အာ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေရာင္နီ
.....................
အပိုင္း(၁)
................
အာ႐ုဏ္ဦး
"ဒါကဘယ္လဲ...ဒီမွာထိုင္ဦး"
"ေမေမကလဲ ဆူခ်င္လဲမနက္မွဆူပါလား"
ေျပာသာေျပာလိုက္ရေပမဲ့ ေဖေဖကလွမ္းၾကည့္တာမို႔ ဆုိဖာေပၚထိုင္လိုက္ရသည္။
"အခုမွအခ်ိန္အခါသိတတ္ေနတယ္လား အာ႐ုဏ္ဦး...၁၀တန္းက်ထားတာ ဘယ္ႏွရက္႐ွိေသးလို႔မင္းကဒီလိုထင္တိုင္းၾကဲေနတာလဲ။ သူမ်ားသားသမီးေတြလို စာေမးပြဲေအာင္လို႔ေပ်ာ္ပါးတယ္ဆိုမေျပာဘူး။ ညလံုးေပါက္အျပင္ထြက္ေသာင္းက်န္းေနတာ ေန႔တိုင္းနီးပါးပဲ။ ဒီေန႔ကေတာ့ အဆိုးဆံုး။ ရပ္ကြက္ရံုးအထိလက္မွတ္ထိုးၿပီးလိုက္ထုတ္ရတာ။ မင္းကိုယ္မင္းဘာထင္ေနလဲ"
ေဖေဖက ဆူေနတာမို႔အသာေခါင္းငံု႔ထားမိသည္။
"ေဖေဖကလဲ ဟိုဘက္ကအဖြဲ႔က အရင္..."
"တိတ္စမ္း..."
ေဖေဖ့အသံကဟိန္းထြက္လာတာမို႔ ဇက္ေလးပုကာျပန္ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
"ငါသူမ်ားသားသမီးေတြအေၾကာင္းေတာ့မေျပာခ်င္ပါဘူး။ သူတို႔ေကာင္းတာဆိုးတာလဲငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ အဓိက ကမင္းကို ငါတို႔ေသခ်ာထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ဖို႔ပဲ။ မင္းကိုဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို့္္မရေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ အထုတ္အပိုးျပင္ပါ။ မနက္ျဖန္ မင္းကိုနယ္ပို႔မယ္"
"ေမေမ..."
အားကိုးတႀကီးေခၚလိုက္ေသာ္လည္းေမေမက နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ဆိုေသာပံုစံျဖင့္တစ္ဖက္လွည့္သြားေလသည္။
"ေဖေဖ...၁၀တန္းျပန္တက္ဖို႔ကေရာ..."
"အဲ့ဒါငါတို႔စီစဥ္မယ္...မင္းမ႐ွည္နဲ႔။ အခုအထုတ္အပိုးသြားျပင္"
ကြၽန္ေတာ္လဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္အေပၚထပ္ကိုတက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေဖေဖက ခပ္ေအးေအးသမားမို႔သိပ္မဆူတတ္ေသာ္လည္း သူအမိန္႔ခ်ၿပီဆို အဲ့ဒီအတိုင္းလိုက္နာရစျမဲ။
အခုလဲ စိတ္ထဲမွာခိုးလို႔ခုလုျဖစ္ေနေပမဲ့ အဝတ္ဗီ႐ိုဖြင့္ကာ အဝတ္အစားတခ်ိဳ႕ထည့္ေနရေလသည္။
.....သူ႔ႏွလံုးသားငါ့တစ္ေယာက္တည္းအျမစ္တြယ္...တစ္သက္လံုးအတြက္မေျပာင္းတဲ့စကားျဖစ္မယ္...
