အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေရာင္နီ
..........................
အပိုင္း(၉)
............................
အာ႐ုဏ္ဦး
မျပန္ပါနဲ႔ဦးဆိုတာကို အတင္းျပန္သြားသည္။ အတူစားအတူသြား႐ွိေနၿပီးမွ အကိုကမ႐ွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွမေနတတ္ပါ။ သူ႔ကိုကန္ေတာ့ၿပီးျပန္လွည့္ဝင္ခဲ့ကာ ေခါင္းအံုး ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ၿပီးငိုေႂကြးေနမိသည္။
အျပင္မွာေတာ့ အကိုက ေမေမတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတာကိုၾကားေနရသည္။ ျပတင္းေပါက္ကေန ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကိုပါသြားေသာကားေလး ျခံထဲက ထြက္သြားတာကိုေတြ႔ေနရသည္။
အမွတ္တမဲ့ မ်က္လံုးတို႔က စာၾကည့္စားပြဲေပၚအေရာက္......
"စာတစ္ေစာင္ပါလား"
စာအိတ္အျပာေရာင္ေလးႏွင့္ထည့္ထားေသာစာတစ္ေစာင္...
အသာေလးလွမ္းယူလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္ကာ ဖတ္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
စာရြက္ကိုျဖန္႔လိုက္တာႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ အကို႔လက္ေရးေလးေတြက အစီအရီ။
"ကေလးေလး ....
အကိုျပန္သြားလို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးကိုယ့္ကိုေတြ႔ခ်င္ရင္လာလို႔ရသလို ကိုယ္လဲလာလို႔ရေနတာပဲ။ မိဘေတြကိုစိတ္ဆင္းရဲေအာင္မလုပ္ရဘူးေနာ္။ ေနာက္တခါလာအပ္ရင္အကိုက လက္ခံေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ လိမၼာတဲ့သားေလးျဖစ္ေအာင္ေနပါကြာ။ ၿပီးေတာ့....
အကို ကေလးကိုအရမ္းခ်စ္တယ္။ ကိုယ္ကအရင္ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတယ္ေနာ္။ အဲ့ဒါဆိုအခု ကေလးကိုျပန္ေမးလို႔ရၿပီေပါ့။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္လား???"
"သူ႔ကိုမခ်စ္မွျဖင့္ အနမ္းခံစရာလား။ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့လူႀကီးပဲ"
အကိုအနားမွာမ႐ွိေပမဲ့ စာရြက္အျပာေရာင္ေလးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးမိလိုက္သည္။
................................
"အကို....အကို..."
ႏႈတ္မွအလန္႔တၾကားေရရြတ္မိကာ ထထိုင္လိုက္ရင္း အိပ္မက္ကိုျပန္ေတြးမိကာလန္႔ေနရသည္။
အကို ရဲ႕စာရြက္ေလးကို ကိုင္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္းမသိ။
အကို...အကို ဘာမ်ားျဖစ္သြားၿပီလဲ။ မဟုတ္တာ....ငါစိတ္စြဲေနလို႔မက္တာပဲျဖစ္မွာပါ။ အိပ္ရာထက္မွ အလူးအလဲထကာ ေရေသာက္ဖို႔အခန္းျပင္ကိုထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
