''Jamie.'' James kijkt op en ik glimlach. ''Ga je als ik klaar ben met werken mee?'' Vraag ik en ik ga op zijn bed zitten. Zijn ogen lichtten op. ''Naar huis!?'' Roept hij uit en ik knik. ''Ja naar huis ja!'' Zeg ik en ik woel even door zijn haar. Hij heeft bijna vier dagen hier gelegen en is goed genoeg om naar huis te gaan. Lopen gaat niet geweldig dus verplaatst hij zich met krukken. De blauwe plekken en wonden zien er goed uit. Wel heeft hij nog veel last van zijn ribben en het licht door zijn hersenschudding.
''Doe het snel, alsjeblieft.'' Zegt James die zijn ogen dichtknijpt en voor de zekerheid ook nog zijn hand er voor. Drama queen. Ik verwijder de tape die het infuus op zijn plek houd en James zucht.
''Klaar?''
''Ik moet nog beginnen.'' Zeg ik en hij zucht nog een keer twee keer zo diep.
''Ja, even diep ademhalen.'' Zeg ik en ik haal snel de naald uit zijn hand en druk het watje op zijn hand.
''Klaar?''
''Klaar.'' Zeg ik en James opent zijn ogen en zucht opgelucht.
''Ik kom hier alleen nog maar als ze stoppen met prikken. Alles deed al pijn. Steken ze eerst 6 keer mijn aderen door.'' Moppert hij en ik knik. ''Sorry man. Ze doen het meestal al bij de ambulance. Anders had ik er voor gezorgd dat ik het deed.'' Leg ik uit en ik plak een pleister op zijn hand. ''Tadaaa. Moet je nog naar de wc?'' Vraag ik en James knikt.
''Ik moet sch-'' ''Overbodige informatie. Kom.'' Ik hou mijn hand uit en James lacht zacht. Hij pakt mijn hand vast en klimt onhandig uit bed.
Met een diepe zucht rust James zijn hoofd tegen de hoofdsteun van de auto. Onhandig is hij eindelijk in de auto gekomen. ''Lekker naar huis toe.'' ''Mijn eigen bed!'' Roept hij dramatisch en ik lach zacht. Ziekenhuizen hebben inderdaad niet de meest comfortabelen bedden.
''Kijk eens wie ik mee heb!'' Zeg ik en Lucas zijn ogen worden groot. ''Jamie!'' Roept hij blij uit en James glimlacht. Oliver komt verbaasd aangelopen en glimlacht. ''Hey schatjes.'' Zegt hij blij en beide krijgen we een kus van Oliver.
Na 4 dagen zijn we eindelijk weer met zijn allen. Oliver en ik liggen dicht tegen elkaar terwijl Lucas op mijn borst slaapt. James ligt comfortabel op de bank met Alexander dicht bij hem en Natalie ligt weer tegen Oliver zijn zij aangekropen. Ook zij slaapt. Voor haar is het al laat. Maar ik vind het wel fijn dat we met zijn allen lekker bij elkaar zijn nu.
''We gaan wel op vakantie toch?'' Vraagt James ineens en ik knik. ''Waarom zouden we niet gaan? We hebben toch al geboekt?'' Vraag ik en James knikt.
''Ja, maar door het ongeluk enzo...'' ''Daar heb je geen last meer van dan hoor. Dat duurt nog wel even.'' Zeg ik en James glimlacht. ''Mooi. Ik was al bang dat dat niet door zou gaan ofzo.'' Zegt hij en ik schud mijn hoofd. ''Tuurlijk gaat dat wel door.'' Zeg ik en ik kijk naar Oliver. Hij slaapt. Wat een scheetje toch.
''Papa had het zwaar op het werk vandaag. Hij is moe. We hebben soep gegeten want hij had geen zin om te koken.'' Zegt Alexander en ik frons. ''Oh echt?'' Vraag ik en Alexander knikt. Ik kijk opnieuw naar Oliver.
Zijn wangen en oren zijn lichtroze van de slaap. Als hij echt moe is heeft hij dat.
Morgen zijn we gelukkig beide vrij. Dan kan hij lekker niks doen en ik misschien wat andere dingetjes.
Oliver lijkt de laatste periode sowieso heel gestrest en moe. Hij is prikkelbaar en krijgt het soms met moeite voor elkaar om enthousiast te reageren op iets. Ik ben bang dat hij overspannen raakt. Hij slaapt ook niet veel, ik ben blij dat hij nu slaapt.
Ik heb Lucas naar bed getild, Natalie is naar bed getild. Alexander is naar bed en ik help James met het omkleden.
''Heb je je pijnstilling al genomen?'' Vraag ik en ik kijk nog even naar de wond op zijn been. Alles gaat nog goed nu. ''Ja, heb ik net gedaan.'' Zegt hij en ik knik.
''Mooi. Heb je nog iets nodig?'' Vraag ik en James denkt even na. ''Mag ik een glas water?'' ''Tuurlijk, ik kom zo terug.'' Zeg ik en ik loop naar beneden om een glas water te halen.
''Lieverd, word je wakker?'' Vraag ik zacht en ik druk een zachte kus op Oliver zijn lippen. ''Oli, mop, kom je?'' Ik schud hem voorzichtig heen en weer en het doet pijn aan mijn hart om hem te moeten wekken. Ik kan hem gewoon echt niet meer tillen tegenwoordig. Oliver opent zijn ogen slaperig. ''Sorry dat ik je wakker maak, lieverd, maar kom je lekker naar bed?'' Vraag ik en Oliver knikt slaperig.
Met een diepe zucht komt Oliver in bed liggen en ik kijk hem aan. ''Wat is er?'' Vraagt Oliver en ik zucht zacht. ''Gaat het goed met je?'' Vraag ik en Oliver fronst. ''Ja, hoezo?'' Vraagt hij en ik blijf even stil. ''Heb je een te hoge werkdruk?'' Vraag ik en Oliver lijkt steeds meer verward. ''Ik ben gewoon bang dat je overspannen bent of word. Je bent zo gestrest en moe. Je hebt zo veel buikpijn en bent prikkelbaar. Je slaapt slecht en piekert zo e-'' ''Ik snap je punt.'' Zucht Oliver geïrriteerd en dit keer frons ik.
''Sorry hoor. Ik maak me zorgen om je. Dit bedoel ik dus. Ik spreek mijn zorgen over je uit, omdat ik weet dat het je dwars zit. En dan reageer je zo.'' Antwoord ik geïrriteerd.
''Ik zeg toch niet dat je geen gelijk hebt?''
''Nee, maar je reageert wel gelijk boos.'' Zucht ik en Oliver rolt zijn ogen en keert zijn rug naar me toe.
''Prima. Ik weet genoeg. Succes met je slapeloze kut nachten.'' Zeg ik kwaad en ik stap uit bed. Boos loop ik naar beneden en ga maar op de bank zitten. Wat een gezeik zeg. Als ik me al geen zorgen meer mag maken over mijn man...
