ပီေက ပီကေ [completed]

25

"ဟို....သားပဲ ေဆးလိုက္​ပါ့မယ္​။"

ညစာစားၿပီး ေဆးဖို႔ ထပ္​ေနေသာ
ထမင္​းပန္​ကန္​လံုးနဲ႔ ဟင္​းပန္​းကန္​မ်ားကို
ဆတ္​ကနဲ လာဆြဲယူလိုက္​သည့္  လုဟန္​။

ထမင္​းစားဝိုင္​းရဲ႕ တိတ္​ဆိတ္​မႈက
အခုမွ လြင္​့ျပယ္သြားသည္​။

အားလံုးက ကိုယ္​စီအေတြးမ်ားေၾကာင္​့
ၿငိမ္​သက္​ေနခဲ့သည္​့ ထမင္​းဝိုင္​းက ဇြန္​းသံမွလြဲ
ဘာမွ မၾကားခဲ့ရ။

လုဟန္​မွာေတာ့ မေနတတ္​စြာျဖင္​့ေရာ၊
ဘယ္​သူ႔ကိုမွ ရင္​မဆိုင္​ရဲသျဖင္​့ေရာ၊
ခပ္​တိတ္​တိတ္​ေနခဲ့ရသည္​သာ။

ပန္​းကန္​ေတြ ေဆးဖို႔ ေမေမ သိမ္​းေနမွပဲ
သူအရဲစြန္​႔ၿပီး လွမ္​းယူရသည္​။

အရင္​လို ျပန္​ေနခြင္​့ရဖို႔အတြက္​
သူႀကိဳးစားရမည္​ေလ။

ေဖေဖကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္​း
သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည္​့ကာ အျပင္​ထြက္​သြားသည္​။
ေမေမကေတာ့ သူ႔ကို အခုထိ
နည္​းနည္​းမွ မၾကည္​့ေသး။

"ဖယ္​ လုဟန္​။"

သူ႔ဆီကလက္​အိတ္​ကို လာဝင္ဆြဲယူကာ
အျမန္​ ဝတ္​လိုက္​ေသာ အကိုခ်န္​း။

"အာ....ကြၽန္​ေတာ္​ ေဆးပါ့မယ္​။"

ျပန္​မလုရဲေပမယ္​့ ေဘးနားမွာ ရစ္​သီကာ
သူေစာဒက တက္​ေနမိသည္​။

"မင္​းက ပန္​းကန္​ကို ေရေျပာင္​ေအာင္​သုတ္​။"

ပုဝါျဖဴ ကိုသာ သူေကာက္​ကိုင္​မိေလသည္​။

အကိုခ်န္​း ကမ္​းေပးေသာ
ပန္​းကန္​လံုးေလးကို ေရသုတ္​ေနရင္​း
သူ အတိတ္​ကို သတိရသြားသည္​။

အဲ့ဒီတုန္​းက။

"အကို မွတ္​မိေသးလား။"

ဘာမွ ျပန္​မေျပာေပမယ္​့ ေသခ်ာေပါက္​
နားစြင္​့ေနမွန္​းသတိျပဳမိတာ့
လုဟန္​ ဆက္​ေျပာျဖစ္​သည္​။

"ကြၽန္​ေတာ္​ငယ္​ငယ္​က ပန္​းကန္​လံုးကို
ခြဲမိေသးတယ္​ မဟုတ္​လား။
အဲ့တုန္​းက ေမေမ မသိေအာင္​
အကိုက အစားျပန္​ဝယ္​ေပးတာေလ။"