အိစက္စက္အထိအေတြ႔။ ကိုင္မိတာႏွင့္ႏူးည့ံေနမည္ေသခ်ာေသာ ထိုအသားစိုင္ကေလး။
"ရ..ရၿပီ..ကိုကို.."
စိတ္ထင္လို႔လားမသိ...ဟန္ငယ့္မ်က္ႏွာေလးက ခပ္ရဲရဲ။ ေဆးေခ်ေပးေနသည့္ လက္ကိုမလြတ္ခ်င္လြတ္ခ်င္ႏွင့္လြတ္ေပးလိုက္သည္။ အသားေဆးထိုးထားသည့္ တင္ပါးေလးကို ဟန္ငယ္က သူ႔ဘာသာတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပြတ္လ်က္။
"မနက္ျဖန္ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေနာ္..."
ဟန္ငယ္ကေလးက ဒီ့ထက္ပို ေက်ာင္းမပ်က္ခ်င္ေတာ့ဘူးထင္သည္။ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ကာ ဆရာဝန္ကမ္းေပးေသာ ေဆးေတြကိုယူၿပီး ဟန္ငယ့္ကိုတြဲထူလိုက္သည္။
"ျပန္ဦးမယ္ ေဒါက္တာ.."
"ဟုတ္က့ဲ"
ခပ္ျပံဳးျပံဳးက်န္ခ့ဲေသာေဒါက္တာ့ကို ဦးၫြတ္ႏႈတ္ဆက္ရင္း အခန္းဆီျပန္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေဒါက္တာက သူတို႔နဲ႔ ဗီလာတစ္ခုတည္းမွာပဲ ျဖစ္ၿပီး ဆယ္ဟြန္းနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြျဖစ္ခ့ဲတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီပင္။ ေဆး႐ုံေဆးခန္းဆို ေျခကန္ျငင္းတတ္သည့္ ဟန္ငယ္ကေလးရဲ႕အက်င့္ဆိုးကေလးကိုလည္း သူသိခ့ဲရပါသည္။
"ဟန္ငယ္"
အသံက သူတို႔ေ႐ွ႕က။ ဟန္ငယ့္ကိုတြဲကူေနရင္း အသံၾကားရာဆီၾကည့္လိုက္ေတာ့..စလြယ္သိုင္းထားသည့္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ႀကိဳးကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ကာ တိုက္ခန္းတံခါးမွာ မွီရပ္ေနသည့္ ထိုခပ္ရဲရဲ ေကာင္ေလး။
သူတိူ႔ကိုျမင္ေတာ့ မတ္မတ္ရပ္ကာ..လက္တစ္ဖက္က သူဆြဲလာဟန္တူသည့္အထုပ္တစ္ခုကိုေျမာက္ျပရင္း...
"အသီးစားခ်င္တယ္ဆို?"
"ေဂ်ေဂ်"
မႀကိဳက္ပါ.....ဟန္ငယ့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ျဖစ္ထြန္းလာသည့္အျပံဳးေတြဟာ သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္သည့္အတြက္...မႀကိဳက္ပါ။
"ဟန္ငယ္ေခၚထားတာလား.."
"အင္း..ပ်က္သြားတ့ဲစာေတြလည္း ကူးရေအာင္လို႔..ဝင္ရေအာင္ေလ..ကိုကို"
ဒီႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားသည့္အေခၚအေဝၚကို ေဂ်ဟြၽန္း ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိသည္။ ဟန္ငယ့္ခါးေတြကေန ထိန္းေပြ႔ထားသည့္လက္ေတြကို ဆြဲဆတ္ျဖဳတ္ပစ္ခ်င္ေပမယ့္ သူဟာ ဟန္ငယ္နဲ႔ ဘာမွသက္ဆိုင္သူမဟုတ္။ ခပ္တည္းတည္းသာက်န္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြဟာ ေသခ်ာသည္ တစ္ခုခုႏွင့္မေတာ္တဆထိတိုက္မိပါက အကုန္ပြင့္အံထြက္လာေတာ့မည္။
