ပီေက ပီကေ [completed]

29

တစ္​စုတစ္​စည္​းတည္​း သြားေစခ်င္​တဲ့ Mr.Kim ရဲ႕
ဆႏၵေၾကာင္​့ ဆယ္​ဟြန္​းသည္​လည္​း
သူ႔ကားကို အိမ္​မွာ ရပ္​ထားခဲ့ရကာ
လုဟန္​တို႔အိမ္​က ကားနဲ႔ လိုက္​ရသည္​။

မနက္​၄နာရီခြဲတည္​းက ထြက္​လာရသည္​မလို႔
ညဘက္​က အိပ္​ေရးမဝေသးတဲ့ လုဟန္​မွာ
ကားေပၚေရာက္​တာနဲ႔ ငိုက္​လ်က္​ရွိသည္​။

ခ်န္​းက ကားေမာင္​းေနရာကေန အေနာက္​ကို
တၾကည္​့ၾကည္​့။
ခ်န္​းရဲ႕ ေဘးကေနရာမွာ Mr.Kim ရွိသည္​။

သူမ်ားကားကို အသင္​့တက္​စီးေနရတာကို
ဆယ္​ဟြန္​းမွာ အားနာလို႔မဆံုးဘူး။

သို႔ေပမယ္​့ တလွည္​့ ေမာင္​းခြင္​့လည္​းမေပးတာမလို႔
မ်က္​နွာပူစြာနဲ႔ပဲ ကားအလယ္​ခန္​းေထာင္​့ေနရာမွာ
ခပ္​ကုတ္​ကုတ္​ထိုင္​ေနမိသည္​။

ကားျပတင္​းကေန အျပင္​ကို ေငးၿပီး ၿငိမ္​ေနရင္​း
အေတြးေတြလြင္​့ေမ်ာေနလိုက္​တာ
ေဘးက ေခါင္​းလံုးလံုးေလး ပခံုးကို အိကနဲ
လာထိလာေတာ့မွာပဲ။

"အယ္​....သား....လုဟန္​။"

Mrs Kim က လုဟန္​ရဲ႕ တစ္​ဖက္​ကေန
လုဟန္​လက္​ေမာင္​းကို ကိုင္​လႈပ္​လိုက္​ေတာ့လည္​း
လုဟန္​ လံုးလံုးလ်ားလ်ားမနိုးပါ။

"ေရာက္​မွနွိုး....ေမေမရယ္​....ေနာ္​။"

အိကိ်ကြိက်ိ ေျပာၿပီး ဆယ္​ဟြန္​းဘက္​ကို
တိုးကပ္​မီီွတြယ္​ကာ ျပန္​အိပ္​စက္​သြားျပန္​ပါသည္​။

"အင္​း.....အိပ္​အိပ္​"

ပခံုးကို သူမွီဖို႔ အဆင္​ေျပ အလ်ဥ္းသင္​့လွေအာင္​
တဖက္​ေစာင္​းခ်ေပးလိုက္​ၿပီး
ခါးေလးကို ထိန္​းဖက္​ေပးလိုက္​ေတာ့
အိပ္​စက္​ေမွးေပ်ာ္​သူက ပိုအဆင္​သင္​့သြားသည္​။

မွီအိပ္​ရံုနဲ႔တင္​ အားမရ။
လက္​တစ္​ဖက္​ကပါ
ဆယ္​ဟြန္​းရဲ႕ ခါးကို သိုင္​းဖက္​ကာ
တစ္​ကိုယ္​လံုးမီွတြယ္​ပစ္​လိုက္​တာဆိုတာ
ဆယ္​ဟြန္​းမွာ အသက္​ေတာင္​ မရွဴ ရဲ။

အိပ္​ေပ်ာ္​သူက ဘာမွမသိေပမယ္​့
နိုးၾကားေနသူက မ်က္​နွာပူပါ၏။