Als dokter en vader hoop je nooit op een moment als deze, maar toch gebeurde het. ''Meneer Reece, uw zoon is net binnengekomen. Hij is nu in de scan, als je snel bent kan je hem misschien zelf behandelen als u dat wilt. Het spijt me.'' Verteld Kim en mijn mond zakt lichtelijk open.
Wat de fuck?
''Dankjewel, Kim.'' Zeg ik verward en ik sta op en loop snel weg.
Ik kijk mee over de schouder van een dokter naar de scans. Mijn blik gaat kort naar James. Hij is buiten bewustzijn. Een auto-ongeluk. Tenminste, de auto heeft hem aangereden op de fiets.
"Alles is oké, niks gebroken.'' Merkt de dokter op en ik schrik op. ''Thank god.'' Zeg ik en ik loop de kamer in en bijt zacht op mijn lip als ze hem overtillen naar een bed. Het lijkt altijd veel hardhandiger dan het is.
''Reece, wat doe jij hier?'' Vraagt Alice verbaasd. Ze is na het afronden van onze opleiding naar de scans en röntgen gegaan. We zien elkaar niet veel meer.
''Het is mijn zoon.'' Zeg ik zacht en ik kijk kort naar hem en loop achter het bed aan naar de behandelkamer. ''Meen je niet!?'' Zegt Alice geschrokken en ik knik.
Voorzichtig leg ik het laatste verband af. Alles is schoongemaakt, gedesinfecteerd en eventueel verbonden. Zijn voet is gezwollen en ik denk dat die misschien nog wel gekneusd kan zijn. Ik pak mijn mobiel en zie berichtjes van Oliver. Hij is aan het wachten in de wachtkamer. Ik haal hem zo wel. Met een zucht kijk ik naar zijn handen. James heeft ontzettend moeilijke aderen.
Een van de redenen dat hij het ziekenhuis haat.
Hij heeft meerdere keren huilend en schreeuwend op de stoel gezeten om bloed te laten prikken. Dat word altijd door die tuthola's gedaan die niet kunnen prikken. Hij heeft altijd blauwe plekken na het prikken, puur omdat ik het niet mag doen. Ik mag het wel. Maar niet zomaar thuis aan de keukentafel. Nu hebben ze het uiteraard ter plekken gedaan bij de ambulance.
''Pap?'' Ik kijk verbaasd op. ''Hey lieverd. Ik ben er, het is oké.'' Zeg ik zacht en ik pak zijn hand vast en kus zijn hoofd. ''Weet je nog wat er is gebeurd?'' Vraag ik en James kijkt me even aan.
Mijn hart breekt in een miljoen stukjes als ik de pijn in zijn ogen zie. Hij knikt langzaam en sluit zijn ogen weer even.
''Neem een slokje water misschien.'' Ik pak het bekertje water van het kastje naast hem en help hem voorzichtig een klein stukje rechtop. Goed genoeg om te kunnen drinken. Hij neemt een klein slokje en duwt het dan weg.
''Genoeg?'' Vraag ik en hij knikt terwijl ik het weg zet.
''Ik ben misselijk.'' Mompelt hij schor en ik knik. ''Ik weet het. Ik heb een bakje. Hoe voel je je verder?'' Vraag ik voorzichtig en een traan rolt over zijn wang. Voorzichtig trek ik hem tegen me aan en kus zijn hoofd zacht.
-
Oliver slaakt een diepe zucht en rust zijn hoofd op mijn schouder. Ik druk een kus op zijn hoofd en omhels hem. ''Hij heeft zo veel pijn, Jack...'' Zucht Oliver en ik hoor zijn stem overslaan. Snel trek ik hem het kantoor in zodat niet iedereen hem hoeft te zien huilen.
''Ik weet het lieverd, we kunnen niks doen. Ik blijf hier, ik werk gewoon door, dan kan ik hem in de gaten houden.'' Zeg ik zacht en Oliver knikt.
''Hij moest huilen en het deed hem alleen maar meer pijn en hij kon niet stoppen en... Het was zo naar.'' Fluistert Oliver en ik voel kleine druppels in mijn nek vallen. ''Het komt goed, Oli. Ik beloof het. Ik zal Jamie in de gaten houden zo lang ik er ben. Anders doet Joey of Ryan het wel.'' Zeg ik en Oliver knikt opnieuw.
''Jack?'' Joey loopt ons kantoor in en ik kijk op. ''Hey maatje, alles goed?'' Vraagt hij terwijl hij tegenover me komt zitten. ''Ja, het gaat goed.'' Merk ik op en Joey schuift me een grote beker koffie toe.
''Ik zou nooit zo rustig kunnen blijven als mijn kind binnen zou komen. Als je naar huis wilt dan snap ik het hoor.'' Zegt hij en ik schud mijn hoofd.
''Nee, thuis word het er niet beter op. Daarnaast kan ik hem nu in de gaten houden en als hij me nodig heeft dan ben ik er. De reden dat ik zo rustig was, is omdat ik er op tijd bij was om te kunnen checken of alles goe gedaan werd. Of er niks vergeten werd of over het hoofd gezien werd.
Het enige vervelende is dat ik zijn infuus niet heb kunnen prikken. Hij heeft nou weer overal blauwe plekken op zijn handen door het prikken.'' Zucht ik en Joey knikt. ''Dat is waar. Hoe gaat het met hem?'' Vraagt Joey geïnteresseerd en opnieuw zucht ik.
-
Yves komt boos de personeelsruimte in gevolgd door een woedende Joey. Oh shit. Joey en Yves liggen elkaar al niet en nu lijkt de bom ontploft te zijn. Yves trekt geïrriteerd zijn doktersjas uit.
''Bullshit.'' Mompelt Yves en hij werpt me een kwade blik toe. Ik frons en kijk naar Joey, maar hij heeft zijn vuurspuwende ogen gericht op Yves.
''Nee! Nee dat is het niet! 1. Het is en patiënt waar je tegen praat! 2. Wat je zei tegen een patiënt kan écht niet en daarnaast heb je het ook nog eens over je collega. Oh wacht, je fucking baas!'' Roept Joey kwaad.
''Hoezo dat nou weer?'' Vraagt Yves verward en nog bozer. ''Het persoon waar jij het tegen had is de zoon van Jack. Weg nu!'' Joey wijst naar de deur en zijn hoofd is rood van woede.
Jezus, ik dacht dat hij zijn woedeproblemen onder controle had.
Of het is gewoon een uitbarsting van eens in de zoveel tijd.
''Joey, maatje, neem wat te drinken. Ga even zitten.'' Ik duw hem in een stoel zodra Yves weg is en geef hem een glas water.
''Ga naar James.'' Bromt hij en hij begint gulzig uit het bekertje te drinken. ''Hou jij je taai, ja?'' Ik geef hem een schouderklopje en loop de kamer uit.
