ဖုန္း screen က မ်က္စိေ႐ွ႕မွာလင္းလိုက္မိတ္လိုက္။ နားရြက္နားကပန္းကေလးကို မထိတထိထိေနသည့္ ဟန္ငယ့္ပုံကေလး.....။ လြမ္းလိုက္တာ...။ ဟန္ငယ္က ႏွစ္ညအိပ္သုံးရက္ဆိုၿပီးခြင့္တိုင္သြားသည္။ ဖုန္းဆက္ဖို႔စဥ္းစားေပမ့ဲ ကိုင္အားပါ့မလားဆိုတာေတြးပူေနၿပီးမဆက္ျဖစ္။ စာပို႔ရင္ေရာ....?။ ဖုန္းကိုဆို..မက္မက္စက္စက္မ႐ွိလွသည့္ ဟန္ငယ္က သူစာပို႔ရင္ေရာ ဖတ္ျဖစ္ပါ့မလား...။ ဒါအျပင္....သူ႔ေဘးကထိုလူ။ စဥ္းစားလိုက္တာႏွင့္မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕မိသြားသည္။ ဟန္ငယ္က ဘယ္လိုပင္ မိဘေပးစားလို႔ယူရတာပါေျပာေျပာ ...အသက္ကိုးႏွစ္ေက်ာ္ဆယ္ႏွစ္နီးပါးကြာသည့္ ထိုခပ္ေခ်ာေခ်ာလူကို ဟန္ငယ္က စိတ္မဝင္စားသြားႏိုင္ဘူးလို႔ တစ္ထစ္ခ်မွတ္လို႔မွမရႏိုင္ပဲ။ ဘာပဲေနေန စိတ္ပူပါသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီပန္းကေလးက သူ႔ဘဝသက္တမ္းႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ပထမဆုံးပြင့္လန္းလာခ့ဲတာမို႔....
ဟန္ငယ္သာ သူ႔အေပၚစိတ္မ႐ွိရင္..ဘာေတြမ်ားလုပ္မိမွာပါလိမ့္။
Lovingly
မနက္ႏိုးလာေတာ့ ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ကိုယ္ေပၚကလက္ကိုအတင္းခြာခ်ရတာေတြ..သိမ္းၾကံဳးဖက္ထားတာေတြမ႐ွိပါ။ ဟန္ငယ့္ေဘးက ေနရာမွာ လက္ကိုေခါင္းခုလ်က္ ေဘးတစ္ေစာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ဆယ္ဟြန္း။ ေျပာမိတာေတြအတြက္ တာဝန္ယူရေတာ့မည္မွန္းသိၿပီး သက္ျပင္းခ်မိသည္။ မူးေနလို႔ဘာမွမသိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရေအာင္ ဟန္ငယ္ကေလးက မလိမ္မိုးမလိမာကေလးေလးလည္းမဟုတ္...။ မွတ္မိေနတာႀကီးကို မသိဟန္ေဆာင္သြားဖို႔လဲ ဟန္ငယ္ သ႐ုပ္ေဆာင္မပီျပင္ပါ...။ အေနရခက္မည့္အေျခအေနကိုမေရြးပဲ ကိုယ့္ဘာသာနားခ်ၿပီး ဘာသိဘာသာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
"ကိုကို..."
တစ္ခ်က္ေခၚ႐ုံႏွင့္ ဟန္ငယ္သိပ္သေဘာက်သည့္ထိုမ်က္ဝန္းေတြက ဖ်တ္ကနဲဖြင့္ကာလူးလဲထလာသည္။
"ဟင္..ႏိုးၿပီလားဟန္ငယ္...ေခါင္းမူးေနေသးလား"
ေခါင္းကိုလက္ဝါးႀကီးႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္လာေသာေႏြးေထြးသည့္လက္ေတြ...။
ဟန္ငယ္ျပံဳးလိုက္သည္။
"ဗိုက္ဆာၿပီကိုကို....မ်က္ႏွာသစ္မယ္...မုန္႔သြားစားမယ္"
ေျပာၿပီးလုံးကနဲထ ထြက္သြားေသာ ကေလးငယ္...
