Oliver is een paar dagen weg geweest voor het werk en ik heb dus mooi een volledige 3 dagen thuis geslapen en de kinderen gehad. Heerlijk. Maar zelfs kleine Lucas heeft door dat het niet klopt wat er gaande is.
Ik ben door school gebeld om te komen want James heeft gevochten. Oliver zal ook wel komen en het is voor het eerst sinds ik het huis 'uit' ben dat ik hem zal zien. Ik voel me misselijk. Door Oliver en door James.
Waarom vecht hij? Dat is niet hoe we hem opgevoed hebben.
Ik zie Oliver lopen en aan zijn gehaaste tempo en de manier waar op hij loopt zie ik dat hij woest is.
''Oliver.'' Ik pak zijn arm vast en slik. Hij stopt abrupt met lopen en draait zich naar me toe.
''Doe even rustig, alsjeblieft. Het is kut, maar besef de situatie waar hij in zit. Hij doet het niet zomaar. Dat weet jij ook wel toch?'' Vraag ik en Oliver kijkt me aan en knikt dan langzaam.
''Ik weet het... Dit is niet hoe we hem hebben opgevoed. Niet te geloven dat we hier moeten komen omdat hij iemand heeft geslagen. Of weet ik veel allemaal.'' Zegt Oliver die me geïrriteerd en radeloos aankijkt. Ik kan hier zo niet tegen.
Als Oliver iets gekalmeerd is lopen we samen het kantoor van de directeur in. James kijkt niet op of om. Beide nemen we plaats en ik neem James in me op. Hij staart naar de grond. Zijn lip en wenkbrauw zijn gezwollen en er zit een propje in zijn neus. Op zijn wangen zijn opgedroogde tranen.
Zijn kaak is gespannen betekende dat hij op zijn tanden bijt om niet uit te vallen tegenover de directeur.
''Je liegt dat je barst! Je liegt omdat het je zoon is! Je liegt!'' Roept James kwaad en de directeur kijkt hem emotieloos aan. ''Jame-'' ''Hij liegt!'' Schreeuwt hij kwaad naar me als ik hem rustig probeer te maken.
''Reece, zou je willen gaan zitten?'' Vraagt de directeur en James schud eigenwijs zijn hoofd. ''Je liegt en je weet het! Je weet dat je zoon een klootzak is. En nu reken je mij er op af dat ik opkom voor mijn vrienden. Is het omdat je net zoals je zoon bent? Dat je net zo een afkeer hebt tegen vieze gore transgenders? Is dat het? Fuck wat zal dat je tegenvallen dat ik ook nog eens twee vaders hebt. Kut hé!'' Schreeuwt James kwaad. Zijn ogen spuwen vuur.
Hij heeft gevochten met de zoon van de directeur... Oh.
''James, stop met schreeuwen. Je bent beter dan dat. Ik merk al waar dit over gaat.'' Oliver staat op terwijl hij een afkeurende blik naar de directeur stuurt. Hij deed altijd hartstikke normaal tegen Oliver en mij.
Hoe kan zijn zoon zo zijn? Is hij ook zo? Dan heeft hij het goed gespeeld.
Puur om Oliver en James bij te staan sta ik ook op. Wat een slappeling is hij zeg.
''Reece ik zou je hier niet meer wil-'' ''Ik wil jou ook niet meer zien!'' Zegt James kwaad en hij stampt het kantoor uit. Oliver en ik haasten ons achter hem aan.
Zodra we thuis komen wilt James gelijk naar boven stampen, maar Oliver houd hem tegen bij zijn schouder. ''James, blijf even. Praat met ons. Alsjeblieft?'' Oliver kijkt hem aan en James kijkt boos terug. Met tegenzin gaat hij op de stoel zitten en wij komen er beide bij zitten.
''James we weten het verhaal niet, we weten niks, ik wil boos zijn, maar je vader zei me al: jij doet dit niet zomaar. Maar vechten is nooit de oplossing. Je moet er boven staan, James. Als je vecht, dan wint altijd de uitdager. Die krijgt wat hij wilt.'' Zegt Oliver en hij kijkt me kort aan. James denkt even na.
''Hij maakte Kaylee belachelijk. Hij vernederde haar. Hij lachte haar uit en schold haar uit. Hij was een klootzak naar haar. Hij zette haar voor schut voor de hele school! Ze schaamt zich rot.'' Zegt James die ons met opnieuw boze ogen aankijkt. Geen woede naar ons, maar naar de jongen. ''Wie is Kaylee?'' Vraagt Oliver verward. ''Het transgender meisje. Ze heeft hier eens gegeten. Tally vond haar haar zo mooi.'' Leg ik uit en bij Oliver lijkt het kwartje te vallen.
''Weet ze dat je gevochten hebt?'' Vraagt Oliver en James knikt. ''Ja.'' Zegt hij zacht en Oliver knikt kort. Wat kut om zo tegen over je kind te zitten. Zulke gesprekken hoor je niet te hebben. Het is alsof je het over de duivel hebt. De deurbel gaat en Oliver staat op om de deur te beantwoorden.
''James, is er meer dan alleen dat?'' Vraag ik en ik kijk hem onderzoekend aan. ''Nee, nee ik denk het niet.'' Zegt hij en ik knik. ''Jamie!" Ik kijk op en zie Kaylee James om de hals vliegen. Haar haar is veel gegroeid sinds ik haar voor het laatst heb gezien. De tranen rollen over haar wangen en James houd haar stevig vast.
''Papa! Papa! Papa!'' Lucas komt aangerend en omhelst Oliver. Hij heeft Oliver inderdaad nog niet gezien sinds hij terug is. James is in gesprek met Kaylee en ik kijk even hun kant op. Beide zijn ze nu weer rustig. James zijn wondjes zijn inmiddels schoon.
''Ga je... Ga je vanavond weer naar Joey?'' Vraagt Oliver en hij friemelt met zijn vingers. ''Weet ik niet. Maakt het veel uit?'' Vraag ik en Oliver haalt zijn schouders op. ''Weet ik niet. Ik ga uit eten vanavond en zou eigenlijk de kinderen naar mijn ouders brengen, maar als jij nog hier wilt blijven met de kinderen is dat prima. Als ik ergens anders moet slapen is dat ook oké. Zoals Sander vorige week al zei: het is mijn fout. Jij zou niet weg moeten. Jij bent het grootste familiemens hier. Ik kan me voorstellen dat het lastig is om bij Joey te blijven en de kinderen hier.'' Oliver bijt op zijn lip en kijkt me geen moment aan.
Hij kijkt me sowieso niet veel meer aan en het maakt me onzeker. Zijn zijn excuses niks waard? Zijn ik hou van jou's na hij het verteld had? Houd hij niet meer van me maar durft hij het niet te zeggen voor de kinderen?
''Ga maar uiteten. Daarna ga ik wel naar Joey.'' Zeg ik en Oliver kijkt op. ''Weet je het zeker? Ik kan wel bij een vriend of mijn ouders slapen. Ik snap het, echt waar.'' Zegt Oliver en hij kijkt me aan. Een zeldzaam iets. De pijn staat in zijn ogen. Waarom weet ik niet. Misschien het feit dat hij gesprekken zoals deze moet voeren. Ik heb geen idee.
