"ဒါက ဒီလိုေရးရတာလား ေဂ်ဟြၽန္း"
"ငါနင့္ကိုမႀကိဳက္ဖူးကိုဘယ္လိုစာလုံးေပါင္းရလဲ ေဂ်ဟြၽန္း"
"ဘာသာစကားအခ်ိန္ကို မတက္ပဲေနလို႔မရဘူးလားဟင္ ေဂ်ဟြၽန္း"
"ေဂ်ေဂ်.....ဒီစာစီစာကုံးကိုငါ့အစားေရးေပးေလေနာ္....ထမင္းဘူးတစ္ဝက္ေကြၽးမယ္ေလ...."
"ေဂ်ဟြၽန္း.....ေဂ်ေဂ်ေရ.....ငါ့ကိုစာအုပ္ေတြတစ္ထပ္ႀကီးသယ္ခိုင္းထားတယ္....လာကူပါဦး....."
"ဘနားနားမစ္ကဘာလို႔ခ်ိဳတာလဲဟင္...ေဂ်ဟြၽန္း..."
ပိုက္ကိုစုပ္ရင္းပလုံးပေထြးေျပာေနသံေလးကို နားစြင့္ကာ ဟက္ကနဲတစ္ခ်က္ရယ္မိသည္။
သူ႔ရဲ႕ခရမ္းေရာင္ေလးဟာ...တကယ့္စြာစိစိန္ကေလး....ႏွစ္ပတ္ဆိုေသာအခ်ိန္အတိုင္းအတာမွာ ခရမ္းေရာင္ကေလးက သူ႔ကုိ ေဂ်ဟြၽန္းခ်ည္းတပ္၍ သိခ်င္တာေတြေမး...မသိတတ္တာေတြေမး...တစ္ခါတေလ ဒီလိုကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေမးခြန္းေတြပါေမးတတ္သည္။
မၾကာခဏလည္း သနားစဖြယ္အသံေလးႏွင့္ ညည္းကာ ခိုင္းစားတတ္ေသး၏။ တျခားဘာသာေတြမွာသူမ်ားေတြလိုက္မမွီေအာင္ေတာ္ေပမ့ဲ ကိုးရီးယားဘာသာခ်ိန္က် သူ႔ခရမ္းေရာင္ေလးက ည့ံသည္ဆိုတာရဲ႕နည္းနည္းေလးပဲေ႐ွ႕ကိုေရာက္သည္။ စကားကိုေတာ့မြတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္ေပမ့ဲ ေရးသည့္ေနရာ ဖတ္သည့္အခါက် သူ႔မိခင္ဘာသာမဟုတ္တာမို႔ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလိုအခက္အခဲျဖစ္တတ္၏။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္တစ္ေၾကာင္းတည္းနဲ႔ေပးလိုက္သည့္ စာစီစာကုံးလို အိမ္စာေတြမ်ိဳး။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စာထဲစိတ္ဝင္စားသည့္ေက်ာင္းသားမဟုတ္တာေၾကာင့္ လိုတ့ဲစာအုပ္ေတြေလာက္ပဲကူ႐ွာေပးတတ္သည္။ ဒါေပမ့ဲေနာက္ေန႔ေရာက္ရင္ ဟန္ငယ့္စာအုပ္ထဲစာအျပည့္ပါေနၿပီးသား။ မရဘူးညည္းေနေပမ့ဲ ဟန္ငယ္က ဘယ္ေတာ့မွအျပစ္ေပးမခံရ။ သူ႔ကေတာ့ အ႐ွိန္ေၾကာင့္အျပစ္ေပးမခံရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးစလုံးကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတည္းေအာက္သြင္းကာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကအျမင္ကတ္ၾက။ အရင္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ဘာေနေန ကိစၥမ႐ွိေပမ့ဲ ဟန္ငယ္ကိုေတာ့ လူအျမင္ကတ္ခံရတာမလုိခ်င္။ ဒါနဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေလးေတြကိုေ႐ွာင္ရင္း တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကိုေတာ့ေဆာင္ရင္း နဂိုကတည္းက အားကိုးသမႈျပဳခ်င္ၾကသည့္ဆရာဆရာမေတြက အခုေတာ့ တစ္ေဂ်တည္းေဂ် တစ္ဟြၽန္းတည္းဟြၽန္းေနၾကေတာ့၏။
