ဟန္ငယ္ဖ်ားသည္။ ခရီးပန္းတာေတြစုေပါင္းသည္ထင္။ ေက်ာင္းတစ္ရက္ျပန္တက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ဟန္ငယ္ဖ်ားေတာ့၏။ ႏုႏုနယ္နယ္မ်က္ႏွာထက္က ရဲႏွစ္ေနသည့္ အဖ်ားေသြးေရာင္ေတြကိုၾကည့္ကာ ဆယ္ဟြန္းသက္မ ခ်မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာေနေသာအိမ္မို႔ ညနက္သန္းေခါင္ ဟန္ငယ္ သူ႔အခန္းတံခါးကိုလာေခါက္ရင္း တံခါးအဖြင့္မွာ ေမ့လဲသြားတာကိုၾကည့္ရင္း သူ႔မွာ ကူကယ္ရာမ့ဲသြားသလို။ ေျဗာင္းဆန္သြားခ့ဲသည့္စိတ္ေတြက ဟန္ငယ့္နဖူးေပၚ ေရဝတ္တင္ေပးၿပီး အေျခအေနေတြေအးေဆးသြားသည့္တိုင္ သူ႔ေနရာသူ ေနသားတက်မျဖစ္တတ္ေသး။ ဆယ္ဟြန္းမွာ ဒီလိုအေတြ႔အၾကံဳေတြမ႐ွိ။ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖတ္သန္းလာေသာဘဝမွာ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ စိတ္ေရာ ႏွလုံးပါ နာက်င္ရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး ႐ွိလာမွာမဟုတ္ဖူးလို႔ သူထင္ထားခ့ဲတာ..မွားၿပီထင္သည္။ ကေယာင္ကတမ္း လႈပ္ယမ္းေနသည့္ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားနဲ႔ ဖိမိ၏။ ကူးလူးလာသည့္ အပူဓာတ္ေတြက က်ဥ္စူးေသာ နာက်င္မႈကိုေပးသည္။ ရင္နာလိုက္တာ...ဟန္ငယ္။
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေဘာင္းဘီခပ္ပြပြတစ္ထည္ကိုလဲေပးရင္း ဟန္ငယ့္ညာဘက္ဒူးက ညိ ုငမ္းရာေတြကိုေတြ႔ခ့ဲသည္။ လက္ဖ်ံနားက ပြန္းပ့ဲရာေတြေရာ။ ဟန္ငယ္ကဘာမွအသိမေပးခ့ဲေပမ့ဲ ဒဏ္ရာရတယ္ဆိုကတည္းက ေကာင္းတ့ဲအျဖစ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ပထမဆုံးေက်ာင္းျပန္တက္သည့္ရက္မွာပဲ ဟန္ငယ္က ဒီဒဏ္ရာေတြကိုရလာတာ....ေက်ာင္းမွာအႏိုင္က်င့္ခံရတာမ်ားလား။
တစ္ညလုံးဟန္ငယ့္ေဘး ငုတ္တုတ္မိုးလင္းခ့ဲသည္။ ဆန္ျပဳတ္တစ္အိုးကို ျမန္ျမန္ျပဳတ္ရင္း အလုပ္သြားဖို႔ပါ ျပင္ဆင္ရ၏။
"ကိုကို...."
"ႏိုးလာၿပီလား...ဘယ္နားခံရခက္လဲ...ဆရာဝန္ပင့္ၿပီး ေဆးေတာ့ထိုးေပးထားတယ္"
လည္ေခ်ာင္းထဲက ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ေန၏။ မ်က္လုံးကလည္း သဲေတြဝင္ေနသည့္အတိုင္း ဖြင့္ရပိတ္ရခက္လွ၏။
ဟန္ငယ္ တအားႀကီး႐ုပ္ဆိုးေနၿပီထင္သည္။
မ်က္လုံးေတြကို လက္ႏွင့္ဖိပြတ္ပစ္ေတာ့ ကိုကိုက ျပန္ဆြဲယူကာ...
