အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေရာင္နီ
.......................
အပိုင္း(၈)
..........................
ေရာင္နီလင္း
သူ႔ထံမွ စကားေတြၾကားရတာ ကိုယ့္နားေတာင္ကိုယ္မယံုႏိုင္။ အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္ေနမိရာမွ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကိုဖက္ထားလိုက္မိသည္။
သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအတင္းတြန္းထုတ္ေနရင္းက
"လာမကိုင္နဲ႔...သြား...ဘယ္လိုလူႀကီးမွန္းလဲမသိဘူး....အီး..ဟီးဟီး"
"ကိုယ္က မင္း ျပန္ခ်င္ေနတယ္ထင္လို႔ပါ။ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဘုတ္"
စကားျပန္မေျပာပဲကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ထုေလသည္။
"ရန္ကုန္မွာရည္းစားက်န္ခဲ့တာမဟုတ္လား"
"ဘုတ္"
ဒီတစ္ခါလဲ ရန္ေတြ႔တဲ့ စကားသံေလးမၾကားရပဲ လက္သီးဆုပ္ဖြဖြေလးတစ္ခ်က္ေရာက္လာျပန္သည္။
"ကိုယ့္ကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲလား"
"ဘုတ္"
"အဲ့ဒါဝန္ခံတာေပါ့။ ေပ်ာ္လိုက္တာကြာ...မင္းရည္းစား႐ွိတယ္ထင္ၿပီး ကိုယ့္မွာက်ိတ္ခံစားေနရတာ။ မေျပာရဲမဆိုရဲနဲ႔ေလ။ ဟား....တကယ္ကြာ...ဘယ္လိုေပ်ာ္မိမွန္းမသိဘူး။"
"ဟြန္႔...အပိုေတြ...."
ႏႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ကာေျပာလိုက္ေသာသူ႔ပံုစံေလးကိုကြၽန္ေတာ္အသည္းယားသြားကာ သူ႔ေမးဖ်ားေလးကိုပင့္ယူလိုက္သည္။
မ်က္လံုးေလးဝိုင္းကာ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္စေလးေတြ႐ွိေနတုန္းပင္။
ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာသုတ္ေပးလိုက္ကာ
"ကေလးလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔ကြာ။ ငိုထားလိုက္တာ"
"ကြၽန္ေတာ္က အကို႔တပည့္ေလ အဲ့ဒါဆိုကေလးပဲေပါ့"
"ဟုတ္လား...ျပၾကည့္ေလ"
"အကိုေနာ္...ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"ၾကည့္...မဟုတ္တာေတြေတြးေနၿပီမလား....ဟားဟား...ဒီမ်က္ႏွာေလးျပခိုင္းတာပါကြာ"
သူက ႐ွက္သြားကာ ေခါင္းေလးျပန္ငံု႔မလို႔လုပ္ေနေတာ့
"ဟာ...ဟုတ္သားပဲ တကယ္ကေလးေလးပဲ...နမ္းခ်င္စရာေလး..."
