အားကစားခ်ိန္သည္ ဟန္ငယ္အေပ်ာ္ဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္၏။ ႏွစ္သက္ရာကိုေရြးကာ ဝင္လို႔ရသည့္ကလပ္အသင္းေတြ႐ွိတာေၾကာင့္ ဟန္ငယ္က ေဘာလုံးအသင္းကိုေရြးထားသည္။ လူေတြ႔ေျဖၿပီးမွ ဝင္ခြင့္ျပဳသည္ဆိုေသာစည္းကမ္းခ်က္ေၾကာင့္ ဟန္ငယ္ရင္ေတာ့နည္းနည္းခုန္၏။ ေဘာလုံးကန္တာကိုသာသေဘာက်တာ....သူ႔မွာေဘာလုံးကိုကိုယ္တိုင္ကန္ဖို႔အခြင့္အေရးေလးနည္းနည္းေတာင္မ႐ွိခ့ဲပဲ။
ဆယ့္ႏွစ္တန္းက စီနီယာအကိုႀကီးသုံးေယာက္က အားကစားဝတ္စုံေတြကို ေဝေပးေနသည္။ ဟန္ငယ္ေရာက္သြားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဆို ကြင္းထဲေတာင္ဝင္ေနၾကၿပီ။
"ဒီအေသးေလးအတြက္ ဆိုဒ္႐ွိပါ့မလား"
ဆံပင္ကိုလွန္တင္ထားေသာအကိုႀကီးက သူ႔ေဘးက ဝတ္စုံေတြေပြ႔ထားသည့္ အကို႔ကိုလွမ္းေမးသည္။
ဟန္ငယ္က အ့ဲဒီေလာက္လည္းမေသးပါဘူးေနာ္။
"အလယ္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ေတြအတြက္ ထုတ္ထားတ့ဲအထဲကေပးလိုက္...လဲၿပီးျမန္ျမန္လာညီေလး...ဒီေန႔ေတာ့လူေတြ႔စစ္တာနဲ႔ပဲ ၿပီးမယ္ထင္တယ္။"
လက္ထဲေရာက္လာေသာ အနီေရာင္ဝတ္စုံေလးကိုၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ွံု႔မိသည္။ တကယ္ေသးေသးေလး >< ေတာ္ပါ့မလားဆိုေသာအေတြးက ဝတ္လိုက္ေတာ့ ပုံက်သြားသည့္အက်ႌေၾကာင့္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ ငါတကယ္ေသးတာပဲ။ မဟုတ္ရင္လည္း အက်ႌကပဲဆိုဒ္ႀကီးေနတာျဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ အက်ႌကႀကီးေနလို႔...ငါကမေသးဘူး။
ေျခစြပ္ကိုစြပ္ကာကြင္းထဲဆင္းလာေတာ့ ေနေတာင္ေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီ။ တစ္ခါမွမကန္ဘူးေပမ့ဲ ကိုယ္တိုင္က ဝါသနာအခံေလး႐ွိၿပီးသားမို႔ တစ္ခါႏွစ္ခါ နည္းျပလုပ္ျပတာကိုၾကည့္႐ုံႏွင့္ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲနားလည္သြားသည္။
သူ႔ကိုအက်ႌေပးသြားသည့္အစ္ကိုႀကီးနာမည္က မန္းေခ်ာဟုေခၚၿပီး ေက်ာင္း၏ထိပ္တန္းတိုက္စစ္မႉးျဖစ္၏။ ဆံပင္လွန္တင္ထားသည့္အကိုႀကီးႏွင့္ ရည္းစားေတြဟု တစ္ခ်ိဳ႕ကလက္ကုတ္ကာခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ ဆိုက္တူဂိုက္တူႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္ေနရာမွာမွရည္းစားနဲ႔မတူေပမ့ဲ လိုက္ဖက္ညီတာမ်ိဳးကိုေတာ့အထင္းသားေတြ႔ရသည္။ ဥပမာ.....ခဏနားတ့ဲအခ်ိန္ ေရဘူးလွမ္းေပးလိုက္တာမ်ိဳး။
