''Ik weet het...'' Mompelt Oliver en ik kijk naar hem. Hij ziet er moe uit en kijkt naar zijn handen. Hij voelt zich naar, ik weet het. Maar ik kan het niet. ''Papa!'' Roept Alexander die binnenkomt en hij komt op me af gerend. ''Sandertje. Hey lieverd.'' Ik omhels hem en kus zijn hoofd.
Hij houd me lang vast en ik zucht zacht. Man, mijn hart heeft nog nooit zo veel te voortduren gehad dan de afgelopen periode. Oliver die overspannen was/is, James zijn auto-ongeluk, Oliver die vreemdgaat en mijn kinderen die toekijken hoe hun ouders in een relatiecrisis zijn beland. Fuck.
''Blijf je-'' Alexander onderbreekt me als hij mijn tas met spullen ziet staan. ''Sorry maatje.'' Zeg ik zacht en ik haal mijn hand door zijn haar. Hij moet naar de kapper.
''Waarom ga jij weg? Papa Oliver heeft het toch gedaan?'' Vraagt hij en ik zie hoe Oliver hard op zijn lip bijt terwijl Alexander me hoopvol aankijkt.
''Ik weet het lieverd. Het is goed zo. Ik heb gewoon eventjes wat tijd nodig... Ik kom gewoon morgen bij je wedstrijd kijken, ja?'' Vraag ik en Alexander kijkt me lang aan terwijl zijn hersenen kraken. Hij snapt er niks van en dat is oké. Het is ook lastig.
''Maar wij dan?'' Vraagt hij verward en ik frons.
''Ik wil met jou mee.'' Zegt Alexander en Oliver staat op en loopt weg. Even sluit ik mijn ogen en ik zucht diep. ''Sander, je kan niet met mij mee. Je blijft lekker hier met de rest. Ik zie je morgen toch weer?'' Vraag ik en hij schud zijn hoofd.
''Ik wil met jou me-'' ''Sander luister. Dat kan niet. Je kan niet met mij mee. Je blijft lekker hier met papa. En wij zien elkaar morgen weer. Dat is hoe het is. Ik weet dat het moeilijk is, maar wees alsjeblieft een grote jongen.'' Zeg ik en de tranen rollen over Alexander zijn wangen. Godver.
''Papa kus?'' Vraag ik en Lucas tuit zijn lippen. Ik geef hem een zachte kus en probeer mijn tranen niet te laten zien. Die arme jongen denkt dat ik naar het werk ga en vanavond weer terug ben.
Ik word misselijk van de situatie. Het doet pijn. Ik had nooit gedacht in deze situatie te zitten.
''Hey maatje! Je hebt goed je best gedaan.'' Ik druk een kus op Alexander zijn hoofd. Hij heeft zijn best gedaan. Zijn gedachtes waren duidelijk niet helemaal bij het spel. Maar hij heeft echt zijn best gedaan. Die arme jongen.
''Hey papa.'' Zegt hij en hij geeft me een knuffel. ''Zullen we lekker wat gaan eten met zijn drieën?'' Vraag ik en Alexander kijkt verrast op. ''Zijn jullie weer oké?'' Vraagt hij verast.
''Nee... Ik bedoelde eigenlijk met James.'' Ik bijt zacht op mijn lip en Alexander knikt kort. ''Oh, oké... Is goed.'' Zegt hij en ik glimlach. ''Ga je snel omkleden ik wacht buiten, ja?'' Vraag ik en opnieuw knikt hij.
Ik krijg een stevige knuffel van James zodra hij ons ziet. ''Hey pap.'' Zegt hij en ik omhels hem. ''Hey Jamie.'' Ik druk een kus op zijn hoofd en we lopen naar binnen. Het zuigt om op deze manier mijn kinderen te moeten zien.
Ik weet dat ik dramatisch ben en gewoon thuis in de logeerkamer kan slapen, maar continu om Oliver heen zijn kan ik niet op het moment. Dan vergeef ik hem sowieso binnen 2 minuten en dat wil ik juist niet. Hij heeft me gewoon ontzettend hard pijn gedaan en gekwetst.
