အာ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေရာင္နီ
............................
အပိုင္း(၆)
.............................
ေရာင္နီလင္း
ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ကာငိုေနေသာသူ႔ရဲ႕ ကိုယ္လံုးေလးက တုန္ခါေနသလို ကြၽန္ေတာ္လဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရသည္။ သူ႔မိဘေတြက သူစိမ္းေတြလက္ထဲထားခဲ့ၿပီဆိုၿပီး အားငယ္သြားတာထင္ပ။
"ကိုယ္႐ွိပါတယ္ မငိုနဲ႔ေတာ့...တိတ္ တိတ္"
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ဘယ္အခ်ိန္ကႏူးညံ့တတ္သြားမွန္းမသိ။ ကိုယ္လို႔ပင္သံုးႏႈန္းတတ္သြားသည္။ ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာပူကာ အေမတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔လဲသတိမထားမိ။
"ဟုတ္သားပဲ...သားငယ္ေလးရယ္ ေဒၚေဒၚတို႔လဲ႐ွိေနတာပဲ...စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ လာ အိမ္ေပၚတက္...မုန္႔စားၾကမယ္"
ကြၽန္ေတာ့္အေမက သူ႔ကိုေခၚေနေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္ကာ ေခါင္းေလးညိတ္ျပေနသည္။
ၿပီးေတာ့မွ ကားဘက္ကိုလွည့္ကာ လက္ညႇိဳးထိုးလိုက္ၿပီး
"အကို...အင့္...ကားတံခါးဖြင့္ေပး...အင့္...ပါ...ေဒၚေဒၚတို႔...အင့္...အတြက္ မုန္႔ေတြ....အင့္...ယူခ်င္လို႔"
႐ိႈက္သံေတြၾကားမွေျပာေနေသာ သူ႔အသံေလးကိုမနည္းနားေထာင္ေနရသည္။
"ေျသာ္...ေအး...ေအး..."
ေနာက္ခန္းတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့မွ သူ႔ဘာသာ မုန္႔ထုပ္ေတြ႐ွာေနေလသည္။
ခဏေနေတာ့မွ ေက်နပ္သြားသလို အထုပ္တခ်ိဳ႕ကိုယူကာ ႏွာတ႐ွံု႔႐ွံု႔ႏွင့္အိမ္ေပၚတက္သြားေလသည္။
"အေမ...အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္။ ကိုၿဖိဳးတို႔ကို ဒီထိပ္နားမွာေစာင့္ခိုင္းထားတာမို႔လို႔"
"ေအး ေအး သား...အလုပ္သမားေတြလဲ႐ွိေနတာပဲ အရမ္းလဲပင္ပန္းမခံနဲ႔ဦး"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ"
"အကို..."
ကြၽန္ေတာ္လွည့္ထြက္သြားမလို႔လုပ္ေတာ့မွ အိမ္ေပၚကေန အာျပဲႀကီးႏွင့္လွမ္းေခၚျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလိုျဖစ္ေနသည္။
