Zwanger van mijn docent

Hoofdstuk 41

Yara

De klas lacht om iets wat Max zegt. Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik schud lachend mijn hoofd. Het voelt goed om weer even op school te zijn. Ik heb ongeveer een week school moeten missen omdat ik bij iedere stap die ik zette moest kotsen.

"Maar even door over de lesstof. Jullie toetsweek begint volgende week," zegt Max. "De stof voor biologie is voor een groot deel natuurlijk herhaling, maar jullie moeten op een aantal onderdelen echt even goed aan het werk gaan. Ik ben via mail te bereiken voor vragen over de stof en na de les kan je anders ook nog even een afspraak maken."

"Met hem maak ik graag een afspraak," zegt Mira. Ze zit achter me, dus haar negeren is makkelijk. Ik bijt op mijn lip en kijk naar mijn schrift voor me. Dat zullen alle meiden vast denken.

"Yaar, als je vragen hebt kan je altijd bij mij terecht," zegt Milan naast me. "Niet alleen over biologie, maar ook over andere vakken. Je hebt best wat dagen gemist." Ik glimlach en probeer de gedachte van net weg te drukken.

"Ik had nog wat vragen over Nederlands," zeg ik. "Heb jij een samenvatting van het schrijven?" Max knikt.

"Ik zal die vanmiddag doorsturen. Volgens mij staan er ook oefenopdrachten op de ELO."

"Dank je," zeg ik en kijk naar Max, die op dat moment ook naar mij kijkt. Hij is de eerste die wegkijkt.

"Powerpoints en opdrachten kan je vinden op de ELO. Voor nu kunnen jullie zelfstandig leren en vragen stellen." Max gaat achter zijn bureau zitten. Ik kijk de klas rond en zie een aantal meiden nog naar Max kijken. Ik zucht.

"Wat is er?" vraagt Milan. Ik schud mijn hoofd.

"Niks," zeg ik.

"Ben je misselijk?" Ik schud mijn hoofd. "Wat dan?"

"Gewoon moe," zeg ik. Moe van de onzekerheid. Dit heb ik toch een stuk minder gemist toen ik niet op school was. Milan legt zijn hand op mijn been.

"Je kan ook gewoon thuis blijven. De vader van het kindje kan dan gewoon voor je zorgen en ik leg je via Skype of zo wel even alles uit." Milan fluistert enorm zacht, zodat anderen niks horen. Ik schud mijn hoofd.

"Hij kan dan niet voor me zorgen. Hij werkt de hele dag."

"Wat deed je de afgelopen week dan?"

"Veel slapen," zeg ik. "Of films kijken. Het meest van de tijd was ik in de badkamer." Milan knikt.

"Dat zou je nu ook nog kunnen doen," zegt Milan. "Dan Skypen we gewoon."

"Ik heb het wel weer even nodig om onder de mensen te zijn," zeg ik.

"Voel je je al beter, Yara?" vraagt Mira. Ik wil niet omdraaien, omdat we voordat ik ziek thuis zat ruzie hadden en ze nu loopt te geilen op mijn vriend, maar ik doe het toch.

"Ja ik voel me wel beter," zeg ik en glimlach. "Dank je."

"Sorry voor laatst," zegt ze. We hebben elkaar in de hele periode dat ik thuis zat niet gesproken. "Ik toon inderdaad vrij weinig interesse, maar ik ben gewoon druk met school en vergeet soms even het leven van anderen."

"Geen zorgen," zeg ik. "Het was voor mij gewoon de periode van de maand, dus ik reageerde te fel." Ik lieg alles bij elkaar, maar dat is eigenlijk mijn enige optie nu. Ik kan Max zijn baan en mijn diploma niet in gevaar gaan brengen nu. Max en ik nemen al een groot risico.

"Is alles weer goed?" vraagt Mira. Ik heb eerlijk gezegd geen zin in meer gedoe en knik. "Mooi," zegt ze. Ik glimlach en draai me weer naar mijn tafel. Ik zie dat Max bij de tafel voor mij staat en iets uitlegt aan Priscilla. Ik wil weer zuchten, maar heb geen zin in vragen van Milan. Ik luister naar wat Priscilla zegt.