Hij heeft seks gehad met een ander terwijl hij getrouwd is. We hebben een gezin! Verdomme.
''Hoe gaat het?'' Vraagt James voorzichtig en ik knik. ''Het gaat goed. Vanochtend super druk op het werk, maar gelukkig wel alles onder controle.'' Zeg ik en James knikt teleurgesteld van mijn antwoord.
Hij hoopte dat ik hem ging vertellen wat ik over de situatie denk en wanneer ik weer thuis kom. Dat snap ik ook nog wel. Maar ik wil mijn kinderen daar niet te veel mee belasten. Het is iets waar Oliver en ik uit moeten komen, niet Oliver, ik en de kinderen. Alleen Oliver en ik. Dat gaat lastig worden.
''Moet je morgen ook werken?'' Vraagt James en ik schud mijn hoofd. ''In principe niet, maar er moet nog wat papierwerk gedaan worden. Ik stel dat al te lang uit.'' Zeg ik en Alexander lacht zacht.
''Dat heb ik altijd met huiswerk.'' Zegt hij en alle drie lachen we. ''Ik heb woensdag een biologie toets en ik snap wat dingen niet helemaal. Wil je me helpen?'' Vraagt James en ik kijk op. ''Tuurlijk. Dat weet je toch.'' Zeg ik en hij haalt zijn schouders op.
''Ja, weet ik, maar nu met papa en zo...'' Zucht hij en ik bijt op mijn lip en zucht zacht. ''Gaan jullie er wel uitkomen?'' Vraagt Alexander en ik kijk even naar mijn bord. Ik heb niet eens honger eigenlijk. Ook Alexander lijkt weinig door zijn keel te krijgen.
''Ja.'' Zeg ik zonder na te denken. Slecht. Ik weet het. Maar ik wil het beste voor mijn kinderen en ze er niet te veel mee te belasten. Ik ga er wel uitkomen met Oliver. Alleen hoe en wanneer weet ik nog niet.
''Geven jullie een dikke kus aan Tally en Luc?'' Vraag ik als beide jongens klaar staan met de fiets om terug naar huis te gaan. ''Doen we.'' Zegt Alexander met een kleine glimlach. Hij vind het moeilijk. Ik weet het.
''Tot snel jongens.'' Zeg ik zacht en ik kus beide hun hoofden. ''Tot snel papa.'' Zeggen ze beide en ze zwaaien terwijl ze wegfietsen. Met een zucht stap ik in mijn auto en sluit even mijn ogen waarna een kleine traan mijn ooghoek verlaat. Fuck dit.
Met bewondering kijk ik naar Leon zijn tekening. Hij is super goed in tekenen en hij is volgens mij al lang met deze tekening bezig. Het is gedetailleerd, super vet. Voor een 12 jarige is hij ver voor op zijn leeftijdsgenootjes. ''Ik ben thuis, sukkels!'' Roept Joey door het huis en ik lach zacht.
''Welkom, sukkel.'' Zeggen ik en Leon in koor en Joey kijkt ons beide met samengeknepen ogen aan. ''Sukkels...'' Mompelt hij en met een grijns loopt hij naar de keuken.
''Jamie komt morgen langs. Dat is oké toch?'' Vraag ik en Leon kijkt op. ''Hoe laat? Dat is gezellig!'' Zegt hij enthousiast en ik glimlach. Leon heeft altijd al tegen James op gekeken. Hij wilde ook op hockey, maar daar bleek zijn talent niet te liggen. Gefrustreerd dat hij was... ''Leon zegt dat het goed is hoor ik.'' Lacht Joey en ik grijns.
Met een zucht laat ik me op 'mijn' bed vallen. Het is verre weg van de mijne. Ik mis thuis. Ik mis de kinderen. Ik mis Oliver, maar god wat doet het pijn dat als ik aan Oliver denk dat ik Joe ook zie. Dat ik me inbeeld dat die twee aan elkaar hebben gezeten. Ik vind het gewoon vies. Ik wil naar huis en zeggen dat het me niks uit maakt. Maar dan lieg ik.
Fuck.
