ေလဆိပ္ကိုေျခခ်မိေတာ့ မရင္းႏွီးသည့္စကားသံေတြကဆီးႀကိဳသည္။ သည္ဘာသာစကားကိုသင္ထားမိ၍သာေတာ္ေသး၏ ဟုသူေတြးျဖစ္သည္။ တစ္လုံးတည္းသာပါေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲယူကာ ရင္းႏွီးေနေသာမ်က္ႏွာကိုလူေတြၾကားထဲလိုက္႐ွာမိ၏။
အစ္ကို...႐ွင္း......
ပါးခ်ိဳင့္နက္တို႔ေရးေရးထင္ေနေသာ အစ္ကိုက ေလဆိပ္အဝင္တန္းမွာ.သူ႔ကိုလက္ယမ္းျပေနသည္။
"ငါေနာက္က်ေနၿပီထင္တာ...ကြက္တိပါပဲ။"
လက္ထဲက အိတ္ကိုလက္ေျပာင္းယူသြားကာ.အစ္ကိုက ျပံဳးရင္းဆို၏။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ုံကလြဲ အပိုစကားမဆိုမိပါ။ စိတ္တို႔က ဒီေျမကိုေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းတင္းၾကပ္လာေတာ့တာမို႔။ မလူးသာမလြန္႔သာ သူ႔အေျခအေနကို အစ္ကို႔ကိုလည္းမသိေစခ်င္ပါ။ ႏွစ္ဖက္စလုံးေကာင္းဖို႔လို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးစီစဥ္ခ့ဲတ့ဲပြဲမွာ သူစိတ္ပါပါ.မပါပါ ဘာမွထပ္ၿပီးေျပာင္းလဲသြားဖို႔မွမ႐ွိပဲ။
ႂကြရြေနေသာ ကားအနက္ေရာင္ေပၚလွမ္းတက္လိုက္သည္။ ပိတ္ခ်လိုက္ေသာ.တံခါးမွန္ကေန အျပင္ဘက္ကို သူေငးမိ၏။ စည္းခ်ၿပီးသားအနာဂတ္က သူ႔ကိုႀကိဳႏွင့္ေနၿပီ။
....
အဝင္လမ္းဟာ မျမင္ဖူးေသာ ပန္းအလွပင္တို႔ႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ခပ္ေဝးေဝးမွာလွမ္းျမင္ရေသာ ေတာင္ကုန္းမို႔မို႔ေပၚက စံအိမ္ေတာ္ျဖဴျဖဴအုပ္စု။
အုပ္စုလို႔ဆိုရျခင္းက ေ႐ွးဘုရင္ေတြစံျမန္းခ့ဲသည့္နန္းေတာ္ေဆာင္ေတြပုံစံ က်ယ္ေျပာေသာအိမ္ေတာ္ဝအေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္းႏွင့္ပုံစံေၾကာင့္ ဆိုမိျခင္း။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းတို႔က အျမဲ သ ျခင္းခံရသျဖင့္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရစက္တို႔ရႊန္းကာ ေတာက္ေျပာင္စိုအိေန၏။ သူ႔အလုပ့္ကိုယ့္အလုပ္ တကုပ္ကုပ္လုပ္ေနၾကေသာ ဥယ်ာဥ္မႉးေတြအလုပ္သမားေတြႏွင့္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးဟာ အထီးက်န္ပုံေတာ့မ႐ွိ။ ဒါကိုပဲ..................
"ဆင္းရေအာင္ ဆယ္ဟြန္း.....မယ္မယ္ႀကီးေစာင့္ေနတယ္။"
ခပ္သုတ္သုတ္ဆင္းကာ အစ္ကိုက ေ႐ွ႕မွဦးေဆာင္သည္။ ကားေပၚတစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ကာ အိပ္လာေသာအစ္ကို႐ွင္းက အခုေတာ့ သူနဲ႔မတူစြာ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္။ အမိုးခုံးေလးေတြေအာက္က လမ္းသြယ္သြယ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖတ္သြားရေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကံဳလာသမွ် အေစခံေတြက ဦးၫြတ္၏။ သူမွာစစခ်င္းမို႔ ေနမတတ္ထိုင္မတတ္ျဖစ္ရပါသည္။ ဒါဟာ ဟန္ အိမ္ေတာ္ရဲ႕ စံအိမ္ေတာ္အဝင္လမ္းပဲ႐ွိေသး၏။ မာဖီးယားဂိုဏ္းေတြလိုပုံစံမ်ိဳးကို စံအိမ္ရဲ႕တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု ဆယ္ဟြန္းႀကိဳေတြးထားခ့ဲတာ မွန္သြားသည္။ စီးပြားေရးကို က်ားကြက္ေရြ႔သလို ေရြ႔ၾကရသည့္အခါ..ဟန္အိမ္လို လုပ္ငန္းစုႀကီးက သူတို႔မ႐ွင္းခ်င္ေသာ ညစ္ပတ္သည့္အလုပ္ေတြနဲ႔ ကာကြယ္ေရးအလုပ္ေတြအတြက္ လူ႔ဗာလေတြ လက္သပ္ေမြးထားတာက အံျသစရာေတာ့မဟုတ္ပါ။
