''Kunnen we gaan?'' Vraagt Jack na een heel lang gesprek. We zijn oké. Na 3 weken zijn we oké. Soort van dan... We gaan het proberen, of zoiets.
''Tuurlijk...'' Ik sta op en loop naar de bar om te betalen. Het eten hier is nog altijd zo lekker als toen. Ongelooflijk. We hebben gepraat over vroeger.
Vroeger staken we altijd schuin over naar rechts, Jack altijd rechts om langs het paaltje, naar het einde van de straat links, rennen voor je leven over het kruispunt. En dan altijd discussiëren of we links of rechts om door het park gaan. Waarna we elkaar een kus gaven en dan kreeg Jack zijn zin. Heel soms ik.
En vandaag de dag ging het niet anders, alhoewel ik dat niet verwacht had.
We steken schuin over langs onze auto, zonder besproken te hebben om naar het park te gaan. We gingen altijd naar het park als we hier geweest waren.
Jack loopt rechts om het paaltje en ik loop links om. We gaan de hoek om en plots pakt Jack mijn arm beet en begint hard te rennen.
''Jack!'' Roep ik geschrokken uit als we levend aan de overkant komen.
Jack lacht en kijkt me met speelse ogen aan.
Hij lacht naar me, dat is al een tijd niet gebeurd.
Ik wil voor Jack uit naar rechts lopen, zijn kant op. Jack houd me tegen en draait me in een simpele beweging om. Is hij oké? Hij is ineens van boze blikken en negeren naar lachen en gezellig doen.
''Je vergeet wat...'' Fluistert hij.
''Oh...'' Mompel ik stom terwijl hij zacht en kort zijn lippen op de mijne drukt.
Dat is ruim 3 weken geleden. Shit. Mijn wangen worden rood.
Normaal heb ik dat nooit.
Ik maak Jack altijd aan het blozen, niet anders om. Hij trekt terug en loopt naar links.
Mijn kant op.
Even blijf ik versteld staan maar ik loop dan snel naar hem toe.
Ik voel zijn ogen kort op me branden. Wat een vreselijk persoon is hij af en toe.
Ik ben niet heel veel beter trouwens.
Jack POV
Ik hoor James Spaans roepen naar Oliver. De uitspraak klopt, de zinsopbouw minder en de woorden ook niet. Hij heeft niet de goede worden. Oliver verbeterd hem.
''Papa! Papa Jack heeft zijn spullen vergeten! Hij moet werken vandaag!'' Hoor ik Alexander zeggen.
''Ik ben niks vergeten.'' Merk ik op terwijl ik de keuken in loop. Twee verbaasde hoofden kijken me aan terwijl ik mijn ontbijt klaar maak.
''Heb je thuis geslapen?'' Vraagt James en ik knik.
''Eerst zeuren 'papa kom thuis' en daarna verbaasd zijn.'' Merk ik op en James knikt.
''Sorry. We zijn blij dat je er bent. Blijf je thuis?'' Vraagt Alexander en ik knik. ''Ja, ik blijf thuis.'' Zeg ik en ik zie ze blij kijken.
''Hoe gaat het met je Spaans?'' ''Goed, denk ik.'' Zegt James en ik lach zacht.
''Ondanks dat je net zei dat je boodschappen ging doen op school.'' Lach ik en James word rood.
''Kan gewoon. Ze vragen altijd geld als je je boeken inlevert.'' Zucht hij en ik lach zacht.
''Misschien minder drinken door je tas heen gooien.'' Merkt Oliver op en ik lach zacht. ''Kan je geen Spaans nemen op school?'' Vraag ik en James kijkt verbaasd op.
''Volgens mij niet?'' Zegt hij en ik kijk Oliver even aan. ''Nee, wij ook niet.'' Zegt hij en ik haal mijn schouders op. ''Papa kan die gekke taal op de medicijn doosjes.'' Merkt James op en ik lach. ''Ik moet wel.'' Zeg ik en Alexander fronst. ''Dus jij kan het wel uitspreken?'' ''Ja, dat kan ik.'' Zeg ik en Alexander loopt naar de kast.
''Klaar?'' ''Ja.'' Zegt Alexander tevreden en hij kijkt naar de hoop medicijndoosjes op het aanrecht.
''Oh... Ik moet naar school. Oops.'' Zegt hij en hij pakt zijn tas en loopt de deur uit.
''Sander...'' Zucht ik maar hij is al weg. Ik stop alle doosjes terug in de kast en voel plots een kus op mijn wang.
''Welkom thuis papa. Tot vanavond.'' Zegt James en hij loopt ook de deur uit.
''Dat was...'' Zegt Oliver verbaast en ik knik.
''Ja... Inderdaad.'' Mompel ik verward en ik ga zitten voor mijn ontbijt.
Het is fijn om weer thuis te zijn, met mijn kinderen en Oliver. De sfeer is ontspannen, omdat Oliver en ik heel veel en goed hebben gepraat over alles. ''Volgens mij zit Sander niet goed in zijn vel of iets. Er klopt iets niet.'' Merkt Oliver op en ik kijk hem nieuwsgierig aan.
''Jij merkte het ook al? Mijn moeder zei er ook al iets over en ik vond ook al dat hij raar doet.'' Zeg ik en Oliver knikt. ''Precies, mijn ouders ook al. James zei ook al dat hij zich irriteert aan zijn gedrag. Het is niet de puberteit. Sowieso niet.'' Zegt Oliver en ik knik instemmend.
''Hij lijkt wel afgevallen te zijn ook.''
''Ja, hij eet ook niet bijzonder veel. Misschien spanning?'' Vraagt Oliver en ik haal mijn schouders op. ''Misschien even goed opletten. De oudergesprekken op school zijn ook weer bijna toch?'' Vraag ik en Oliver knikt. Mooi. Misschien horen we daar nog wat.
''Het gaat niet goed met Matías. Laat hem met rust.'' Hoor ik Oliver boos in het Spaans naar James roepen. Het verstaan gaat hem prima af, de uitspraak ook. Maar de woorden en zinnen zijn nog moeilijk als hij het zelf moet doen. ''Maar papa.'' ''Klaar.'' Het blijft stil en ik loop de woonkamer in.
''Gezellig hier.'' Merk ik op en James bromt wat.
''Ik ga naar bed.'' Mompelt hij en hij stampt naar boven.
''Waar ging dat over?''
''Vertel jij het... Geen idee. Waarschijnlijk weer eens zijn hormonen, super vervelend. Hij heeft ook nog eens iemand herhaaldelijk opzettelijk onderuit gehaald met zijn hockeystick.'' Zegt Oliver vol ongeloof en ik frons.
''Meen je niet?'' Vraag ik en geïnteresseerd kom ik naast hem zitten. ''Ja, hij is de rest van de training geschorst en mag niet meedoen met de wedstrijd.'' Verteld Oliver en ik zucht.
''Godsamme.'' Mompel ik en ik zucht diep.
