negen is geen tien, dus er is ruimte voor verbeteringen." Ze glimlacht naar me. Het lijkt me niet dat ze bijles wilt vanwege de bijles.

"Ik geef bijles. Je ouders moeten je daarvoor aanmelden." Priscilla knikt.

"Dan ga ik dat regelen," zegt ze en ze knipoogt. Ik kijk naar Yara die inmiddels wel naar me kijkt. Ze kijkt boos. Dan kijkt ze naar Milan.

Ik zucht en controleer of alle leerlingen in het lokaal zijn. Daarna begin ik met de les die gaat over erfelijkheid. Ik weet dat Yara hier vrij veel van af weet, omdat we hier een paar weken terug een gesprek over hadden. Ze wilde weten hoe het kon dat haar ouders allebei bruine ogen hebben en zij blauwe.

Die hele avond heb ik uitgelegd hoe erfelijkheid werkte. Haar ouders hebben allebei een bruin en blauw allel. Bij een combinatie van een bruin allel met een blauwe is bruin de overheersende en krijgt het kind dus bruine ogen. Enkel bij een combinatie van een blauw allel met een blauwe krijgt het kind blauwe ogen.

"Dus ik ben vrij uniek dan? Want de kans is heel klein," zei ze. Ik knikte. "En jouw ouders? Hebben die blauwe ogen of bruin?"

"Mijn ouders hebben allebei blauwe ogen, dus hoe dan ook zou ik ook blauwe ogen krijgen."

"Aha, ik begrijp het." Ze vroeg of het ook zo werkte met haarkleur.

"Zeker. Kan je je tong oprollen?"

"Wat een rare vraag," zei ze lachend.

"Ja of nee?"

"Zo?" vraagt Yara en ze rolt haar tong op.

"Ja. Ook dat heeft met een allel te maken." Yara was ontzettend gefascineerd door het onderwerp en bleef vragen stellen.

Echter zit ze er tijdens deze les ongeïnteresseerd bij en staart ze naar haar tafel. De les is net een halfuur bezig wanneer ze opstaat en zich het lokaal uithaast.

De leerlingen zijn druk bezig met het maken van de opgave dus ik besluit ook het lokaal uit te lopen. Ik laat mijn blik kort vallen op Milan voordat ik het lokaal uitloop. Hij kijkt naar Yara die langs het raam rent.

Ik doe de deur van het lokaal dicht en loop achter Yara aan.

"Yara?" vraag ik. Ze kijkt achterom en rent daarna naar een prullenbak. Ze geeft over. Ik haast me naar haar toe en veeg haar haren over haar schouders. Ze duwt me weg. 

"Ga," zegt ze na de eerste golf kotst. Ze kokhalst en geeft nog een keer over. Ze begint te huilen. "Ga weg, Max."

"Wil je echt dat ik wegga?"

"Ga maar naar Priscilla," zegt ze boos en ze veegt snikkend haar mond af. Ze loopt naar de wc's.

"Ik dacht al dat je daar wat van zou zeggen. Yara, ze kwam naar mij toe en vroeg om bijles."

"Alsof zij bijles wilt," zegt Yara en ze opent de deur van het meidentoilet.

"Ze heeft het niet nodig," zeg ik.

"Dus ze doet het vanwege jou," zegt ze.

"Kan ik daar wat aan doen?"

"Je kan in ieder geval stoppen met het flirten accepteren."

"Ik accepteer het niet, maar ik weet niet eens zeker of het flirten is."

"Ze knipoogt naar je en jij glimlacht als een imbeciel naar haar, maar oké. Ga jij maar met Priscilla flirten, ik zorg zelf wel voor het kindje."

"Ik hoef met niemand te flirten en we zorgen samen voor het kindje." Yara kijkt me verbaasd aan. "Ik heb een kostenplaatje gemaakt en financieel zou ik het wel aankunnen. Ik heb nog niet alle kosten verwerkt, maar de meeste zijn wel berekend. Financieel kunnen we het kindje verzorgen en opvoeden."

"En wil je het kindje?"

"Het idee om samen een kindje met jou te nemen begon best wel leuk te klinken, maar jij lijkt je ogen al op iemand anders te hebben en ik hoef geen relatie en al helemaal geen kind met iemand die alles niet zo serieus lijkt te nemen," zeg ik.

"Ik neem alles serieus. Op wie heb ik een oogje volgens jou?"

"Milan," zeg ik.

"Dat is niet zo."

"Dan mag je ook wel stoppen met aan zijn handen zitten en boos kijken naar mij om vervolgens naar hem te kunnen glimlachen."

"Hij weet dat ik zwanger ben," zegt ze. "Ik logeer nu bij hem, omdat het thuis niet echt chill is nu."

"Je denkt dat zeggen dat je bij hem slaapt het beter maakt. Slaap dan bij mij in plaats van bij iemand die niet de vader van je kind is. Slapen jullie in hetzelfde bed?" vraag ik geïrriteerd. Yara blijft een tikkeltje te lang stil. "Ja dus."

"Ik slaap er pas twee nachten. Er is niks gebeurd, als dat is waar je bang voor bent."

"Vanavond slaap je bij mij."

"Ik slaap niet bij jou."

"Waarom niet?"

"Omdat ik geen zin heb ik een preek van je. Ik krijg al genoeg preken."

"Ik ga je geen preek geven. We weten inmiddels al langere tijd dat je zwanger bent en ik weet wat jij wilt, dus daarover hoef ik je geen preek te geven. Het enige waar ik een preek over kan geven is het feit dat je bij een andere jongen slaapt."

"Ik zeg je toch, er is niks gebeurd."

"Je hebt hem verteld van je zwangerschap, dat is ook iets."

"Hij weet niet dat jij de vader bent, hij weet beperkte informatie over de zwangerschap en hij heeft een neutrale mening. Weet je, je kan nu wel over alles moeilijk gaan doen, maar jij doet ook niet alles perfect. Je hebt me een week lang niet gesproken, je zegt niks tegen me deze ochtend op school en je vraagt niet hoe ik me voel."

"Ik zie hoe je je voelt."

"Hoe voel ik me volgens jou?"

"Je geeft over, dus mijn gok is dat je je belabberd voelt. Je zegt dat ik jou niet spreek, maar een gesprek komt van twee kanten. Jij hebt ook geen contact gezocht. Als het bij jou thuis niet chill is dan had je naar mij kunnen komen. Dan had ik je in de gaten kunnen houden, want anders dan wat jij denkt, geef ik wel om jou en het kindje." Yara kijkt naar de prullenbak. "Moet je nog een keer overgeven?"

"Misschien." Net wanneer de woorden uit haar mond komen geeft ze over. Dit keer niet in de prullenbak, maar er net naast. Ik houd haar haren naar achteren en wanneer ze klaar is breng ik haar naar het docententoilet, die enkel te openen is met een pas.

"Ik ruim het even op. Blijf jij maar hier. De les duurt nog maar 5 minuten, daarna kom ik naar je toe, ja?" Yara knikt. Voordat ik wegloop kijk ik haar nog een keer aan. Ze heeft tranen in haar ogen en trekt dan zelf de wc-deur dicht.

Het gaat echt niet goed met haar.