"လူကေလးကငယ္ငယ္....အသည္းကေလးလည္းငယ္ငယ္...ျဖဴစင္သူသည္းငယ္ရယ္...လွည့္ၾကည့္ပါဦးကြယ္..."
ေျခလွမ္းေတြတုံကနဲရပ္သြားေသာ ေဘးကပါလာသည့္ဟန္ငယ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ကာေခါင္းခါျပသည္။
ဒီေန႔ဒီအတန္းကိုျဖတ္ရမည္ဆိုကတည္းက ေဂ်ဟြၽန္းတို႔ကလက္သီးျပင္ၿပီးသား။ အမွန္ဆိုရန္စ႐ွိတာက သူနဲ႔ေပမ့ဲ ဟန္ငယ့္ကိုေစာင္းေျမာင္းၿပီး စကားပုပ္ကိုသီခ်င္းလုပ္ဆိုေနသည္။
ေနာက္ပါးကအသံေတြကိုရပ္နားေထာင္ကာ စိန္ေျပနေျပပဲ ျပံဳးသည္။
အတန္းေတြေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားရသည့္ ေကာ္ရစ္ဒါ အခင္းအက်င္းမို႔ ေဂ်ဟြၽန္းတ့ဲေဟ့ ဆို စိတ္ဝင္စားၿပီးသား လူအေပါင္းက ႐ွိသမွ်အခန္းဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေခါင္းျပဴေနၾကသည္။ ေခါင္းေပၚကဆံပင္လိေမၼာ္ေရာင္ေတြကို တစ္ခ်က္ဆြဲဖြကာ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ဟန္ငယ္ကေဘးမွာကပ္လ်က္သား။ သြားေလ ဟု ေမးဆတ္ျပေတာ့ ဟင့္အင္းဆိုၿပီး ေခါင္းခါျပသည္။ ႐ုပ္ကေလးက ဆူပုတ္ပုတ္။
အုပ္စုဖြဲ႔မွ မိုက္လုံးႀကီးတတ္ေသာ လူေတြကို သူအထင္မႀကီးတတ္ခ့ဲတာၾကာၿပီ။
"ေၾကာင္ေခ်းေတြ..."
"ဟက္..."
နဂိုကတည္းက မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ အစြယ္တျဖဲျဖဲမို႔ ေလာင္စာတစ္ခုနဲ႔တင္ မီးေလာင္သြားသည္။ ပစ္ဝင္လာေသာလက္သီးေတြကိုလွည့္ပတ္ေ႐ွာင္ရင္း ဟန္ငယ္က ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိလိုက္။ လြတ္ထြက္သြားေသာ သတိေၾကာင့္ ပါးေစာင္တစ္ဖက္ကပူကနဲe။ အသားနာသြားတာမို႔ ေအးေနေသာေသြးေတြက ဆူပြက္လာသည္။ ျမင္ရာကမ္းရာ မဲမဲျမင္သမွ် လွိမ့္ထိုးေနမိ၏။
"ေဟ့..ရပ္ၾကစမ္း..."
ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ေျပးလာၾကတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ဟန္ငယ္ေရာ.......
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ လုံးေထြးေန၏။
"ဘုန္း...."
လူတစ္ေယာက္ကိုအလြယ္ကေလးပဲ ကိုင္ေပါက္ပစ္ေသာ..သူ႔ဟန္ငယ္....
ေက်ာင္းဝတ္စုံကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ဆြဲခ်ေနကာ
သြားေတြေပၚေအာင္ပင္ရယ္ျပလ်က္......
