Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 16

Max

"Yara, bel me alsjeblieft terug. Waarom ben je niet op school? We zouden praten." Ik hang weer op en loop de toiletten van de school uit. Ik loop richting het lokaal waar ik altijd les geef.

Het hele weekend heb ik niks van Yara gehoord. Als ik haar bel gaat de telefoon niet eens meer over. Ze zal mijn nummer geblokkeerd hebben of haar hele telefoon hebben uitgezet.

Ik kan niet geloven dat ze zwanger is.

Ik heb verkeerd gereageerd. Ik had haar moeten steunen in plaats van tegen haar schreeuwen en haar wegsturen, maar het is nogal wat om te verwerken. Ik wil geen vader worden. Niet onder deze omstandigheden.

Yara is achttien. Ze is nog niet klaar om een moeder te worden. Daarnaast ben ik haar docent. Op geen enkele manier kunnen we Yara's zwangerschap geheim houden. Ik pak mijn telefoon weer uit mijn broekzak en bel nog een keer.

Gelijk voicemail.

"Yaar, ik had me niet als een eikel moeten gedragen. Ik wil met je praten, Yara. Bel me alsjeblieft terug." Ik loop het lokaal in en berg mijn telefoon weer op. Ik stop mijn laptop in mijn tas en loop dan het lokaal weer uit. Ik zou Yara het laatste uur lesgeven en daarna zouden we naar mijn huis gaan.

Ik loop de school uit en kom bij mijn auto aan. Ik probeer Yara nog een keer te bellen terwijl ik mijn autosleutel uit mijn jaszak pak. De telefoon gaat nu over, maar ze neemt niet op. Ik stuur haar een appje om te vragen waarom ze niet opneemt.

Ik geef heel veel om je Max, maar ik weet nu niet wat ik moet doen. Ik trek het allemaal niet meer.

Alles wat ik terugkrijg. Ik vraag wat ze bedoelt.

Ik weet niet of het verstandig is om dit te zeggen, maar ik ga spijt krijgen als ik het nooit gezegd heb. Ik begon echt van je te houden, Max. Ik neem je niks kwalijk. Ik neem mezelf gewoon teveel kwalijk.

Het lijkt verdacht veel op een afscheidsappje en dat zit me niet lekker. Ik ga naar google maps. Ik ben een keer eerder naar haar huis gereden, dus haar adres staat er nog in. Ik selecteer het adres.

Yara heeft me verteld dat haar ouders beide fulltime banen hebben, dus als ik nu langs haar huis rijd, zijn haar ouders sowieso niet thuis. Ik stap in de auto. Voordat ik wegrijd zie ik James, Mira en Milan. Ze zijn alledrie vrij egoïstisch.

Ze weten niks van Yara haar zwangerschap, maar als beste vrienden zou ik wel bezorgd zijn waarom je beste vriendin niet op school is. In mijn les leken ze Yara niet te missen. Ik kijk naar James. Hij zit op zijn scooter en is aan het roken.

Ik merk dat de jaloezie van vorige week nog aanwezig is. Ik kan het niet hebben dat Yara en James zo close zijn. Ik zie de hongerige blik in zijn ogen als ze aan het praten zijn. Ik wil Yara voor mezelf, maar ik kan ze niet uit elkaar duwen op school. Ik kan James niet toespreken over te dicht in de buurt komen van mijn vriendin, als ze dat nog is, of wilt zijn.

Ik stuur Yara nog een appje. Ik laat haar weten dat ik onderweg ben naar haar huis en dat ik wil praten. Ik krijg geen appje meer terug.

-

Ik kom aan bij Yara's huis. Een schattig rijtjeshuis. Het mooiste huis op de hele rij. De voortuin staat vol planten. Hangplanten aan een houten rek, cactussen in de potten bij het houten bankje, varens bij het poortje van het hek.

Ik loop naar de voordeur en klop aan. Ik druk ook een paar keer op de bel.

Het blijft stil. Niemand doet de deur open. "Yara," roep ik. Ik bel nog een keer aan. Ik loop naar mijn auto en pak mijn telefoon van de houder af. Ik bel haar. Niks. Ik bel nog een keer. Weer niks.

Ik stuur een appje om te laten weten dat ik voor de deur sta. Ik krijg niks terug. Aangezien haar laatste appje een afscheidsappje leek besluit ik nu wanhopig op zoek te gaan naar een sleutel. Wie weet is ze zichzelf van kant aan het maken. Iets wat ik me niet kan en wil voorstellen.

Ik kijk onder plantenpotten en de mat, maar geen sleutel.

"Yara," roep ik nog een keer. Ik kijk naar het raam op de eerste verdieping. Het is het raam van Yara's slaapkamer, dat heeft ze me ooit verteld. Ze zei dat ze aan de voorzijde van het huis sliep, de kamer met het grootste raam. "Yaar."

Een naar onderbuik gevoel verteld me dat er meer aan de hand is, dan alleen Yara die de deur niet wilt opendoen. Ik denk dat ze de deur niet meer kan opendoen. De rest wil ik nog niet invullen. Ik loop om de rijtjeshuizen heen en loop de steeg in. Ik tel de huizen, tot ik bij Yara's huis ben. Ik loop de tuin in en kijk of de achterdeur open is.

Dicht.

Ik til een beeldje op en dit keer ligt er wel een sleutel. Ik zucht opgelucht en pak de sleutel op. Ik open de achterdeur en stap het huis binnen.

"Yara." Ik weet dat het slecht is dat ik 'inbreek' in Yara's huis, maar als ze zichzelf van kant aan het maken is, is dit mijn enige optie. Ik loop de woonkamer door en de hal op. "Yara!" Ik kijk het trappengat omhoog.

Ik hoor een zacht gemompel van boven. Ik hoor gehoest en dan een soort braakgeluiden.

"Yaar," roep ik. Ik loop de trap op en kijk naar de deur, waar het geluid vandaan komt. Weer hoor ik de braakgeluiden.