အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေရာင္နီ
.........................
အပိုင္း(၄)
..........................
အာ႐ုဏ္ဦး
ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ေခၚလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာတစ္စံုတစ္ေယာက္က ပိတ္ရပ္လိုက္ေလသည္။
"သားႀကိီး...ဖိုးညိဳ..."
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔လက္ၾကားထဲကေနအသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ႏြားႀကီးက ခုနကပံုစံမဟုတ္ေတာ့။ သူ႔သခင္ကိုေတြ႔လိုက္တာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနပံုပင္။
သူကအနားကပ္သြားကာ ပြတ္သပ္ေပးေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထိရပ္ေနမိဆဲပင္။
"လာေလ.."
"ဒါ အေဖ့တပည့္ ဖိုးညိဳရဲ႕...ေနာက္ရန္မလုပ္ရဘူးေနာ္"
သူေျပာေတာ့နားလည္ေနသလို ကြၽန္ေတာ့္ကိုရန္မမူေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အနားသြားရပ္လိုက္ေတာ့ သူက လက္ကိုယူကာ ႏြားႀကီးကိုပြတ္သပ္ခိုင္းေလသည္။
"ဘာလို႔မေျပာမဆိုထြက္သြားတာလဲ"
ခဏေလး စိတ္သက္သာရာရတုန္း႐ွိေသးတယ္ သူကဆူေနၿပီမို႔ မ်က္ႏွာကို စူပုတ္ထားမိသည္။
"ဆူတာမႀကိဳက္ရင္လဲ တစ္ခါေလာက္အခ်ိဳးေျပေျပေနပါလား။ မင္းနဲ႔တစ္ခါမွ မသိပဲနဲ႔ မင္းကိုရန္မမူပဲေနမလား"
"ကြၽန္ေတာ္က မသိလို႔ပါ"
"ေအး...မသိနဲ႔....အဲ့လိုမသိတဲ့လူကိုသိေအာင္လႊတ္ထားလိုက္ဖို႔ေကာင္းတာ။ ဒီကြင္းထဲ ဆယ္ပတ္ေလာက္ေျပးခိုင္းလိုက္ရမွာ။"
"အကို..."
"ဘာလဲ"
"သူ႔ကိုစီးလို႔ရလားဟင္"
"မရဘူး။သူကအသက္ႀကီးေနၿပီ။ ဟိုဖက္မွာအငယ္ႏွစ္ေကာင္႐ွိေသးတယ္။"
သူကေျပာရင္းႏွင့္အိမ္ဘက္ကိုျပန္သြားေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲေနာက္ကလိုက္ခဲ့ရေလသည္။
"သူတို႔ကို လယ္ထြန္ရင္သံုးတာလား"
"အခုက စက္နဲ႔ထြန္တာပါ။ ဖိုးညိဳငယ္ငယ္ကေတာ့ လယ္ထဲမွာသူ႔ကိုသံုးတာေပါ့။ အခုကေတာ့ သူ႔ကိုအနားေပးထားတယ္။"
"ဟိုအငယ္ႏွစ္ေကာင္ကေရာ"
"သူတို႔ကိုက တစ္ခါတစ္ေလ လွည္းမွာတပ္ၿပီး ဟိုနားဒီနားသံုးတယ္"
