အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေရာင္နီ
..............................
အပိုင္း(၇)
..............................
ေရာင္နီလင္း
"ငါလဲမင္းကိုလြမ္းပါတယ္"ဆိုပါလား။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရည္းစား႐ွိေနလို႔မ်ားဒီမွာမေနခ်င္တာလား မသိ။ အဲ့ဒါကိုအလိုက္မသိပဲ ကြၽန္ေတာ္ကလက္ခံထားမိလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါ ေမတၱာပို႔ေနေတာ့မည္။
ဘာမွမျဖစ္သလို ေနာက္ဖက္ကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားေပမယ့္ ေနာက္ေဖးထဲေရာက္ေတာ့ လုပ္မည့္အလုပ္ေတြကိုမလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ ခံုမွာအရင္ထိုင္ေနလိုက္မိသည္။
စိတ္ေတြက႐ႈပ္ေထြးေနကာ ဘာကိုအလိုမက်ျဖစ္ေနမိမွန္းလဲမသိ။
ထိုင္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။
ေျခသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူေရခ်ိဳးဖို႔ဆင္းသြားတာ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲထၿပီး သိမ္းစရာ႐ွိတာေတြသိမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
...............................................
အာ႐ုဏ္ဦး
အခန္းထဲကိုစိတ္တိုၿပီး ဝင္လာတုန္း ဖုန္းျမည္သံၾကားတာႏွင့္ လိုက္႐ွာမိေတာ့ သူ႔ဖုန္းျမည္ေနတာျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကေတာ့ ေမေမတို႔သိမ္းလိုက္ၿပီမို႔မ႐ွိေတာ့။ သူ႔ဖုန္းလာေနတယ္ဆိုၿပီးေတာ့လဲသြားမေပးခ်င္။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ရင္းႏွီးသလိုလို႐ွိေနတာမို႔ ကိုင္လိုက္ေတာ့
"ေဟ့ေကာင္...အာ႐ုဏ္...ေနေကာင္းရဲ႕လား"
"အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"မင္းဘိုးေတာ္နဲ႔ေရာျပႆနာေတြျဖစ္ေသးလား"
ဖုန္းကိုင္လိုက္တာႏွင့္အားလံုးရဲ႕အသံေတြက စုျပံဳၿပီးဝင္လာၾကေလသည္။
"မင္းတို႔က စုျပံဳၿပီးေမးေနေတာ့ ငါကဘာေျဖရမွာလဲကြ"
"အားလံုးေျဖကြာ"
"ေနေကာင္းတယ္။ အဆင္ေျပတယ္။ ျပႆနာက ထင္သေလာက္မတက္ပါဘူး"
"မင္းကအခုဘယ္မွာလဲ"
"နယ္မွာေလ...ဒါနဲ႔မင္းတို႔ကဒီဖုန္းနံပါတ္ကိုဘယ္ကရတာလဲ။ဒါသူမ်ားဖုန္းကြ...အားနာစရာႀကီး"
"ငါတို႔လဲ မင္းကိုသတိရလို႔ မနည္းေတာင္းထားရတာပါကြာ။ဖုန္းဆက္ၿပီးသတင္းေမးရံုပါပဲဆိုမွ အန္တီကေပးလိုက္တာကြ။ မင္းကိုမေတြ႔ရလို႔ဆိုၿပီး ေရာဂါတက္ေနတဲ့လူ႐ွိတယ္ေလ...အဲ့ဒါေၾကာင့္မရမေနသြားေတာင္းရတာ"