"Ik heb vanmiddag toch bijles?" vraagt ze.

"Ja," zegt Max.

"Is het mogelijk om die een uurtje langer te maken?"

"Ik heb voor vandaag maar een uurtje vrij, dus een extra uur kan vandaag niet," zegt hij. Ik glimlach en doe alsof ik bezig ben met leren.

"En straks na de les nog even?" Ik bijt op mijn lip en moet mijn best doen niet naar de twee te kijken. Wat is Priscilla toch een naar persoon. Zonder het te weten trouwens. Ze weet denk ik niet dat Max bezet is. Hij zal dat vast niet verteld hebben in de klas toen ik er niet was.

Nog steeds vind ik het geen fijn idee dat Max bijles geeft aan Priscilla. Hij weet echt wel dat zij hem leuk vind. Het zou me niks verbazen als ze iets zou proberen.

"Je kan na de les nog vijf minuten langer blijven, maar ik weet niet hoeveel je daaraan gaat hebben," zegt Max. Ik kijk naar Milan. Hij leest in zijn biologieboek en let niet op wat er gebeurd. Soms zou ik hem zo graag willen vertellen dat Max de vader is, alleen maar zodat ik het met iemand kan delen. Mijn ouders weten het, maar met hun kan ik mijn zorgen niet bespreken.

"Ik blijf na de les wel vijf minuten," zegt Priscilla. Ze kijkt Max aan en glimlacht. Max knikt en loopt weg van de tafel. Wanneer hij weer aan zijn bureau zit kijkt hij me aan. Hij ziet aan mijn gezicht dat ik bezorgd ben. Hij schudt zijn hoofd. Ik haal mijn schouders op en kijk naar de tafel.

Wanneer de les voorbij is en ik het lokaal uitloop blijft Priscilla natuurlijk in de klas. Ik zucht en loop naar mijn kluisje. Ik kan mijn onzekere, jaloerse kant niet opzij zetten. Ik pak mijn boeken uit mijn kluisje. Ik heb nog maar een uur les na de pauze. Daarna ga ik langs Max en vraag ik gewoon de sleutel van zijn appartement. Dan kan ik thuis onzeker en jaloers zijn. Ik loop richting het lokaal van Max, omdat ik na de pauze in die hoek nog een les heb.

Wanneer ik aankom loopt Priscilla net het lokaal uit. Max ziet me staan en loopt naar me toe. "Niet onzeker zijn, Yara," zegt hij. Hij geeft aan dat ik het lokaal binnen moet komen. Ik stap het lokaal binnen en kijkt hoe Max de deur achter hem dicht en op slot doet.

"Je snapt wel dat ik onzeker ben," zeg ik. "Dan neem ik aan dat mijn reden niet onterecht is." Max zucht.

"Aan de manier waarop je keek hoe ze het lokaal uitliep zag ik dat je onzeker was. Je hebt geen reden om onzeker te zijn, oké?" Max komt voor me staan en legt zijn hand op mijn buik. "We krijgen een kindje samen."

"Dat betekend niet dat je je niet zou kunnen laten verleiden door andere meiden."

"Ik heb jou toch?" vraagt Max. Ik knik. "Wat heb ik aan andere meiden? Ik wil een leven met jou, Yaartje." Ik glimlach en geef hem een knuffel. "Mensen kunnen wel door het raam kijken." Ik laat Max los.

"Sorry."

"Een snel kusje kan wel," zegt hij. Ik geef hem snel een kus.

"Mag ik trouwens de huissleutel?" vraag ik. "Anders moet ik nog een paar uur op jou wachten." Max loopt naar het bureau en opent zijn tas. Hij pakt de sleutel eruit.

"Ga je lopen?" vraagt hij. Ik knik.

"Dan kan ik nog even een paar boodschappen halen onderweg. Misschien nog even kletsen met Mira na school."

"Gezellig," zegt hij, "maar je verteld haar niks he?" Ik schud mijn hoofd. Mira is een ontzettende roddeltante. Het nieuws zou bij haar niet lang veilig zijn. De bel gaat. Ik druk nog snel een kus op Max zijn lippen en loop dan het lokaal uit.