''Lucas Emiliano Reece!'' Hoor ik Oliver woest schreeuwen. Ik onderbreek mijn gesprek met Riley en Stacy en sprint naar boven. Als hij zo schreeuwt gaat het nooit goed komen. ''Oliver?'' Vraag ik en ik loop de slaapkamer in.
Oliver staat woest in de deuropening en ik zie nu waarom.
Hoe krijgt hij dat voor elkaar?
Een hummeltje van bijna 3...
''Oliver, ga jij naar beneden. Ik regel het wel.'' Zeg ik en ik duw hem voorzichtig weg. Lucas huilt hard en ik hurk naast hem neer.
''Lucas wat je hebt gedaan kan echt niet. Ben je oké?'' Vraag ik en ik til zijn beentje op waarna hij nog harder schreeuwt en uit reflex uithaalt en mijn haar vastgrijpt. ''Lucas!'' Roep ik en ik pak zijn arm en zorg er voor dat hij los laat.
Ik maak het verbandje goed vast. Hij had een scherf in zijn been van de tv.
Ja, die is nu dus stuk.
Ik weet niet hoe hij in hemelsnaam dat ding naar beneden heeft gekregen. Hoe is hij bij de tv gekomen?
Vermoeid van het huilen hangt Lucas tegen me aan en ik loop naar beneden naar de keuken waar Oliver en de rest zit.
''Is hij oké?'' Vraagt Oliver bezorgd na al Lucas zijn gegil.
''Ja, hij is heel moe van al het gillen en huilen. Hij had een scherf in zijn beentje, maar het is nu wel goed denk ik.'' Zeg ik en Oliver knikt. Hij houd zijn armen uit en ik geef Lucas over aan Oliver.
''Af en toe lijkt ook niks goed te gaan.'' Zucht Oliver die vermoeid op de bank valt. James heeft herrie geschopt waarna Lucas en Natalie dus weer wakker werden.
Alexander bemoeide zich ermee en kreeg knalende ruzie met James. Uiteindelijk slapen Lucas en Natalie weer en zijn de twee heren boven aan het afkoelen.
''Ik weet het.'' Zucht ik en ik kijk even naar hem.
Ik mis hem dicht bij me, ik mis samen met hem douchen en slapen.
Ik wil hem, maar ik kan het mij mezelf nog niet aandoen.
Maar fuck het is een maand geleden en het feit dat we op het moment zo ver weg van elkaar staan maakt het zo lastig.
Als ik Oliver kan hebben met een enkele knipoog maakt een maand niet uit.
Maar als ik hem niet kan hebben maakt het plots zo veel uit.
-
James komt met dikke tranen de keuken in. Oliver en ik kijken elkaar bezorgd aan en staan beide op.
''Sander is niet goed. Het gaat echt niet goed met hem. Hij gaat dood, ik meen het.'' De paniek is in zijn stem te horen terwijl de tranen blijven stromen.
''Jamie, Sander is bij volleybal. Hoe kom je daar bij? Blijf ademhalen, lieverd.''
''Ik heb het gezien op zijn laptop. Echt ik-''
''James, haal adem. Rustig. Sander gaat niet zomaar dood.'' Zeg ik en ik probeer rustig te blijven terwijl Oliver bellend wegloopt.
Waarom beweert hij zomaar dat Alexander dood gaat? Het gaat niet goed met hem, maar dood gaat hij niet.
Verslagen staar ik naar het scherm van Alexander zijn laptop en sla mijn vuist op zijn bureau. Verdomme, hoe hebben we dat niet kunnen zien. Zijn hele laptop staat vol.
Hij is 11...
Oliver is Alexander aan het ophalen van volleybal omdat hij flauwgevallen is. James is beneden bij Olivia.
Hij is 11. Waarom maakt hij zich zorgen om zijn gewicht? Hij is altijd prima op gewicht geweest. Ik kijk op als Oliver met Alexander in zijn armen de slaapkamer in komt.
''Hij weegt niks.'' Fluistert Oliver net zo verslagen als ik.
Ik kijk toe hoe Oliver hem instopt. Hij is bleek en ik loop er naar toe. ''We moeten hem helpen, Jack.'' Zegt Oliver zacht die zacht door Alexander zijn haar wrijft.
Zijn wangen lijken nog erger ingezakt dan eerst. Dat is altijd zo. Als je iets weet is het altijd erger. Als iemand ziek is merk je het pas het best als er een diagnose is gesteld. Dan gaat het snel.
''Ja-'' Oliver onderbreekt zichzelf als ik Alexander zijn shirt optil om de schade te bekijken.
''Hij is 11...'' Mompel ik en ik laat mijn vingers over zijn ribben glijden. Het is bijna eng om het te doen, bang dat ik hem breek nu ik zie hoe slank hij is.
Hoe hebben we dit niet gezien?
Wat zijn wij voor ouders?
''Hij moet nu hulp krijgen...'' Zegt Oliver zacht en ik knik. Oliver ziet hoe mijn gezicht betrekt en trekt me snel dicht tegen zich aan waarna luide snikken mijn mond verlaten.
Hoe kan hij zichzelf dit aandoen?
En hoe hebben wij dit laten gebeuren?
Met een zucht leg ik Alexander zijn laptop in de la van de kast. Van zijn telefoon kan ik hem niet afhouden. Ik voel Olivia haar blik op me branden en ik kijk haar kort aan. ''Het komt wel goed.'' Zegt ze zacht en ik zucht diep. Soms lijkt echt alles fout te gaan.
Precies zoals Oliver gister zei.
Hoe gaan we dit nou weer met Alexander bespreken? Hoe moeten wij hem uitleggen dat we weten waar hij mee bezig is en hij met zijn leven speelt. Waar denkt hij aan bij zulke fratsen? Hij is 11...
''Hey.'' Ik kijk geschrokken op van een stem en zie Alexander staan. Vermoeid, kwetsbaar en bleek.
''Alexander...'' Mompel ik en Oliver zucht.
''Kom je even zitten? Weet je wat er gebeurd is?'' Vraagt Oliver en Alexander twijfelt en gaat dan toch zitten.
''Ja, ik slaap niet zo goed. Ik denk dat dat het i-''
''Ik haat liegende mensen.'' Onderbreek ik hem en Oliver geeft me een waarschuwende kneep in mijn been. Ik sis zacht en besluit toch mijn mond te houden als Alexander dom doet.
''Alexander je zet je leven op het spel!'' Zegt Oliver kwaad. Alexander heeft zijn verhaal gedaan en nu hebben we met zijn drie een discussie dat hij hulp nodig heeft, maar hij weigert.
''Je bent 11! Je bent super ongezond. Als je zo door blijft gaan met dat geschreeuw van je gaan we vanavond nog naar de dokter! Je snapt niet dat we je niet willen straffen om wat je doet, maar we willen je helpen! Je bent ongezond bezig en we willen je niet kwijt! We willen dat je gezond en gelukkig bent!'' Zeg ik en ik probeer me rustig te houden.
Ik ben kwaad, maar die jongen is ziek en heeft hulp nodig.
Hem het gevoel van straffen geven is het slechtste wat je kan doen. Dan gaat hij al helemaal tegenstribbelen.
De spanning in het huis is hoog. Het is heel vervelend en iedereen voelt het. Iedereen is al geïrriteerd. Lucas heeft last van zijn beentje, James is lekker aan het puberen en Alexander is gesnapt met zijn ongezonde gedoe. Oliver is ook duidelijk geïrriteerd en daardoor word ik ook weer geïrriteerd.
Alles in het huis lijkt op het moment fout te gaan.
