Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 39

Yara

Mijn moeder komt het appartement van Max ingelopen. Max is nog op school, maar komt over een halfuurtje ook naar huis. Ik had alleen in de ochtend les.

"Je buik is gegroeid," zegt mijn moeder. Ik kijk haar aan en knik. "Hoe voel je je nu?"

"Best wel goed. Ik was alleen geschrokken van dat bloedverlies van vorige week, maar ik heb daar nu geen last van." Mijn moeder gaat op de bank zitten en kijkt om zich heen.

"Mooi appartement," zegt ze.

"Wil je wat drinken?" vraag ik. Mijn moeder staat op.

"Ga jij maar zitten, als je zegt waar alles staat doe ik het wel."

"Mama, je was hier de afgelopen weken ook niet en toen lukte alles ook prima," zeg ik iets te bot. Mijn moeder knikt en gaat weer op de bank zitten. "Sorry," zeg ik meteen.

"Ik snap waar je reactie vandaan komt. Het spijt mij dat ik er niet voor je ben geweest, lieverd, maar het ligt allemaal ingewikkeld. Je vader wilt dat ik hem begrijp."

"Maar dat doe je toch ook?"

"Ik begrijp wel dat hij je te jong vind, ja, maar ik snap ook dat jij het kindje niet weg wilt laten halen. Je hebt een fout gemaakt, maar je pakt wel je verantwoordelijkheden ervoor."

"Hoe denkt papa er nu over?"

"Hij went aan het idee dat de baby er hoe dan ook zal komen." Ik schenk een glas water voor mij en mijn moeder in.

"Maar?"

"Dat betekend niet dat hij blij is om de situatie." Ik zucht en geef mijn moeder haar glas aan. Ze bedankt en kijkt me aan terwijl ik in de stoel schuin tegenover haar ga zitten.

"En jij?"

"Ik vond de situatie ook niet geweldig en ik heb jou te weinig gezien om te weten hoe jij je er nu bij voelt, maar als dit echt is wat je wilt dan steun ik dat. Als Max en jij goed voor het kindje gaan zorgen en ondanks hoe jullie relatie zich ontwikkeld beloven dat het kindje op de eerste plaats staat dan komt het goed."

"Het komt sowieso goed," zeg ik. Mijn moeder glimlacht naar me.

"Over een paar weken weet je het geslacht," zegt ze. Ik knik. "Ik gok op een meisje."

"Ik hoop een meisje, maar Max is overtuigd dat het een jongetje is."

"Een jongetje is ook leuk, kijk naar je tante haar kinderen."

"Ja, maar zij is een goede moeder voor jongens. Ik wil kunnen tutten met een meisje. Niet naast het voetbalveld staan."

"Dan kan Max naast het veld staan." Ik glimlach en neem een slok water. "Hoe gaat het nu tussen jou en Max? Is Max helemaal gewend aan de situatie?" Het is raar om na zoveel weken mijn moeder weer te zien en deze gesprekken met haar te voeren, maar ik vind het zo ontzettend fijn. Ik wilde alles al veel eerder met haar delen.

"Max en ik hebben nu sinds een week een relatie, dus nu gaat alles goed. Eerst moest hij echt wel wennen aan de zwangerschap en we hadden toen ook heel veel gesprekken of wij wel iets konden worden gezien de hele situatie."

"Hoe doen jullie dat nu op school dan? Ik neem aan dat niemand er van weet."

"Hij geeft me vier lessen in de week, maar hij behandeld me als elke andere leerling. Hij wordt boos als ik praat, hij controleert ook mijn huiswerk, hij stelt vragen aan me. Niemand heeft iets door."

"En de zwangerschap verbergen? Je hebt nu een buikje he."

"Ik draag grote t-shirts en truien. Tot nu toe heeft niemand er wat van gezegd, maar als mijn buik meer groeit dan word het moeilijker," zeg ik.

"Kan je dan lessen vanaf thuis volgen?" vraagt mijn moeder. Ze neemt een slok van haar water en zet het glas daarna op de tafel neer.

"Max gaat kijken wat hij voor me kan regelen. We willen eigenlijk proberen dat ik school gewoon afmaak, want na de examens ga ik pas bevallen."

"Red je de examens denk je?"

"Ik denk het wel. Mijn eerste toetsweek is al geweest, die heb ik volbracht met zeven en achten." Nu ik alles aan mijn moeder vertel kom ik erachter hoe weinig we gepraat hebben. Ze was denk ik meer ontdaan van de zwangerschap dan ze liet merken en ik denk dat ze het misschien ook meer met mijn vader eens is dan ze wilde laten merken. Het punt is in ieder geval dat ze nu hier is en dat we nu kunnen bijpraten.

-

"Voel je je goed?" Max loopt naar me toe en drukt een kus op mijn wang.

"Ik heb buikpijn," zeg ik.

"Dat zei je moeder, ja. Je kan op bed blijven liggen totdat je je beter voelt, Yaartje. Ik ga nu koken. Je moeder blijft hier eten." Ik knik en kijk hoe Max naar de deur loopt.

"Kan de deur open blijven? Dan kan ik je zien." Max glimlacht en loopt nog een keer naar me toe.

"Ik hou van je," zegt hij en geeft me een kus. Hij legt zijn hand op mijn buik en geeft me nog een kus.

"Ik hou ook van jou." Max loopt de kamer uit en laat, zoals gevraagd, de deur open staan.

"Hoe is het met haar?" hoor ik mijn moeder vragen.

"Ze heeft veel buikpijn, maar ze voelt zich verder wel goed volgens mij." Max vraagt of mijn moeder nog wat wilt drinken en daarna hoor ik ze praten over mijn vader.

"Hij vind het gewoon moeilijk om te accepteren. Je moet het zo zien, Yara is zijn enige dochter en hij is altijd super beschermend over haar geweest, een typisch vader ding. Hij wist niet eens dat ze iemand leuk vond of met iemand omging en om dan te horen dat je dochter zwanger is en dan ook nog van haar docent is best veel om te kunnen verwerken voor hem," zegt mijn moeder.

"Het is heel logisch dat hij er moeite mee heeft, maar het enige wat Yara wilt is gewoon wat steun. Ze kan ook niet bij vrienden terecht nu, dus elk beetje steun helpt." Ik glimlach om wat Max zegt. Hij is veel te lief.

Mijn moeder heeft natuurlijk gelijk. Het is ook moeilijk om te horen dat je dochter zwanger is op deze leeftijd en dan ook nog van haar docent, maar ik ga het kindje niet weg laten halen omdat mijn vader dat niet kan verwerken en dat moet hij ook kunnen accepteren.

"Voor jou valt het waarschijnlijk ook heel zwaar dat Yara zwanger is, maar jij zit ook hier en eet vanavond mee. Het minste wat Yara's vader dan kan doen is een keer een berichtje naar haar sturen."

"Ik zal er vanavond met hem over praten. Ik snap dat Yara nu extra steun nodig heeft." Het is een tijdje stil. Mijn moeder komt de kamer inlopen. "Gaat het?" vraagt ze. Ik knik en glimlach naar haar. "Ik had ook zoveel buikpijn toen ik zwanger was van jou."

"Het doet nu niet zo heel veel pijn gelukkig." Mijn moeder pakt mijn hand vast.

"Sorry," zegt ze. "Ik had er meer voor je moeten zijn." Ik glimlach.

"Maak je geen zorgen, mama. Ik ben blij dat je er nu bent."