တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ေၾကာင့္လိုက္ပါလာရေသာခရီးစဥ္မွာ ဟန္ငယ္ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္သာသာမ႐ွိႏိုင္ေတာ့။ မိုဂူ႔ကိုသာ အေမြးေတြတစ္ခ်က္ခ်င္းဆြဲႏႈတ္ပစ္ၿပီး စိတ္ထဲ ႀကိတ္ခဲေနသမွ် ေျဖခ်ေနမိသည္။ ေပါင္ေပၚမွာ တအီအီျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေခြးကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ေ႐ွ႕ထိုင္ခုံက လူႀကီးကိုလည္းအျမင္ကတ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ေပမ့ဲ ဟန္ငယ္ ဘယ္နားကမွ သက္ေတာင့္သက္သာမျဖစ္။ ဟန္ကေလးကိုစိတ္ခ်မယ္ဆိုၿပီး ကိုရီးယားအထိပင္လိုက္မပို႔ႏိုင္သည့္ ႐ွင္း ကိုလည္းစိတ္နာသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးျပသည့္ မားကိုလည္း စိတ္ေကာက္သည္။ အဆိုးဆုံးက ေစာေစာကေလးတင္ လက္မွတ္ထိုးခ့ဲရေသာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္။ အခြင့္ရတ့ဲတစ္ေန႔ ႐ွာၿပီးကိုျဖဲပစ္ဦးမည္။
"အိပ္ခ်င္အိပ္ပါလား ဟန္ငယ္"
ဒိုင္းကနဲ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္ေပမ့ဲ သူကကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေနတာမဟုတ္တာေၾကာင့္ ထိုးထားသည့္ မ်က္ေစာင္းကို ကိုယ့္ဘာသာပဲ ျပန္သိမ္းထုပ္ရသည္။
"မအိပ္ခ်င္ဘူး။"
ထိုင္ခုံေပၚေဘးတေစာင္းလွည့္သြားကာ ေလယာဥ္ျပတင္းေပၚ ႏွာေခါင္းကပ္သြားေသာ ဟန္ငယ္ကို မ်က္ဝန္းေထာင့္ကေနလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာပါေသာေလယာဥ္မွာ သူလည္းသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မွာမဟုတ္သလို ကိုယ္လည္း မျဖစ္။ ဘယ္ေနရာက ေထာင့္တေလာင့္ေလာင့္ျဖစ္မွန္းမသိ။ ဒီေလထုအေျခအေနမွာ စိတ္က ၾကည္သာျခင္းမ႐ွိ။
နာရီအေတာ္ၾကာ ေခြေခါက္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ကေလးငယ္ကို သူထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီေသးေသးေကြးေကြးႏုႏုငယ္ေထြးဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္မျပည့္တတ္ေသး။ ေ႐ွ႕ဆက္တာဝန္ယူရမည့္အလုပ္ေတြအတြက္ သူသက္ျပင္းနာနာခ်မိသည္။ ေ႐ွ႕ဆက္မယ့္ခရီးဟာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့။
..........................
ေလဆိပ္ဆင္းကတည္းက ေခြးတစ္ေကာင္ကိုပိုက္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လုံးႏွင့္ဟန္ငယ္က ေ႐ွးဝတ္ေ႐ွးစား ဆံပင္ဖားလ်ားႏွင့္ လူေတြစိတ္ဝင္စားတာခံရေတာ့သည္။ ကိုး႐ို႔ကားယားေကာင္ငယ္ေလးဟာ တဝါးဝါးလုပ္ရင္း ဘာကိုမွလည္း သတိျပဳမိပုံမေပၚ။ သူ႔အတြက္ မိုဂူ႔ကိုသာ သက္႐ွိဟု ယူဆထားပုံ။
ေခြးေပါက္စကိုခဏခ်ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔ၿပီးေလေပၚေျမာက္လိုက္သည္။
